Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Николаевский Ванёк

查看

Инсайдер UA

查看

Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

查看

Николаевский Ванёк

查看

Инсайдер UA

查看

کتاب و نگاه

کتاب بخوانیم، اگر شده روزی یک سطر ...
گه گداری کتاب می‌خوانم، گزینه‌یی از آن و شاید چند خطی درباره‌ی خوانش‌هایم را در این‌جا می‌نویسم؛ البته به احساس ...
@M_QK58

TGlist 评分

类型公开

验证

未验证

可信度

不可靠

位置

语言其他

频道创建日期Лип 20, 2018

添加到 TGlist 的日期

Лист 05, 2024

我是频道所有者

变更历史

Telegram频道 کتاب و نگاه 统计数据

详细信息

订阅者

1 228

24 小时00%一周

2-0.2%一个月

80.6%

引用指数

0

提及0频道上的转发0频道上的提及0

每帖平均覆盖率

150

12 小时1340%24 小时1500%48 小时1660%

参与率 (ER)

4.67%

转发1评论0反应6

覆盖率参与率 (ERR)

12.21%

24 小时0%一周

0.87%一个月

0.12%

每则广告帖子的平均覆盖率

160

1 小时2213.75%1 – 4 小时00%4 - 24 小时00%

详细信息

将我们的机器人连接到频道以了解该频道的受众性别。

过去 24 小时内的帖子数

0

动态

"کتاب و نگاه" 群组最新帖子

所有帖子

转发自:

مخ نویس

13.05.202508:37

لطف فیلسوف و دوست دانشمندم منصور هاشمی به کتاب مخنویس پلاس

转发自:

زنده ‌باد فلسفه! | مسعود زنجانی

06.05.202504:45

https://www.instagram.com/reel/DJSGxyVNVMy/?igsh=MWV1dGE4YjFxZ2ZxNA==

شما دعوتید به نمایشگاه مجازی کتاب ورزه از ١٧ اردیبهشت تا ٢٧ اردیبهشت ١۴٠۴، هم‌زمان با نمایشگاه بين‌المللی کتاب تهران. در این نمایشگاه، کتابخانه ورزه شامل بیست هزار جلد کتاب و مجله در حوزهٔ فلسفه، عرفان، هنر، ادبیات و علوم انسانی، توسط #مسعود_زنجانی از طریق لایوهای اینستاگرامی معرفی می‌شود.

کتابخانهٔ «ورزه»، کتابخانهٔ زندگی است. به قالبش که نگاه کنید، مانند هر کتابخانه‌ای، خانهٔ کتاب است، اما اگر با سرگذشت و سرشتِ درونی‌اش آشنا شوید، می‌بینید که آشیانِ زندگی است. کتابخانه‌ای که آرمانش این نبوده که شما را با کتاب آشتی دهد، بلکه این بوده که شما را با «زندگی» آشتی بدهد؛ آن هم زندگیِ شورمندانه و شادمانه. در «ورزه»، کتاب‌ها، ابزار و ابرازِ زندگی هستند، و به خودیِ خود، اهمیت و اصالتی ندارند. «ورزه» می‌خواهد هر کتابی هیزمی باشد تا زندگی را در شما شعله‌ورتر گرداند و لذا فراخوانی است که اولاً، "تنها به وقتِ ضرورت و به قدرِ ضرورت کتاب‌ بخوانیم" و ثانیاً، «کتاب‌های خوب بخوانیم و کتاب‌ها را خوبْ بخوانیم".

به ورزه بپیوندید👇
instagram.com/varzehlibrary

01.05.202518:40

🔅در روزگار سخت...

مسعود قربانی

#پما_چودرون در کتاب #زیستن_در_روزگار_سخت بدون آن‌که بخواهد رنج و درد را به عنوان گوهری! از زندگی انکار کند؛ درس‌ها و آموزه‌هایی را پیشنهاد می‌دهد تا شهامتِ مواجهه‌یی پذیرا با هستی را بیابیم.

او با واکاوی احساسات آدمی و در کنارش توصیه‌ی دستمالی شده‌یی! به نام حضورْ در لحظه‌ی حال، اتفاقا این لحظه را تجربه‌ی بی‌تکیه‌گاهیِ فرد می‌داند.

«لحظه‌ی حال مکانی کاملا آسیب‌پذیر و شکننده است و می‌تواند هم‌زمان، کاملا دلهره‌آور و کاملا خوشایند باشد».(ص15)

در این نگاه، این لحظه، لحظه‌ی بی‌ثباتی محض است!
چراکه کلِ ماجرای این وقت، در رها کردن همه‌چیز خلاصه می‌شود.

این‌جا همان نقطه‌ی کانونی و هراس‌انگیز است؛
که در عین‌حال می‌تواند هدیه، و درمان‌مان هم درآن‌جا نهفته باشد!

پِما چودرون، در مواجهه‌ی با زندگی، بر اصل ندانستن‌های‌مان و بی‌خبری‌مان انگشت تاکید می‌گذارد! او می‌نویسد:

«زندگی این‌گونه است. ما از همه چیز بی‌خبریم.چیزها را بد یا خوب می‌نامیم. اما در واقع ما اصلا نمی‌دانیم».(ص22)

او می‌گوید می‌شود درعواطف ناخوشایندی چون ناامیدی، شرمندگی، رنج، ترس و... روشنی یافت!

پِما در این‌ها آموزگاری تمام عیار
می‌بیند و متاثر از مفهومی بودایی به نام نه ـــ من تمام انرژی به ظاهرمنفی این احساسات را درگاهی به سوی خیرِنامشروط به بشریت می‌یابد.

در آموزه‌های پِما چودرون و مراقبه‌یی که توصیه می‌کند، برخلاف مراقبه‌های معمول، این بازدم است که محور تمرکز فرد قرار می‌گیردو تمرینی را هم که برای مواجهه‌ی با هجوم افکار و خروج از تله‌ی ذهن پیشنهاد می‌دهد؛
«این است که با بیشترین میزان گشودگی و مهربانی‌یی که می‌توانیم در خود ایجاد کنیم،به آن برچسبِ "فکر کردن" بزنیم و اجازه دهیم دوباره در آسمان وسیع ناپدید شود..»(ص35)

او می‌داند که غافلگیری‌مان در مقابل افکار پایانی ندارد؛ بنابراین تلاش برای خلاص شدن از شرّ آن‌ها نیز بیهوده است.

او می‌خواهدکه شجاعانه خیره در افکار «سرشتِ حقیقی‌شان را مشاهده کنیم»(ص37)

این مسیر پیش‌درآمدی دارد و آن هم «پرورش شفقت ومهر و دوستیِ بی‌قید و شرط با خودمان است»(ص40) پس از آن با تمرینِ ذهن‌آگاهی، می‌توانیم پرخاشگری و حسادت و نادانی‌مان رامشاهده کنیم.

🔅مرحله‌ی بعد مهارت مواجهه‌ی با ناامیدیاست.

نویسنده لحظه‌ی بُریدن و ناامیدی را آغازِ آغاز می‌نامد. او می‌نویسد:

«...اندیشیدن به این‌که شخصی آن بیرون است تا بابت دردمان سرزنشش کنیم»(ص54)اشتباه است!
او می‌گوید باید از چنین تفکری دل کند؛ چراکه «رنج زمانی از بین می‌رود که بتوانیم این باور یا امید را زیر سوآل ببریم که جایی برای پنهان شدن است.»(ص54)

سفر را بدونِ امیدِ دست یافتن به زمینی در زیرپای خود شروع کنید.
باناامیدی آغاز کنید.(ص58)

🔅از نگاه پِما چودرون وضعیت زندگی شبیه آن قلعه‌ی شنی است که کودکی در کنار ساحل می‌سازد و به داشتنش می‌بالد وکیف می‌کند؛ اماسرانجامش آب دریا و فروپاشی آن است.
نیستی محض!
انگار که نبودی!

در این‌جا با نوعی از تنهایی مواجه می‌شویم که نویسنده ازآن با نام تنهاییِ سرد و آرام نام می‌برد.

لحظه‌یی که زیرپایمان را خالی می‌بینیم و حتا حاضر به مصاحبت باخویش و وراجی‌های ذهنی‌مان نمی‌شویم.
«ما ترغیب می‌شویم آن وراجی را فقط لمس کرده و رهاکنیم ودرباره‌ی هیچ‌چیز هیاهو راه نیاندازیم»(ص74)

🔅دراین سیر با مفهومی به نام بودی چیتّا آشنامی‌شویم. واژه‌یی سانسکریت به معنای «گوهر عالی یا بیدار شده»(ص103)

از نگاه نویسنده لحظه‌ی آسیب‌پذیری‌مان وجایی که دیگر نمی‌توانیم از خود محافظت کنیم؛زمان بیداری این لطافت وجودی یا همان بودی چیتّا است.

در این‌جا از تمرینی به نام تُنگلِن نام می‌برد که هدفش آرامش و آزادی وجودی است.

برخلاف مراقبه‌های دیگر که اساسش دم و فرو بردن روشنی و نور در خود، و بیرون دادن درد و رنج است؛
در تُنگلِن، تو به عنوان شفیق، با مهری تامّ و تمام، و با مهار پرخاشگری، درد و رنج‌های محیط را داخلِ خویش برده و با بازدم، تسکین و خیر و خوبی ومهربانی را بیرون می‌دهی.

نویسنده در این مسیر، از تجربه‌ی نوعی حس حیرتِ وجودی هم نام می‌برد که نهایت راه است.
آن‌جایی که دیگر به جای هرنوع «واکنش ناگهانی، می‌توانیم مزمزه کنیم، ببوییم، نگاهش کنیم و خودمان را گشوده کنیم تا آن‌چه آن‌جا است را ببینیم...»(ص122)

**
«...رینپوشه لبخند زد و پرسید، "آیا امروزصبح طلوع خورشید را دیدی؟
پاسخ دادم، "نه، رینپوشه، ندیدم. آن‌قدر مشغله داشتم که فرصتی برای دیدن خورشید نبود."
خندید و گفت،"آن‌قدر مشغله که فرصتی برای زیستن نبود!"»(ص44)

https://t.me/MasoudQorbani7/916

🔅لینک گفتگوی استاد ملکیان و دکتر محمدمهدی اردبیلی درباره‌ی کتاب

01.05.202518:38

#پیشنهاد_مطالعه:

#زیستن_در_روزگار_سخت
نصایح قلبی برای روزهای دشوار

نویسنده: #پما_چودرون
ترجمه: #حسین_میرشکرایی
ویرایش: #محمدمهدی_اردبیلی

انتشارات: #مثلث
۱۶۸ صفحه

@MasoudQorbani7

已删除10.05.202517:30

转发自:

کانون خوانش آثار ادبی

28.04.202516:52

📢دوره‌ی مجازی پیوند ادبیات کهن با زندگی امروز

🎙️مدرس: دکتر ارسطو جنیدی
استاد دانشگاه آزاد تهران شمال

⏳چهارشنبه‌‌ها ساعت ۱۹:۳۰ - ۲۱ به وقت ایران

✨ همراه شوید با سفری نو به دل شاهکارهای ادبیات کهن و کشف پیوندهای الهام‌بخش آن با زندگی معاصر.

🔸دوستداران می‌توانند برای اطلاعات بيشتر با شماره09127370885 در تلگرام يا واتساپ پيام ارسال فرمايند.

📚@kanonekhanesheasareadabi

24.04.202519:40

🔅شاید همه گم شده‌ایم!

مسعود قربانی

#سارا_سالار در رمان #احتمالا_گم_شده‌ام، تلاش می‌کند تا دست و پا زدن آدمی برای بیدار شدن از خواب، و فراموشیِ خویشِ از یادبُرده‌اش! را به تصویر بکشد.

این فراموشی، ناشی از سرگشتگی‌هایی است که ظاهراً خودِ فرد و جامعه، به نام زندگی! بر او تحمیل کرده‌اند و او را به خودخوری و شبه‌جنون کشانده‌اند.

«... می‌دانم که این تقدیر است و این زندگی‌یی است که برای هرکس یک جور است و هرکس باید همان‌جورش را زندگی کند. این تقدیر است و وقتی فکر می‌کنیم تغییر کرده است یا تغییرش داده‌ایم، نمی‌دانیم که همان تغییر هم تقدیر است!»(ص33)

🔅راوی، زنی متاهل با کودکی پنج_شش ساله است,
و با وجود آن‌که در موقعیت اجتماعی و مالی خوبی قرار دارد اما گذشته‌اش که گویا در کنار دوستی به نام گندم شکل و شمایل دیگری داشته، آسوده‌اش نمی‌گذارد!

محور داستان که پایان مهیجی هم دارد، حول حضورِ پررنگ و افراطیِ گندم در زندگی راوی می‌گردد و به نظر می‌رسد کار را به جایی رسانده که او مجبور به مراجعه‌ی پزشک شده است.

به گونه‌یی که گاه تصور می‌شود، این گفتگوی پزشک و بیمار است که ستون‌های روایت را شکل داده و داستان را بر شاخسار خود نشانده است؛
که البته درگیری‌های واقعی راوی با زندگی، از جمله مراوده‌اش با کودک خود (سامیار) و شریک همسرش (منصور)
و موقعیت‌هایی چون به دربند رفتن و تصادف ماشینش و... صِرفِ یادآوری و خاطره‌گویی را در پشت میز پزشک و بیمار، کمرنگ می‌کند.

🔅داستان مدام در چند موقعیت: وضعیت حالِ راوی و درگیری‌های روزمره‌ی او؛
گذشته‌ی قبل از ازدواجش؛
پرسش و پاسخی که با دکتر دارد و پارازیت‌هایی که از طریق رادیو و تلویزیون یا بیلبوردهای تبلیغاتی بر او هوار می‌شود، در حالِ چرخش است.
جای تاکید دارد که هنر نویسنده در تغییر ماهرانه‌ی این موقعیت‌های زمانی، بی‌آن‌که خواننده را سردرگم کند، است؛
به طوری‌که گاه در یک پاراگراف بی‌آن‌که مخاطب آزاری ببیند سه وضعیتِ طرح شده را همزمان می‌بینیم.

🔅گندم شخصیت ویژه و متفاوتی دارد.
او از همه‌ی من‌ها سوا است!

گندم می‌گفت: «خیلی خب! این
من هستم، منی که من نیست، منی که تو نیست، منی که او نیست، منی که شما نیست، منی که ما...»(ص72)
ولی حالا راوی دیگر نمی‌خواهد گندم را بپذیرد!

اینان که از زاهدان، شهر آبا و اجدادی‌شان همراه و همدم هم بوده‌اند؛
اکنون دیگر از هم بریده و جدا شده‌اند.
یعنی هشت سال است که راوی سراغی از او نمی‌گیرد و به او گفته است تا آخر عمر نمی‌خواهد ببیندش!

اما خوابِ گندم، فکرِ گندم، لبخندِ گندم، موهایِ گندم... و از همه مهم‌تر عشقِ گندم
واین‌که «انگار یک چیزی را یک جایی در گذشته جا گذاشته [است]»(ص23) رهایش نمی‌کند.

گندم می‌گفت:
«شبیهْ هستیم، مگرنه!؟»(ص31)

هر دو در تهران، یک دانشگاه، یک رشته و یک خوابگاه... فقط آن عشق!
"عشقِ فرید رهدار"

«به دکتر گفتم: فرید رهدار عاشق گندم بود و از من بیزار»(ص69)

و این یادآوری است که راوی را به خشم و فرار وا می‌دارد.

فرار از خودش، مادرش، برادرهایش و گندم و زندگی‌اش!

🔅به گمانم تبلیغات بیلبوردها و رادیو تلویزیون که بی‌وقت و بی‌وقفه رودروی خواننده قرار می‌گیرد، کلیدی است در رمان سارا سالار برای شناخت این احتمالا گم شدن‌ها!
نُمادی است برای نشان دادن غرق شدن انسان در زندگی عار‌یتی! زندگی‌یی که مسیرش را به تو تحمیل می‌کنند و زیبایی را در بسته بندیی که خود تعریف کرده، به تو می‌فروشند!

اکنون معمول و روتینِ روزگار این تحمیل‌ها است!
و تو ناخواسته و شاید هم خواسته! به درونش پرتاب شده‌یی و انگار چاره‌یی هم جز عصیان برای رها شدن از آن نداری!

زندگی با عُصیان تر و تازه می‌شود.

و...
عشق همیشه در مراجعه است!

باید قدم برداشت و نفسی تازه کرد؛ حتا اگر شده برای لحظه‌یی و دَمی!

باید پیدا شد!

«بیل‌بُرد بزرگی که روش ... کونِ‌لق هرچی بیل‌بردبزرگ است... رادیو را روشن می‌کنم... گوینده‌ی رادیو می‌گوید... کون‌لق هرچه گوینده رادیو می‌گوید...»(ص130)

«گندم لبخند زد و گفت:

"اگر آدم گه‌گاهی کوه نرود، اگر آدم را گه‌گاهی تویِ کوه نگیرند و زندان نبرند، اگر آدم گه‌گاهی تعهد ندهد که دیگر از این‌کارها نمی‌کند و اگر گه‌گاهی بعدش از این‌کارها نکند، که دیگر زندگی آدم...»(ص112)

زندگی نیست!

@MasoudQorbani7

24.04.202519:38

#پیشنهاد_مطالعه:

#احتمالا_گم_شده‌ام
نویسنده: #سارا_سالار
نشر: #چشمه
۱۴۳ صفحه

#رمان

@MasoudQorbani7

17.04.202521:16

🔅نمکنامه‌یی نمکین!

مسعودقربانی

به گمانم #الناز_نجفی در #نمک_نامه همه‌ی تلاشش
درنشان دادنِ آن چیزِ دیگرِ این دیار و مردمانش است که نشانی‌اش را در مفاهیمی چون ذوق و ذائقه، ملاحت، لطف
وصفا، رگه و...می‌گیرد و نهایتا با قریحه‌ی نمکین خویش، به نمکنامه می‌رسد!

نمکنامه استعاره‌یی است که از قوه‌ی چشایی گرفته شده تابلکه از آن طریق به فهمِ آن چیزِ دیگرِ ما، نزدیک‌ترمان کند.
فهمی ورای استدلال، تعقل، سواد و مهارت؛
چراکه تا چیزی را نچشی، هرچه قدر هم با حواسِ دیگر به سویش روی، درک درستی از آن نخواهی داشت!

نویسنده در این مسیر رگه را می‌یابد. رگه‌یی که به معدن‌کاران نیشابور می‌رسد؛
آن‌گاه که به دنبال فیروزه، صبورانه و باظرافت سنگ را می‌شکستند تا رگه‌ی معدن آشکار شود.
کاری که به قابلگی می‌مانست ونیازش، اُنسِ با زمین بود!

حالا نجفی با مدد گرفتن از این واژه، ده رگه رادر کتابش دنبال می‌کند تا آن تمیز دهنده‌ی ایرانیان با دیگر ملل را، از این راهِ ظریف هم آشکار سازد.
آن بی‌قیاس، توصیف‌ناپذیر و بلاکیف:

رگه بو، رگه مزه، رگه سفره، رگه‌ شعر،
رگه نثر، رگه‌ آب، رگه‌ باغ، رگه‎ی ابر و باد، رگه‌ رنگ و رگه‌ نظم.

🔅نویسنده با ترسیم نقشه‌ی این رگه‌ها، تلاش داردخواننده‌ی کتاب را به حوالی آن دیاری که فقط مختص ایرانِ فرهنگیِ بزرگ است، برساند.
آن‌جایی که معنی ارزشمند بودو دریافتن وقت، معنایی خاص، درمقابل شتابِ سوداگرانه داشت!

🔅نجفی در رگه بو، مثال از زعفران و بوسِتان و
بِه و نان می‌آورد وما را حساس می‌کند به دمِ مسیحایی ایرانی! که مثلا چگونه زعفران،این گیاهِ علفی را درکنار زر می‌نشانند و خوراک‌هایش را با آن، ذائقه‌یی تازه می‌بخشند؛
آن‌چنان که همان زعفران درادبیات فارسی درکنار ارغوان و لاله می‌نشیند تا به باغِ پاییزی، عطر و رنگ ببخشد.

رگه مزه، درآشپزی، جااُفتادن، دمْ کشیدن، رشته و پَروردن خود را نُمایان می‌کند.
آن‌جایی که«در آش، استقلال یکایک اجزا منحل وبا پیوند میان همه‌ی اجزاجایگزین شد»(ص37)

همان که مولانا گرفت و در دیگ دیدش و نخودیِ جوشان رااز خودی، فارغ یافت!

«آشپزی ایرانی بیش از موادبا مصالحپیش می‌رود؛ مصالح آن چیزی است که مهیای صلح شده.. صلح، ملاقاتِ دلِ چیزها است با هم. دم کشیدن، جاافتادن، قوام آمدن، لعاب انداختن، همگی اصطلاحاتی است برای توصیف این مرحله».(ص39)

در رگه‌ سُفره، عطر وطعم احضار می‌شود و مخاطبش دل می‌گردد! بی‌گمان سفره‌ی ایرانی با این همه وقتی که به خوداختصاص داده، جز دل کسی رانمی‌طلبد؛
همان قابی که چندین نسل از یک خاندان، درآن حضور یافته‌اند!

رگه شعر، سحرِ ایرانی را می‌سُراید.
قندی که خاستگاهش هند و بنگاله است، ایرانی می‌شود،به گونه‌یی که طوطیِ آن دیار راشکرشکن می‌کند!
شعر فارسی تفنن نیست؛ بلکه پیوندی نامرئی برای این همه گسست وجدایی ظاهری در بحرِ معلق اقوام وفرهنگ‌های گوناگون این خطه است؛
درست مثل رگه نثر، که دراتصال با زمین وزمینه استمرار می‌یابد.
زمینی که سودازده نباشدو مردمانش،خریدارِ جان‌ها، نه فروشنده‌ی همه‌چیز!(ص87)

رگه آب، معرفتِ ایرانی را نشانه می‌گیرد. معرفتی سیراب گشته از تمنا و طلب و تشنگی!

متناقض‌نُمایی که از دلش، گوهری چون یزد را در هزاران سال پیش می‌سازد. هُدهُد را می‌آفریند که چگونه «این بی‌نشان‌ترین عنصر
هستی:آب»(ص94) را ازهفت طبقه‌ی زیرین خاک می‌یابد و با غولِ بیابان! که استعاره‌یی بود از طمع، انذار می‌دهد که «خیالِ یافتن راهی میان‌بُر وبی‌زحمت برای رسیدن به مقصود»(ص96) وجودندارد.

این تشنگی وقدر دانستنِ آب، باغِ ایرانی رامی‌آفریند.
«در جایی که بارندگی بسیار نیست، مهم‌ترین سرمایه‌ی باغبان درختان اصیلش است و بیشترِ سعی او معطوف به خوشحالی ریشه‌ها»(ص108)

این‌چنین همسایه‌ی همنشین را پاس می‌دارد و هردرخت را کنار دیگری نمی‌کارد؛
«باغ آن‌جااست که گیاهان، همبر می‌شوند و در جوار هم می‌آرامند: انار درسایه توت می‌نشیند و مرکبات درسایه نخل».(ص111)

رگه آب و باد، همچون دیگر رگه‌ها با اُنس آشکارمی‌شود.
آن‌جا که «مثل تارهای عصبی، هستی انسان را به محیط می‌دوخت و حیات آدمی و محیط را درهم می‌سرشت. این سرشتگی همان "اهلیت" است».(ص127)
سوختن ابر! در پسِ ظاهر آسمان، تنها و تنها از دلِ سفرِ دور ودراز هزاران سال ممکن است «چنان‌که انسان ادامه‌ی محیط ومحیط ادامه‌ی وجود انسان»(ص128)
این‌چنین است که در رگه رنگ، ایرانی گل ومرغی را خلق می‌کند که دیگر نه خود گل‌ها هستند ونه جسدشان، بلکه شعر گل‌ها است و درهمین مسیر، درکاغذ ابری نیز «گویی شعر روی کاغذ نوشته نمی‌شد؛ شعر مهی در پسِ کاغذ بود که ابرش دو صد رنگ کاغذ از ترشحات بی‌رنگ آن ماه بود».(ص143)

و در رگه نظم، شکسته‌حالی خوشنویس، درخوش نوشتن؛آینه‌کاری ایرانی، با انعکاس جان و سفال‌گری که قابلیت گِل در پذیرش دگرگونی وانقلاب در وقتِ خود رامی‌شناخت، آشکار می‌شود...
@MasoudQorbani7

17.04.202521:15

#پیشنهاد_مطالعه:

#نمک_نامه
جستارهایی در باب ذوق ایرانی
نویسنده: #الناز_نجفی
#نشر_مان
۱۶۰ صفحه

در ویرگول بخوانید 👉👉👉👉

@MasoudQorbani7

转发自:

کتاب و نگاه

14.04.202514:02

🔅 سوربز آینه‌ی تمام‌نمایی از خفقان!

✍ مسعود قربانی

🔅 #سوربز اثر #ماریو_بارگاس_یوسا ما را با دیکتاتور، دیکتاتوری و کشورِ دیکتاتورزده آشنا می‌سازد. داستانی که جمع واقعیت و پروازهای خیالیِ خلاقانه‌ی نویسنده‌یی است که از دومینیکن و دوران دهشتناک حکومت رافائل لئونیداس تروخیو برایمان می‌گوید.

رمان سه روایت را همزمان پیش می‌برد: بخش‌هایی که داستان زندگی و سرنوشت غم‌انگیز دختر سیاستمداری طرد شده از سوی تروخیو، به نام اورانیا را نمایش‌گر است؛ فصولی که با محوریت تروخیو و کم و بیش زندگی شخصی او جلو می‌رود و قسمت‌هایی که حال و هوای مخالفان و ترورکنندگانش را پیش چشم خواننده قرار می‌دهد.

ادامه مطلب

14.04.202514:02

ماریو بارگاس یوسا، نویسنده برنده جایزه نوبل ادبیات و سیاستمدار اهل پرو روز یکشنبه ۱۳ آوریل در سن ۸۹ سالگی در لیما، پایتخت این کشور درگذشت.
در ویرگول بخوانید

17.03.202518:35

🔅 از سِنِجان تا فلات ایران!

داستان گنجور

مسعود قربانی

#مهدی_سلیمانیه پژوهشی را پیش گرفته که در آن نهادهایِ فرهنگیِ مردمیِ بعد از انقلاب را مورد بررسی قرار می‌دهد.

در این پژوهش سه ملاک اساسی مورد تأکید است:

• فعالیت نهادی در حوزه‌ی فرهنگ،

• استقلال از ساختار حاکمیتی،

• تداوم فعالیت.

این پژوهش با کتاب‌فروشی امام مشهد و بانی‌اش، رضا رجب‌زاده، آغاز و در دومین ایستگاه به وب‌سایت ادبی گنجور و ایده‌پرداز و سازنده‌اش #حمیدرضا_محمدی رسیده است.

🔅 سلیمانیه کتابش را ادای دینی به کسانی می‌داند که بی‌چشم‌داشت و گمنام چیزی به فرهنگ این دیار افزوده‌اند. انتخاب‌های او می‌توانند کتاب‌فروشی‌ای در یک شهر کوچک، آموزشگاهی هنری یا جمعی تأثیرگذار که ادب و هنر را محور گفتگوهای خویش قرار داده‌اند، باشند. او در دسته‌بندی هفت‌گانه‌ای که برای کار پژوهشی‌اش ارائه داده، در نظر دارد حداقل یک نمونه را برای تحلیل جامعه‌شناسانه برگزیند.

اما پرداختن به گنجور، همچنان که برای نویسنده و خیلی از ما چنین بوده، از بس که آشنا است، کمی غریب می‌آید!

سال‌هاست که سایت گنجور در هر جستجویی در حوزه‌ی ادب و شعر، اولین بازوی کمکی و راهنمای کاوش‌گر بوده است؛ بدون آن‌که کنجکاو شویم داستان شکل‌گیری‌اش چه بوده و چگونه متولد و بدین‌جا رسیده است! حالا سلیمانیه بی هیچ سفارشی و بی‌آن‌که بخواهد تبلیغ کسی را کند، می‌خواهد داستان این شبه نهاد مؤثر در زندگی روزانه‌ی فارسی‌زبانان را تعریف کند:

🔅 سلیمانیه در پسرِ ساکتِ سِنِجان به زندگی عجیب حمیدرضا محمدی که از اراک و منطقه‌ای که حالا جزئی از آن شده، به نام سِنجان آغاز می‌کند.

حمیدرضای ساکتی که قهرمان زندگی‌اش ناپدریِ دست‌فروش او است؛ به واسطه‌ی فهم شهودی بالای سیدکمال، خواندنی فراتر از کتاب و درس را در برنامه‌ی زندگی خود می‌گزیند و با ایثار پدر و مادر و آرامشی که در محیط خانه داشته، دو متضاد را، یکی حمیدرضای خجالتی و گوشه‌گیر و دیگری حمیدرضای با اعتماد به نفس و جسور، به آشتی یکدیگر می‌آورد واین‌چنین سنگ‌بنای کارهای بزرگ آینده را می‌گذارد!

شعر که تنهایی می‌طلبد، درفضای دل‌انگیز سنجان در دل حمیدرضا جوانه می‌زند و جستجوگری و خلقِ راه‌های نو در مدرسه و خاطراتی شگرف از رفتارهای برخی معلمان، چراغِ راهش می‌شود.

جنگ و پایان دلهره‌آفرینش در اراک؛ کتاب‌خانه‌ی کوچک سنجان؛ مذهبی که انگار کارکردش تنها برای او تعزیه و تمرین سرایش شعر بود؛ مدرسه‌ی نمونه‌ای که کلاسِ متفاوت کامپیوترش در آن روزها از همه جا برایش عجیب و خواستنی‌تر بود... همه و همه به دانشگاه و اصفهان و رشته‌ی نرم‌افزار می‌رساندش.

«برنامه‌نویسی، چیزی بود که او را برمی‌انگیخت. شور و شوق را در وجودش زنده می‌کرد» (ص60) و به او قدرت می‌داد! اما در آن روزگار برنامه‌نویسی بازاری نداشت و حمیدرضا محمدی نیز آرایشگری نبود که بخواهد تنها به اصلاح سر خود بپردازد! او در دنیای واقعی و چالش‌هایش پیِ کاری بود؛ کارستان!

اداره‌ی گاز اراک و چندین کار خلاقانه، ثبت و راه‌اندازی ناتمام شرکتی خصوصی و نهایتاً عزیمت به تهران، «شهر حباب‌های تنهایی» (ص68) در بیست و شش سالگی و کار در شرکت‌های مختلف و از همه مهم‌تر برداشتن قدم‌های کوچک در همان حباب تنهایی! که در ابتدا «انگار یک بازیگوشیِ محوِ مبهمِ بلندپروازانه» (ص 73) بیش نبود و تنها می‌توانست عطشِ علاقه‌اش به ادبیات و دانشِ تخصصی‌اش را به هم برساند؛
گنجور را آفرید.

«حمیدرضا انگار حالا جایی را پیدا کرده بود که تقاطع گذشته و آینده‌اش بود. جایی که در حال، پسرک سِنِجانی، در کُنج اتاقش، درازکش، شعرهای فارسی را با صدای درگلو افتاده، روخوانی می‌کند و آن‌سوتر، حمیدرضای برنامه‌نویس، در سکوت، همان اشعار را به کدهایی بدل می‌کند که می‌چرخند و بالا می‌روند...حالا انگار صدای شعرخواندن‌هایش از گوشه‌ی اتاق خانه‌ی روستایی‌شان در سنجان داشت بلند و بلندتر می‌شد..» (ص77)

حمیدرضا جنگجوی هیچ رسالت بزرگی نبود: «گنجور بیش از همه یک سفر دلپذیرشخصی بود..باعث می‌شد ادامه دهد..باعث می‌شد نبُرَد» (ص78)

«گنجور پروژه‌ای نبود که حمیدرضا از اول نقشه‌ی آن را چیده باشد.گنجور راه بود.» (ص 86) و ازهمه مهم‌تر مخاطب اصلی‌اش خودش بود!
مسابقه‌ای نداشت، کیسه‌ای هم برایش ندوخته بود..
ولی وقتی کار استوارترشد، مخاطبان دیگر همچون خودش علاقمندانه به گنجور رجوع کردند و تعاملی فعالانه را آغازکردند.

«این یک جامعه بود که داشت آرام آرام، یک همسرایی و بازاندیشی جمعی به میراث خود را تمرین می‌کرد»(ص79)

همان‌ها در کنار روحیه‌ی مسالمت‌جوی محمدی وقتی گنجور مدتی فیلتر شد، بی‌سلاح وبسایتشان را آزاد کردند و در جنگیدنی بدون جنگ، رهایش ساختند..

حالا گنجور در آستانه‌ی بیست سالگی، حداقل مهمان یک تن از شش فارسی‌زبان است و دراو می‌توان
قدرت نادیده انگاشته شده‌ی بی‌نهایتْ کوچک‌ها را حس کرد.

@MasoudQorbani7

01.03.202505:49

📌 منتشر شدند

موکب سلطان گل؛ گلچینی از غزلیات اوحدی مراغه‌ای
قدح زرنگار؛ گلچینی از غزلیات کاتبی نیشابوری

❇️ برای تهیهٔ این کتاب‌ها می‌توانید با شمارهٔ زیر تماس بگیرید:
09185801957

#کاتبی_نیشابوری
#اوحدی_مراغه_ای
#اغمای_شعر
#حافظ_پادشاه_عریان_شعر

https://t.me/abolfazl_radjabi

23.02.202521:25

🔅همراه با #اشاره‌های_خوشایند...

مسعود قربانی

دنیای #سهراب_سپهری، دنیای جذابی است که ناخودآگاه
خیلی از علاقمندان به ادب این سرزمین را به سوی خود می‌کشاند و همین کشش، از آن سو باعث تولید کتاب و نوشتارهای فراوان با محوریت این شاعر و نقاش شده است؛ به گونه‌یی که استاد #محمدرضا_شفیعی_کدکنی حجم تولیدات با موضوع سپهری را در این بیست ساله بیش از آن‌چه به شعرای بزرگ کلاسیک ما چون سعدی، حافظ، فردوسی و معاصرانی چون
فروغ، شاملو، اخوان و.. پرداخته شده، گزارش کرده است!

حال در این بازار آشفته، به نظرم باید غنیمت شمرد کارهای نویی که با گذر کردن از نوشته‌های تکراری، دریچه‌یی تازه به شعر و
اندیشه‌ی سهراب سپهری باز کرده‌اند.

از جمله‌ی این کارهای ارزشمند #اشاره‌های_خوشایند اثر #مهرداد_مهرجو است که با نکته‌های بدیعی که از شعر سهراب آورده، کتابش را
خواندنی‌تر کرده است:

نویسنده در مقاله‌ی طنز سپهری، بعد از آن‌که مفهوم و معنای طنز و ملاک‌هایش را بر می‌شمرد، از شگرد اجتماع نقیضین که از
دید شفیعی کدکنی، جامع‌ترین معنا برای طنز است، در شعر سپهری می‌گوید و با طرح مثال‌های مختلف از هشت کتاب، متاثر از دیدگاه ایرج پزشکزاد تاکید می‌کند «... طنز
با فکاهه، هجو، هزل و... متفاوت است و لزوما خنده‌دار نیست»(ص14)

این‌گونه است که تعریف ساده‌ی سپهری از زندگی؛ «زندگی شستن یک بشقاب است»،
لحن پرشور و نشاط سپهری، مثلا در دعایی که برای مردمان دارد؛ «گاوهاشان شیرافشان باد»،
جدی نگرفتن امورِ پیرامونی،
وارونه‌گویی،
انتخاب لحن خوش‌باشانه توسط سپهری حتا به هنگام از دست دادنِ نزدیکانش و...
همه‌ نشانه‌ی موج‌زدن طنز در اشعار او است.
سوای این‌ها نگاه انتقادی او به دین‌داران ظاهربین، سیاسی‌ها و عوام سطحی‌نگر از دیگر موارد طنز در اشعار سپهری است که فراوان توسط نویسنده شناسایی می‌شود.

🔅مهرجو با تاکید بر این نکته که: سپهری در شعر و نوشته‌هایش«با زبانی استعاری، عشق را با سلوک خود در تعارض می‌خواند و بر آن است که گرفتار عشق نشود، با این‌همه [از آن‌جاکه] عاشق شدن یا پرهیز از آن، از اختیار آدمی بیرون است»(ص45) معتقد است، او نیز مستثنا نبوده و برخلاف ادعای برخی که عنوان داشته‌اند:
"عشق رمانتیک چندان مدّ نظر سپهری نیست"، سهراب را هم دچار عشق زمینی می‌بیند.

نویسنده در مقاله‌ی ازحادثه‌ی عشق، به همین موضوع می‌پردازد و جایگاه عشق زمینی را در منظومه‌ی فکری سپهری می‌کاود.

در این مقاله ابتدا از جایگاه زن در شعر سپهری سخن می‌رود و سپس به زبان پوشیده، مبهم و محتاط او در مواجهه‌ی با عشق زمینی اشاره می‌شود.

او در بررسی اشعار هشت کتاب سوای تمنای عشق در برابر زنی که محبوب او است؛ حتا "مناسبات جسمانی" و "غرایز جنسی"
را نیز در شعر سپهری می‌یابد.

🔅سپهری در آینه بیدل، شاید از مفصل‌ترین مقالاتی باشد که تاکنون به تاثیرپذیری سپهری از بیدل پرداخته است.

نویسنده با آوردن و تطبیق نمونه‌های فراوان از اشعار
بیدل و سپهری، بر این نکته تاکید فراوان دارد که « در انس سپهری با بیدل جای هیچ تردیدی»(ص95)نیست، اما نمی‌توان او را شیفته و مقلد #بیدل_دهلوی خواند.

هندوستان و فرهنگ غنیِ آن و علاقه‌ی سپهری به آن
خطه، اولین حلقه‌ی اتصال سپهری با بیدل است؛
در کنارش مفاهیمی چون، طبعِ ناشاد بیدل و از آن‌سو اندوه سهراب؛
مفهوم جهانِ سراسر پوچ و هیچ در منظومه‌ی بیدل و قرابتی
که با هیچِ سپهری دارد؛
مفاهیمی چون عالمِ وحشت‌کده و فانی و سیطره‌ی مرگ بر آن در نگاه بیدل و راهِ حلی که سپهری و بیدل در دستانِ مرگ به تماشا نشسته‌اند! و نیز
طبیعت‌گرایی هر دو و «دعوت به کنار زدن حجاب عادت و نگریستن به هستی با نگاهی نو»(ص124) از جمله موارد نزدیکی سهراب به بیدل است...

🔅به باغِ هم‌سفران مقاله‌یی است قابل تامل که به بررسی تطبیقی شعر #بیژن_جلالی و #سهراب_سپهری
می‌پردازد و نزدیکی‌های شگرفی را از دنیاهای این دو، که دقیقا معلوم نیست کدام بردیگری تاثیر گذاشته‌اند! برای‌مان رونمایی می‌کند...

«جلالی و سپهری متوجه حضور همه‌جایی مرگ هستند و
به نیکی آگاهند که با هر نفسی که آدمی می‌کشد، در واقع گامی به سمت مرگ برداشته است. چنین است که سپهری از
"پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ" سخن می‌گوید و
جلالی می‌سراید:

ما مرگ خود را
زندگی می‌کنیم
و صورت او را
در روزهای خود
می‌تراشیم
و شب‌ها همراه او
خواب می‌بینیم...»(ص149)

@MasoudQorbani7

23.02.202521:25

#پیشنهاد_مطالعه:

#اشاره‌های_خوشایند

جستارهایی درباره‌ی شعر و اندیشه‌ی سهراب سپهری

نویسنده: #مهرداد_مهرجو
انتشارات: #نقد_فرهنگ
۱۹۷صفحه

@MasoudQorbani7

所有帖子