Erkak qizning ustiga bostirib kelarkan, u asta-sekin devorga tiralib qoldi. Yigitning bahaybat gavdasi qarshisida qiz mitti mushukchadek tuyulardi, ammo bo‘yin egishni istamasdi.
— Sizning cheklovlaringiz qachon tugaydi? — Qiz ovoziga ishonch ohangini berishga harakat qildi, ichida esa titrardi.
Yigit uning ko‘zlariga zimdan tikildi va sovuqqon ohangda gapirdi:
— Mendan qochishni bas qilib, shu mitti miyyang menga tegishli ekanini fahmlamaguningcha... Ammo sening quloqlaringga gap kirmaydi, shundaymi?
U qizning qulog‘iga egilib, pichirladi. Qiz esa kuyib borayotgan quloqlarini his qilib, ko‘zlarini chirt yumdi.
— Shunday ekan, abadiy… Sen abadiy mening asiram bo‘lib qolasan, mushukcham.
Senga bo‘lgan istaklar ichimda isyon ko‘tarib, meni tobora o‘z girdobiga tortmoqda. Ammo qachongacha bardosh bera olaman, bilmayman...
Yigit qizning uyqudagi sokin va begunoh chehrasiga termulib, xuddi o‘zi uchun kashf etilgan haqiqatni pichirladi:
— Ilgari shunday bog‘liqlik faqat narkotik moddalarga xos deb o‘ylardim... Ammo endi hammasi o‘zgardi. Sen mening narkotikimsan.
U chuqur nafas oldi, go‘yo bu haqiqatni o‘z ichida yanada mustahkamlashni istayotganday.
— Endi istasam ham sendan uzoqlasha olmayman. Sen menikisan. Abadiy menikisan. Istasang ham, istamasang ham... mening zulmatimdagi yagona malikamsan va shunday bo‘lib qolasan..!
