‌ ‌ ‌ ᥉ᥐɾ‌ ᩅᩛ𐔎ɾᥣ

گفت: رشد درد دارد و تو دلت نسوزد برای کسی که از دردهای خودخواسته‌ی هدفمند گریخته و در چنگ دردهای ناخواسته‌ی بی‌هدف اسیر شده و حالا توقع دارد تویی که تن دادی به دردها، غنیمت تلاش‌های خودت را با او سهیم شوی!
گفت: تصور کن دریا طوفانی‌ست، تو به هزار زحمت و آسیب، تکه چوبی یافته‌ای و روی آن سوار شده‌ای. تقصیر تو نیست اگر در حوالی تو کسی منفعلانه غرقه‌ی دریاست و حتی به خودش زحمتی نمی‌دهد و دست و پایی نمی‌زند و توقع دارد تو دست‌های او را بگیری! که اگر بگیری، خودت هم غرق می‌شوی!!!
اتفاقا گاهی باید آدم‌ها را ناامید کرد، تنها گذاشت و نجات نداد. به خاطر خودشان! تا در اوج تاریکی، ناگزیر شوند بگردند و نور جهان خودشان را پیدا کنند.