‌ ‌ ‌ ‌ ‌آنتولدهايِ نویسنده لي ‌ ‌ ‌ ‌ ‌

پارک سونگهون ..
‌
‌
‌
چه قشنگه نگاهش .. !
وقتی حواسش پرته ، یا درحال انجام کاریه .. من بهش خیره میشم ، احساس میکنم خوشگل ترین و بی نقص ترین انسان رو میبینم !
بدون هیچ شکی پارک سونگهون ، چشمانش .. لباش ، بینی‌اش ، گوش هاش ، موهاش ، لبخندش ، دستانش و همه چیز درمورد او دوست دارم متعلق به من باشد ..
هربار که بهش فکر میکنم چرا او را ندارم واقعا میخوام بشینم و گریه کنم ، هیچوقت من یعنی لی هیسونگ همچنان احساسی به هیچکس نداشتم ، اما ان پسر کوچکتر .. قابل پرستیدن‌ـه .
دوستش دارم ، با تمام وجود ، از دنیا بیشتر از جهان بیشتر ، چطور میتونم بهش بفهمونم که چقدر دوستش دارم ؟ احساس میکنم از این حس هیچوقت خبر دار نشود .
اما من او را میپرستم ..!