Tijdreizen en multidimensionaliteit..
Als tijd niet zou bestaan, wat betekent dat dan voor het begrip tijdreizen?
Dat zou dan een boel onzin zijn, reizen door iets dat niet bestaat.
Als ik één van die boeken van Barbara Marciniak lees, die als channel de boodschappen van de Pleiadians ontvangt, dan wordt de lezer verteld dat zij ONS zijn, maar dan vanuit de toekomst.
Hoe is dit allemaal te plaatsen binnen ons lineair verstand?
Ooit schreef ik over dimensies dat die niet ‘ergens’ bestaan, maar hier, Nu, op dit moment en op deze plek. Vaak wordt gerefereerd aan het gegeven dat dimensies allemaal op een andere plek zouden bestaan, doch dit is een illusie, want er is geen ‘andere’ plek dat deze hier, nu, in dit moment dat nooit was en nooit meer zal zijn, alleen maar eeuwig in dit moment.
Ja, ik weet het. Dit is weer een moeilijk verhaal dat zich heel lastig laat verwoorden middels taal en ratio.
Toch is wel degelijk enigszins uit te leggen, cq te verbeelden.
Stel, een dimensie is als een doos. Dat is bijvoorbeeld de eerste dimensie.
En een iets grotere doos staat weer over deze doos heen. Dat is de tweede dimensie.
En de volgende nog iets grotere doos staat over de tweede doos heen als derde dimensie, en zo door tot in de oneindigheid. Ja, zelfs tot aan de ‘Troon’ van de Schepper, ooit.
Elke doos is een dimensionale staat van Zijn.
En dat is afhankelijk van trilling, de juiste frequentie zogezegd.
Net zoals ik een andere zender opzoek op DEZELFDE zender, waar ik kan kiezen uit talloze ‘zenders’, op dezelfde plek en uit dezelfde Bron, waar alles is wat er is.
Dus niemand ‘reist’ naar een andere dimensionale plek, maar naar gelang de trilling zich verhoogt, gewaar ik een andere realiteit.
Bijgaande gebrekkige tekening mag dat enigszins illustreren.
Nog een voorbeeld.
We kennen allemaal wel die schaaltjes die weer in een ander schaaltje passen, tot zelfs aan 4 of 5 schaaltjes. Ze staan allemaal op dezelfde plek, maar er is verschil in grootte, omvang, inhoudelijke mogelijkheden, etc.
Elk schaaltje is weer een andere dimensie.
En allemaal bevinden ze zich op één en dezelfde plek en tijd in het Universum.
We gaan helemaal nergens naar toe, maar doordat we onze trilling verhogen, zullen we een andere werkelijkheid gaan ervaren. Op dezelfde plek en op het enige tijdstip dat er is.
Hoe kan men het dan hebben over tijdreizen?
En hoe kunnen die Pleiadiers dan zeggen dat zij ONS zijn, maar dan vanuit onze en tegelijkertijd hun toekomst? Omdat wij in de derde dimensie leven, en zij als toekomstige wij in een andere.
Als wij onze trilling verhogen, zullen we hen ontmoeten.
Daarvoor hoeft er helemaal geen tijdreizen aan te pas te komen.
Onze toekomstige ‘Zelven’ zijn al hier, alleen op een hogere trilling.
Gaan we daarnaar toe, dan zullen we onze toekomstige Zelven ontmoeten.
Ontmoeten? Nee, versmelten tot eenheid.
Want er is niets anders dan Oceaan.
Hoeveel golfjes er ook zijn, ze zijn allemaal ontstaan uit diezelfde Oceaan, en zijn nooit elders geweest dan alleen in de tijdelijke vorm van golfje.
Dus tijdreizen is een illusie, want er helemaal geen tijd.
Alles is hier, nu, in dit moment dat nooit was en nooit zal zijn, maar altijd IS.
Tot slot: hoe geraken we ‘daar’?
Door het te willen. Hoe kunnen we dat dan willen? Door onze oude zelf-en wereldbeeld los te laten en zien wat er gebeuren kan.
Want het zijn juist onze denkbeelden die ons vastzetten in de huidige dimensie.
Is dat onze schuld?
Nee, dat is ons zo geleerd, eerder wijsgemaakt dat dit is wat er is en verder niks.
Tijd voor zelfherinnering dus….
Rob Meyer 20 februari 2025.
