𝗏︎𝗂𝖺𝗇︎𝖺𝗇︎𝗍

نه از آن‌‌ـهایی که در شب برای خون بیدار می‌مانند ، بلکه از آن‌‌ـهایی که زخم‌‌ـهایشان را سال‌‌ـها بی‌صدا لیسیده‌اند.
یکی خسته از راه‌‌ـهای بی‌انتها با رَدی از برف بر شانه‌اش ؛ دیگری خاموش اما بیدار با نگاهی که گویی صدای همه‌ی درختان خاموش جنگل را شنیده.
هیچ‌کدام برای سلطه نیامده بودند.
هیچ غرشی ، هیچ دندانی.
فقط نزدیکیِ بی‌کلامی که میان دو روحِ گم‌شده اتفاق می‌افتد.
آنجا در میانه‌ی سرما ، میان شب و سکوت یکدیگر را یافتند ؛ نه چون نیاز داشتند بلکه چون انگار تمام جهان می‌خواست آنها کنار هم باشند.
از آن شب به بعد دیگر دنبال خانه نبودند ؛ چرا که خودشان خانه‌ی یکدیگر شده بودند.