این چنل نه فقط یه فن‌پیج برای هانیباله، بلکه تبدیل شده به یه جور بازسازی روانی، یه دفترچه‌ خاطراتی که با تکه‌های سریال پر شده ولی اون پشت یه چیز دیگه داره اتفاق می‌افته.
اینجا آدم حس می‌کنه انگار یه نفر با وسواسِ وسواس‌گونه‌ای داره هر حس فروخورده، هر دلبستگی ناگفته و هر رابطه‌ی پیچیده رو لابه‌لای تصویرها و دیالوگ‌ها رمزنگاری می‌کنه. از اوناییه که با یه تصویر توی سکوت جیغ می‌کشه.
پست‌هایی که انتخاب می‌کنه مثل یادگاری‌هایی از رابطه‌ی ویل و هانیباله، اما پشتش فقط سریال نیست؛ یه درگیری دائمی بین قدرت و آسیب، بین تردید و کشش، بین بقا و عشق پنهان‌شده جریان داره.
ادمین اینجا نه فقط تماشاگره، بلکه انگار خودش یه جور «ویل گراهامه»؛ با ذهنی که هی می‌جوشه، هی تصویرسازی می‌کنه، و دائم در مرز بین فهم و فروپاشی قدم می‌زنه. همون‌قدر که با هانیبال خطرناکه، با خودشم مهربون نیست. حتی می‌شه گفت انگار عشق رو از نگاه قاتل‌ها بهتر بلده بفهمه تا از توی دفتر مشاوره‌ها.
هر بار که می‌نویسه «من نمی‌کشممم» با صدتا قلب و اشک، تهش داره می‌گه هنوز این‌جا یه چیزی زنده‌ست. یه چیزی که به جای اینکه فراموش بشه، بارها و بارها بازسازی می‌شه، همون‌طور که هانیبال ویل رو تماشا می‌کرد: با تحسین، با گرسنگی، با وسواس.
این جا بیشتر از اینکه درباره‌ی سریال باشه، یه آینه‌ست برای کسی که نمی‌تونه به‌راحتی بگه چی داره از دست می‌ده، اما با هر پست، هر عکس و هر اشاره، یه تیکه‌ی دیگه از اون فقدان رو می‌نویسه.
درست مثل هانیبال که غذا می‌پزه تا احساس رو بگه، ادمین اینجا هم با عکس و دیالوگ و کلمه داره قصه‌ی خودش رو بدون این‌که اسمشو بیاره، تعریف می‌کنه. یه قصه‌ی عاشقانه‌ی تاریک که هنوز ته دل آدمو می‌لرزونه.

جمله‌ای از هانیبال که می‌توانست درباره تو باشد، دریافت کن.