چندی پیش آقای رسول‌اف را بابت بی‌اعتنایی نه تنها نسبت به نسل‌کشی در غزه که حتی نسبت به دزدیده شدن و کشته شدن همکاران فلسطینی‌اش چون حسونه و حمدان بلال، نقد کردم. ایشان این نقد چند خطی در حد استوری را تحمل نکرد و بلاک کرد. همانگونه که نوشته بودم این عکس‌العمل راه حل نیست و بالاخره باید برای این نقد نه تنها به ایشان بلکه به یک فیگور رایج‌شده ایرونی در میان هنرمندان پاسخی داده شود. استقبال باید کرد ازینکه به کامنت‌ها در این زمینه پاسخ داده‌اند. حالا بیایید کمی پاسخ حیرت‌انگیز ایشان را بررسی کنیم.
یک) روشن است که آقای رسول‌اف فرق بین نسل‌کشی و جنگ را نمی‌داند که در کنار غزه نام اکراین را می‌آورد. این چه جور سوژه سیاسی است؟ حتی نمی‌داند که پشت اکراین به سبب تجاوز پوتین احمق کل دنیا ایستاده و پشت فلسطین چند تا نیروی پاپتی یمنی؟ یعنی نمی‌داند یا برای توجیه سکوتش اینها را کنار هم گذاشته است؟
دو) آقای رسول‌اف می‌گوید توان محدودی دارد و ترجیح میدهد آن را صرف ایران و ایرانیان کند و نه بقیه ستم دیدگان؛ پاسخی بسیار رایج در بین اهالی هنر ایرونی. حتی آنهایی که بی‌تفاوت به وقایع سیاسی ایران هستند هم غالباً از همین ژارگون استفاده میکنند: «من توان محدودی دارم و آن را صرف کارم می‌کنم». بنظر من هیچ ایرادی به این پاسخ نیست. هنرمند، خیاط، بازیکن فوتبال و غیره را نمی‌توان مجبور کرد که سیاسی باشند. اما مشکل «رسول‌اف ایسم» این است که از بقیه دنیا و دیگر هنرمندان انتظار دارد که به موضوع ایران و کشتارها و زندان‌هایش توجه کنند. یک جست‌وجوی ساده اینترنتی این انتظار را می‌تواند به شما نشان دهد. چطور دیگران باید به مسأله ایران توجه کنند اما شما برای فلسطین «حال» ندارید؟ مگر آنهایی که در اروپا و آمریکا می‌خواهید به ایران توجه کنند، خودشان در زندگی و کشورشان مسأله ندارند؟ تا به فلسطین رسید آسمان تپید؟ مگر محتوای فیلم‌های شما و اصرار بر نمایش آن در جشنواره‌های خارجی جز تمنای توجه مخاطب غربی به مسأله ایران نیست؟
سه) هنرمند، نویسنده و غیره با کیفیت اثرش «سیاسی» میشود. وقتی کار خودش را به خوبی انجام میدهد جهان‌بینی بدیلی را روی میز میگذارد و این یعنی کار سياسی.
به همین دلیل برخلاف ادعای کتاب فرهادپور و اسلامی معتقد هستم کیارستمی هنرمندی حقيقتا سیاسی بود. این را قبلا هم نوشتم. این حرف بدین معناست که بدنبال اظهار نظر یا محکوم کردن اسراییل یا جمهوری اسلامی در بین سینماگران و غیره نیستم، کار بدرد بخوری هم چندان نمیدانم اما پارادوکسی که در موضوع امثال رسول‌اف وجود دارد اینجاست که امثال وی با شدت بخشیدن در اظهار نظر سیاسی اساساً جایگاه پیدا کرده‌اند. هاله دور آنها مرهون محتوا و اظهار نظرهای سیاسی آنهاست. از تمام دنیا میخواهند که به مسأله ایران و ستم موجود در آن حساس باشند. چیزی که كيارستمی مثلا نمی‌گفت. فیلمش را می‌ساخت. اینجاست که سکوت در برابر نسل‌کشی فلسطین مسأله میشود. دم خروس در پس قسم حضرت عباس بيرون می‌زند. ما با نوعی اقتصاد اظهار نظر روبرو می‌شویم. بوی عدم صداقت به مشام می‌رسد تا حدی که اظهارنظرهای سیاسی درباره ایران را هم بی‌خاصیت می‌کند.
نه آقای رسول‌اف، همانطور که می‌دانید جامعه‌ای که سال‌ها رشد خود را در جاهایی مثل جنبش زن، زندگی، آزادی نشان داده است را نمی‌توان به این راحتی بدنبال «نخود سیاه» فرستاد.
موضوع فقط ترس ازین نیست که سخن از فلسطین برخی مخاطبانتان را ناراحت می‌کند، مسأله به نوعی اقتصاد سیاسی بازار سینما بر می‌گردد. حمایت از فلسطین آینده اقتصادی شما در همکاری با تهیه‌کننده‌ها و بنگاه‌ها و کارتل‌های فیلم‌سازی را به خطر می‌اندازد؛ مسأله اصلی این است.
@AminBozorgiyan
