𝐃𝐚𝐫𝐤𝐞𝐬𝐭𝐰𝐚𝐲 🕳

@Darkestway 💀🔫

@Darkestway 🔮

@Darkestway 📝✍️

بگذار که عبور کند، آن حضور نامرئیِ ساکن در طوفان،
بی‌آن‌که من، این سایه‌ی متزلزلِ ایستاده در آستانِ هیچ، سد راهش شوم.
من تهی‌ام، تهی‌تر از پرگارِ بی‌مرکز؛
بی‌نقطه، بی‌امتداد، در خلاصی خلسه‌ی یک بی‌کرانه‌ی دوپاره،
جایی‌که بود و نبود در آغوش یکدیگر تحلیل می‌روند.

خیره‌ام، بی‌پلک، به مرکزِ برآمده‌ی خلأ؛
آنجا که هستی چون ماری دو بُعدی بر خویش گره خورده،
در ستون‌هایی که از جنس هذیان‌اند،
و پله‌هایی که با هر قدم، نامکان را به بالا می‌برند؛
آری، اویی که می‌خواهَمش — یا شاید، می‌خواهدَم —
او که صعودش همان سقوطی‌ست باشکوه به اعماق بلندا،
جایی‌که افتادن، نه سقوط، که تبلور است.

آنجا، نه تویی هست و نه منی؛
همه‌ی خویش‌ها، در او مستحیل شده‌اند؛
و این، زمزمه‌ی من است در درونِ سیاه‌چاله‌یی از گناهانِ متراکم؛
جایی‌که واژه‌ها به نور بدل می‌شوند،
و او، از درونِ سکوتِ پرطنینِ خویش، نگاهم می‌کند؛
و نوری می‌پراکند که نه می‌سوزاند و نه گرم می‌کند —
بلکه دانایی می‌زاید در ظلمانی‌ترین پستوهای ذهن.

اما آنکه باید برخیزد، منم.
که فاصله‌ی میان دل و تو، تنها در پیچشی‌ست
همچون خوابِ ماری درون حلقه‌ی زمان.
در این تکرارِ موّاجِ بی‌قرار،
من آنم که شبی، روزی، ناگاه، سر از دایره بیرون خواهد کشید.

و آنگاه، مدارِ جاویدان را با چنگی نامریی می‌دَرد،
و به قله‌ای خواهد خرامید که از جنس سعادتِ خودساخته است.
نه با ترسی همراه، نه با نازشی خام.
در آن لحظه، در کش‌وقوس سکوتی که قرن‌ها به درازا می‌انجامد،
در سکونی که غوغای تمام کیهان را در خود مستور می‌کند،
هستی بر من پیله می‌بندد،
و من، چشم می‌گشایم در بستری از ابریشمِ بی‌زمان.

و در آن لحظه،
با بال‌هایی از جنس رؤیا،
توفانی را در جانِ هستی می‌افکنم،
آن‌چنان نرم، آن‌چنان سهمگین،
که فرشتگان، سر در گریبان فرو برند و شیاطین، گریزان بخزند.

دیگر من، من نیستم.
من اعدادم، بی‌قید، بی‌مرز.
من واژه‌ام، سرگردان میان لبان خدا و زبان شیطان.
من تمام هستی‌ام،
که همچون مایعی نورانی، بر پوستِ نیستی می‌لغزد؛
نه برای بودن، بلکه برای تجلیِ نابودناپذیرِ معنا.

Improved by AI

@Darkestway 🦋

چند دقیقه‌ای‌ست که راه می‌روم
نه در خیابان، نه در زمان
در حاشیه‌ی سایه‌ها، در زوایای خاموش ذهن
و این راه رفتن، برای هیچ‌کس مهم نیست،
جز من.

در آینه‌ای بی‌تصویر، با خویشتن روبرو شدم
امشب، سی ساله بودم
من، او را شناختم
و او... مرا نه.

در آغاز، با خنده‌ای نیمه‌جان گفتم:
«چه شگفت، اتفاقات تو هم برای من افتاده‌اند!»
و او رفت، بی‌هیچ وعده‌ای.

هیدروکانابینول، آن ذرّه‌ی رمیده در خون ما
ما را به هم پیوند زد،
نه با عواطف انسانی،
بلکه با برخوردی کوانتومی،
لحظه‌ای که نمی‌دانم چگونه آمد،
و او هم نمی‌دانست.

او، نسخه‌ای از من بود
در مسیری موازی
نه بهتر، نه بدتر،
فقط دیگر.

با خصایص خودش، با چمدانی از رؤیاهای نیم‌تمام
او داشت راه دومی را می‌رفت
راهی که من قبلا پیموده‌ام.
و حالا...
نمی‌دانم او هم چنین می‌اندیشد یا نه
نمی‌دانم اکنون کجاست،
آیا هنوز «هست»؟

ما، آفرینش‌گریم بی‌رنگ
در بومی بی‌مرز
نقاشانی با دست‌هایی گمشده
در عصری که از زمان جلوتر است
در لحظه‌ای که دهان از بیانش باز می‌ماند
در عصر نوشتگفتار،
که سال ۲۰۲۵ صدایم را به واژه بدل می‌کند.

و او، اینجا نیست.
و من، به سی‌سالگی‌ام آموختم
و او نیز آموخت،
و من، مرتکب دانایی شدم.

اکنون
زمان آن است که حقم ادا شود
در جهانی که «من» و «ما»
هر دو، راه می‌روند
با لحظه‌ها
و مهم بودن، قربانی وزن آهنگ شد.

در پایان، پرسیدم نامش چیست؟
و او نام مرا گفت.
Improved by AI