ΣП-DΛƬΣ

_part 7 (single core)

شب بخیر، ای تاج سنگین خستگی‌ها
امشب نیز تخت پادشاهی بر دوش من خرد می‌شود
قصر زمان، دیوارهایش از فریادهای خاموشم ترک برداشته
و تاج زرین، اینک زنجیری ست بر گردن روزهای فرسوده.
سایه‌های وفادار! چرا امشب همه پراکنده‌اید؟
مهتاب، خنجر سردش را بر پیکر این شب بی‌پایان می‌کشد
من، پادشاه خسته نبردهای بی‌نام‌ونشان
اسیر غلغله‌ی خاطراتی ام که سپاهیان مرگ را می‌چرانند
شب بخیر، ای آینه‌های شکسته قصر وجودم
تصویر من را قرض بگیرید، شاید سحر بازگردد
باد از لابه‌لای پنجره‌ها زمزمه می‌کند: این تاج، گل‌هایش را باد بی‌وفا ربوده است.
شمشیر من، زنگار قرن‌ها را بر تیغش می‌کشد
و پرچم‌های فتح، پر از سوراخ‌های خستگی‌اند
ستارگان، سپرهای شکسته آسمان‌اند
و من، پادشاه بی‌قلمرو، تنها بر تخت تنهایی تکیه زده‌ام
شب بخیر، ای غروب جاودانه چشم‌های من
خواب چیست؟ دریغ‌ماهی ست که از چنگ ماهیان زمان گریخت
من اینجا، بر فراز برج خستگی‌ها پادشاهی بی‌پایان شب را به تماشا نشسته‌ام.
اما هنوز، در عمق این زخم‌های بی‌صدای سلطنتی
خِرَدی از آتش هست، شاید روزی
تاج شکسته را با خورشید تازه‌ای جلا دهم و قصر ویران را بر شانه‌های طلوع بنا کنم
شب بخیر...✨