Биз одамларни тириклигида “оддий” деб биламиз. Улар билан ўтган кунларни “ҳар доим шундай бўлаверади” деб ўйлаймиз. Лекин бир куни ҳаммаси тўхтайди. Шу дақиқада инсонийликнинг, меҳрнинг, сўзларнинг, хатто уларнинг ҳиди ва кулгусининг ҳам қадри бошқача бўлиб қолади.