ㅤ 𝘈𝘶𝘳𝘰𝘳𝘢

قدم زدن پابرهنه روی شن‌های نرم ساحل باعث میشد حس خوبی داشته باشه.
هوای خنک و آفتابی که تازه طلوع کرده بود، براش دلنشین بود.
روی نیمکت چوبیِ لب ساحل نشست و به منظره‌ی روبه‌روش خیره شد
آسمون طلایی‌تر از همیشه بود و پرتو های گرم خورشید از لابه‌لای ابرا به سطح دریا می‌تابیدن.
نفس عمیقی کشید و لبخندی روی صورتش شکل گرفت.
خیلی وقت بود که این حسو نداشت.
چند دقیقه‌ای تو همون حالت گذشت تا اینکه جسم کوچیک و نرمی رو کنار دستش حس کرد.
سرشو برگردوند و به گربه کوچولوی نارنجی رنگِ کنار دستش نگاه کرد.
لبخندی زد، گربه کوچولو رو بلند کرد و روی پاهاش نشوند و شروع کرد به نوازش کردنش.
پنجه‌های کوچولوشو توی دستش گرفت، اطرافشو نگاه کرد و با لحن مهربونی گفت:

_"تنهایی اومدی اینجا؟ مامانت نگرانت نمیشه نارنجی کوچولو؟"

بخاطر واکنش های ناز گربه خندید.

_"حالا که اومدی پیشم و منو از تنهایی در آوردی، دوست داری حرفامو بشنوی؟"

گربه‌ی نارنجی رنگ رو جا‌به‌جا کرد و دستشو روی سرش گذاشت طوری که اذیت نشه.

_"نارنجی کوچولو تاحالا عاشق شدی؟"

بعد از‌جمله‌ای که گفت با لبخند به جسم نارنجیِ توی بغلش خیره شد.

_"تجربه‌ی عشق واقعا شیرینه.. تصورشو بکن، یه روز صبح چشماتو باز میکنی و خیلی عادی به زندگی‌ تکراری و خسته کننده‌ات ادامه میدی؛ اما یهو یه کسی جلوی راهت سبز میشه.. با لبخند دلربا و درخشانش میاد سمتت و زندگیت رو زیر و رو میکنه و طوری بهش معنا می‌بخشه که وقتی به قبلا فکر میکنی، حتی نمیدونی چجوری قبل از دیدنش توی این زندگی دووم آوردی.
اون برات میشه خاص ترین و ارزشمندترین چیزی که میتونی تو این دنیا داشته باشی..
وقتی انحنای لب‌هاش به سمت بالا هدایت میشه، قلبت تندتر از همیشه توی سینه‌ات می‌تپه..
وقتی باهات حرف میزنه، هیچی نمیشنوی و فقط خیره میشی به لب‌های سرخش و به این فکر میکنی که چقدر دلت میخواد ببوسیش.
وقتی بهت نگاه میکنه محو چشمای قهوه‌ایش میشی و غرق میشی تو قهوه‌ی اعتیاد آور چشماش.
وقتی دستاتو توی دستش قفل میکنه، ضربان قلبت اوج میگیره و گوش‌هاتو کر میکنه.
اون باعث میشه احساسات مرده‌ی درونت زنده بشن، گردوغبار روی قلبت رو کنار میزنه و ازش محافظت میکنه.
کنار اون.. حتی تلخی‌های زندگی شیرین‌تره.
اون میشه آدم امنِ تو.. میشه یه پناهگاه توی روز های بارونی و دلگیرت.
زخماتو می‌بوسه و یه آغوش گرم تحویلت میده."

با نوک انگشت اشاره‌اش آروم به بینیِ صورتی گربه کوچولو زد.

_"میدونی.. مهربونیش از جنس لطافت بال فرشته‌هاس."

به موج‌های دریا خیره شد.

_"موهاش.. موهاش مثل موج‌های دریاعه.. هربار که لمس‌شون میکنم، حس میکنم که غرق میشم.. هرچیزی راجب اون بی‌نقص و زیباست."

نفس عمیقی کشید و به آسمون طلایی رنگ بالاسرش خیره شد.

_"میدونی کوچولو.. وقتی یکی دوستت داره همه چی فرق میکنه.
انگار آسمون آبی‌تره، ماه و ستاره‌ها توی آسمون شب درخشان‌ترن، صدای برخورد امواج دریا به ساحل قشنگتره.
انگار همه بهت لبخند میزنن..
بارون لطافت داره، گل ها خوشبو و زیباترن، وقتی عشق باشه همه‌چی قشنگتره، حتی اینجا نشستن و صحبت کردن با تو."

با وول‌ وول خوردن گربه‌ی توی بغلش حرفاشو قطع کرد.

_" با حرفام خسته‌ات کردم؟ حق داری با اخم بهم نگاه کنی، تو هنوز واسه تجربه کردن اینا خیلی کوچولویی مگه نه‌؟"

آروم خندید، دستشو روی بدن نرم گربه حرکت داد.
حالا دوتاشون تو سکوت به دریا خیره شده بودن.

_"یه روز میارمش اینجا تا توهم ببینیش نارنجی."

برایِ من زندگی از لحظه ای آغاز شد که چشماتو دیدم. برایِ من دلتنگی از وقتی به‌وجود اومد که دلم خواست کنارت باشه و ببوستت. برایِ من ″ای‌کاش‌ها″ وقتی سرچشمه گرفت که دلم خواست برای همیشه تو ″مالِ من″ باشی.
از زمانی لبخند زدم که لبخندت رو دیدم، زمانی خندیدم که خندتو دیدم، وقتی گریه کردم که صدای گریتو شنیدم. از زمانی قلبمو پیشت جا گذاشتم که دلم می‌خواست برایِ همیشه در آغوشت بگیرم. از زمانی قلبم تپید که هر شب صداتو تویِ گوشم به آرومی نجوا کردی.
ازونجایی فهمیدم دوستت دارم که بجایِ مخدرِ سیگارم، تو دردامو تسکین دادی؛ ازونجایی فهمیدم دوستت دارم که بجایِ هق‌هق های شبانم آغوشتو تصور کردم. ازونجایی فهمیدم دوستت دارم که قلبم رو به زیباییِ چالِ لپ و چشمای درخشانت باختم. ازونجایی فهمیدم عاشقتم که دیگه نتونستم یک روز از زندگیِ سیاهمو بدونِ روشنیِ تو بگذرونم.
روزی فهمیدم تو عشق هستی که دردامو تسکین دادی. روزی فهمیدم تو عشق هستی که جای پاشیدن نمک روی زخمام اونارو لابه‌لایِ دستایِ گرمت قایم کردی. روزی فهمیدم تو عشق هستی که دلم برایِ طعم بوسه ای که تا حالا نچشیده بودمش تنگ شد. روزی فهمیدم تو عشق هستی که هرجارو نگاه کردم یادِ تو افتادم. روزی فهمیدم تو عشق هستی که بینِ نوشته های گُمشدم پیدات کردم. روزی فهمیدم تو عشق هستی که قلبم فقط بخاطر یک دلیل به اسمِ تو میتپید.
برایِ من از اون روز به بعد زندگی تنها یک زیبایی به اسمِ ″لی‌مینهو″ داشت. برایِ من از اون روز به بعد زندگی فقط برایِ یک نفر بود. برایِ من از اون روز به بعد زندگی فقط کنارِ تو بودن بود. برایِ من از اون روز به بعد زندگی فقط بوسیدنِ گونه هات بود. برایِ من از اون روز به بعد زندگی تنها دلیلِ متصل بودنِ من به تو بود.
حالا که نگاه میکنم میبینم که تمامِ عمر و جونم برایِ تو، زندگیم برایِ تو، خوشبختی های مُحالم برایِ تو، عشقم برای تو اما، تو یك نفر فقط برایِ من؛ تو با تمامیِ نقص ها و زیبایی ها، با تمامِ اشک ها و فریاد ها، با تمامِ دونستن ها و ندونستن ها برایِ من.. منِ عاشقِ دیوونه‌ ای که درمونده تویِ عشق تو رویِ این زمینِ خاکی غلت میزنه.

عزیزڪم ... إینجا بدون تو خیلے سࢪد و بے ࢪوحـہ ... قلب من داࢪه از بین میࢪه‍ ... داࢪه‍ تیڪـہ تیڪـہ میشـہ ... لیڪسے ڪوچولوم ألان حالت خوبـہ ؟ شیࢪینڪم چشمائ قشنگ و دࢪشتتو خیس میڪنے ؟ صوࢪت دوست داشتنیت با أشکات خیسـہ عزیزدلم ؟ قلب من مگه نگفتم چشمائ خیست دلیل مࢪگ منـہ ؟ چࢪا خیسشون میکنے عزیزکم ...
عزیزکࢪده‍ قلبم ، هیونے بدون تو دووم نمیاࢪه‍ ، داࢪه‍ از بین میࢪه‍ ، تو زندگیش دیگه هیچ امید و انگیزه ائ نداره‍ ، قلب هیونے سࢪ نبودن لیڪسیش داࢪه نابود میشـہ ... زودتࢪ بࢪگࢪد پیشم عزیزڪࢪده‍ قلب من ، من همیشـہ إینجا منتظࢪتم عزیزدلم ، همیشـہ همینجوࢪئ عاشقتم لیڪسے ڪوچولوم !

حرکت آروم انگشت‌های مرد رو بین تارهای موهاش احساس می‌کرد. طوری که به آرومی اون‌ها رو دور انگشت‌هاش می‌پیچید و بعد از چند لحظه رهاش می‌کرد.
سرش رو روی سینه‌ی مرد قرار داده و با دقت به صدای ضربان قلبش گوش سپرده بود.
با دست راست، روی سینه و بازوی معشوقه‌اش خط‌های فرضی می‌کشید و هم‌زمان از برخورد نفس‌های گرم اون به موهاش لذت می‌برد.
"داره می‌ره."
با اکو شدن این جمله در مغزش، چشم‌هاش رو به یکدیگر فشرد و سعی کرد ذهنش رو به یک موضوع دیگه منحرف کنه.
"چه غلطی کردی؟"
"بس کن، داری اذیتش می‌کنی."
"خفه شید، خفه شید."
"نباید جلوی اون غیر عادی باشیم، بس کنید."
"احمق‌ها، داره می‌ره."
"خدای من، قراره ترکمون کنه؟"
"داره می..."
«خوبی؟»
با پیچیده شدن صدای آرام‌‌بخش مرد در گوش‌هاش، همه‌ی صداهای توی سرش خاموش شدن. صورتش رو به سمت مینهو برگردوند و لبخند کم جونی روی لب‌هاش شکل گرفت.
«خوبم.»
"دروغگو."
مهربونیِ چهره‌ی مینهو کم‌کم رنگ باخت و جاش رو به جدیتی که هیونجین تا به حال از مرد ندیده بود، داد.
«تا کی قراره ادامه بدی؟»
گیج شده از حرف مینهو، سرش رو از روی سینه‌اش برداشت و تکیه‌اش رو به دستش داد و پرسید:
«منظورت چیه؟»
«تا کی قراره به این وضعیت ادامه بدی؟ انقدر ترحم برانگیز نباش.»
"نه، نه، نه، اون به ما گفت ترحم برانگیز."
"همش تقصیر توئه."
"حالا چه کار کنیم؟ فکر می‌کنه دنبال ترحم بقیه هستیم."
«تا کی قراره جلوی بقیه مظلوم نمایی کنی؟»
"اون نباید این‌طوری با ما حرف بزنه."
"تقصیر توئه."
چرا صداهای توی سرش ساکت نمی‌شدن؟ هیونجین احساس می‌کرد فاصله‌ی زیادی با از دست دادن روانش نداره.
بزاق دهانش رو فرو فرستاد و به آرومی لب زد:
«مظلوم نمایی؟ مینهو من مظلوم نمایی نکردم.»
«جدا؟ این منم که جلوی بقیه مدام می‌گم که آسیب دیدم؟»
"نه، نه، نه، داری چه غلطی می‌کنی؟"
"مظلوم نما."
"ترحم برانگیز."
"خفه شید."
با وجود بغضی که راه گلوش رو بسته بود، زمزمه کرد:
«ببخشید، من فقط دنبال توجه تو بودم. اشتباه کردم، می‌خواستم به جای بقیه تو بپرسی حالم چطوره.»
«واقعا حالم رو به هم می‌زنی.»
از این بی‌رحمیِ توی کلام مینهو متنفر بود. حس می‌کرد هر لحظه امکان داره هر چیزی که تا الان خورده رو بالا بیاره. هر چند، چند روزی بود که لب به غذا نزده بود.
«ولی من حالت رو خوب می‌کردم.»
«می‌کردی.»
"فعل گذشته."
"خدای من، داری حالش رو بد می‌کنی هیونجین."
"فرار کن."
"ازش فاصله بگیر."
«می‌دونی که من واقعی نیستم، نه؟»
صداها دوباره ساکت شدن. این بار جز صدای سکوت، چیزی نمی‌شنید.
واقعی نیست. توهم. خیال. تصور. اوه؟
"باز هم توهم زده بودیم؟"
"فکر می‌کردم این بار واقعی باشه."
"ولی لمس‌هاش خیلی واقعی بودن."
«واقعی نیستی؟»
با گفتن این حرف، تصویر مرد مقابلش به آرومی شروع به محو شدن، کرد.
مینهو، دستش رو بالا آورد و گونه‌ی پسر مقابلش رو لمس کرد. با چهره‌ای که دوباره رنگ مهربونی گرفته بود، گفت:
«زنده بمون.»
"باز داری از دستش می‌دی."
"نه، لطفا دوباره نه."
چشم‌های هیونجین ناخودآگاه شروع به باریدن کردن و اشک‌هاش کل صورتش رو خیس کرد.
«پیشم بمون، لطفا. بدون تو نمی‌تونم، توی آغوشت پناهم بده.»
لبخندی روی لب‌های مینهو به وجود اومد. هیونجین از اون لبخند متنفر بود. لبخندی که رنگ و بوی خداحافظی و جدایی می‌داد.
«یادت می‌ره. بزرگ می‌شی.»
حالا از تصویر مینهو تنها هاله‌ی کم رنگی به جا مونده بود.
نمی‌دونست چه کار کنه. نمی‌دونست چطور جلوی رفتن همه‌ی وجودش رو بگیره.
درحالی که هق هق می‌کرد، با صدای نسبتاً بلندی گفت:
«مینهو نرو، توروخدا نرو. برگرد، دارم کم میارم.»
"رفت. داری به کی التماس می‌کنی؟"
با چشم‌هایی خیس و دیدی تار، نگاهی به اطراف انداخت. رفته بود، باز هم رها شده بود.
«واقعا رفت؟»
"رفت."
به سمتی که صدای هیونگ رو شنیده بود، برگشت. به ورودی در، دست به سینه تکیه داده بود و با پوزخند به وضعیت آشفته‌ی پسر خیره شده بود.
«هیونگ، دیگه نمیاد؟»
"دیگه هیچ‌وقت بر نمی‌گرده."
و همین جمله کافی بود تا پسرک با صدای بدی شروع به گریه و شکوندن تمامیِ وسایل‌های خونه‌اش کنه.