گفت: حواسِت به آدمهایی که کاکتوس‌وار زندگی میکنن باشه . .
گفتم: کاکتوس‌وار؟منظورت چیه؟!
گف «آدمهایی که مثل کاکتوس ، نیازی نیست دائم حواست بهشون باشه . .
نیازی نیست هرروز خاکِشون رو چِک کنی تا مبادا خشک شده باشه . . .
ترسِ پلاسیده شدنشون رو نداری به خیالت خیلی مقاومن . . .
اما یه روز که مثل روزای دیگه مشغولِ رسیدن به بقیه گل های رنگارنگت هستی
چشمت به کاکتوست میوفته میبینی زردو پلاسیده شده
و ریشه هاش خاکِستر
تو تازه همون روز میفهمی کاکتوس ها هم میمیرن اما تدریجی و بی خبر . .
