شهریاران ایران زمین

روستای اصفهک از توابع بخش دیهوک در شهرستان طبس و یکی از مناطق تاریخی در استان خراسان جنوبی به شمار می رود که در فاصله 231 کیلومتری مرکز استان (بیرجند) واقع شده است

مکان:مشهد

به امید روز های روشن تر شبتون زیبا 🙏❤️

سخنرانی  اعلیحضرت رضا شاه دوم در اجلاس ‎@upfrontvc در 27 فوریه 2025 در لس آنجلس و مصاحبه با خانم ‎@LisaDaftari، سردبیر ‎@ForeignDeskNews
که ایشان درباره ‎#ایران، فرصت‌های اقتصادی آینده و بازسازی کشور سخنرانی خواهند کرد.

میگفتن سیستم ساواک واقعان وحشتناک و ترسناک بوده .
خیر

حمید آستی از فعالان انقلابی در شهرستان دزفول و عضو «گروه جبهه اسلامی دفاع» بود. این گروه در جریان برهم زدن جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی نقش مهمی را ایفا کردند که در همین راستا توسط عوامل ساواک دستگیر شد.
منبع: فریادی در سکوت (خاطرات حمید آستی)، مرکز اسناد انقلاب اسلامی

جالبه این سریال توسط جمهوری اسلامی تعطیل شد.به خاطر واقعیت ها ساواک .

شده است که به هیچ وجه علمی نیست؛ ولی بر اساس نظریاتی که در کتاب مقدس یهودی‌ها آمده، ممکن است پسر سام در این منطقه حضور داشته است (سِفر پیدایش ۱:۱۴) کَدُرلاعمر نام یک ایزد ایلامی بوده است و تنها در یک جا آورده شده است و در هیچ‌کجا به عنوان یک شاه یاد نشده است.[۷] ایلامی‌ها همواره با همسایهٔ غربی خود یعنی دولت‌های میانرودان از جمله سومر و اکد و جانشینان آنان یعنی آشور و بابل در حال پیکار بوده و در پاره‌ای از زمان شکست می‌خوردند و زیرنظر بابلی‌ها یا آشوری‌ها درمی‌آمدند و گاهی نیز بر آنان پیروز می‌شدند به گونه‌ای که ایلامی‌ها را قومی دانسته‌اند که یهوه آنان را برای گوشمالی در بابل (اشعیا ۲:۲۱) و اورشلیم (اشعیا ۶:۲۲) به کار گرفت، (ارمیا ۲۵:۲۵؛ ۳۴:۴۹؛ حزقیال ۲۴:۳۲) دانیال (دانیال ۲:۸) خویشتن را در رؤیایی در دارالسلطنهٔ شوش نزد نهر اولای دید؛ او صدای مردی را نیز از درون نهر اولای شنید (دانیال ۱۶:۸). شوش محل رخ دادن داستان استر در دوران خشایارشا یا اخشورُش بود. در کتاب استر بارها به بیره (دارالسلطنه) شوش اشاره شده است. (۲:۱؛ ۳:۲؛ ۱۵:۳؛ ۱۴:۸؛ ۶:۹؛ ۱۱:۹)

در (عزرا۹:۴) به مردانی از شوش اشاره شده است که آشوربانیپال آنان را به سامره تبعید کرده بود. نحمیا هنگامی که در شوش بود (نحمیا ۱:۱) از وضعیت ویرانی حصارهای اورشلیم باخبر شد. هرچند که در کتاب عهد جدید سخنی از شوش در میان نیست؛ زائرانی در روز پنطیکاست- عید پنجاهه که امروزه هم یهودیان پس از عید فصح و هم مسیحیان به مناسبت حلول روح القدس بر حواریون آن را جشن می‌گیرند- از ایلام به اورشلیم رفته بودند. (اعمال رسولان ۹:۲)

کرتیر در سنگ‌نگاره خود گفته‌است که او و موبدان، آتشکده‌های زیادی را در ایرانشهر برپا داشته‌اند که بر طبق گفتهٔ او از این استان‌ها تشکیل شده‌است: پارس، پارت، بابل، میشان، آدیابن، آذربایجان، اصفهان، ری، کرمان، سیستان، گرگان و پیشاور. بر طبق گفتهٔ کرتیر، سوریه، کیلیکیه، ارمنستان، گرجستان، آران یا آلبانیای قفقاز و ولاشگان که تحت کنترل ساسانیان بودند، جز انیران محسوب می‌شدند.

جملهٔ «انیران» (ANĒRĀN) اصطلاحی قومی-زبانی در فارسی میانه است که عموماً به صورت تحقیرآمیز برای اشاره به دشمن سیاسی و مذهبی ایران و آیین زرتشت به کار می‌رفت. از نظر ریشه‌شناسی، این یک شکل جمع با پیشوند منفی است و با ایران (Ērān) در تضاد است. ایران از *Ariyānām گرفته شده و در دوره ساسانی به مناطقی اطلاق می‌شد که توسط «آریایی‌ها» (یعنی ایرانیان) سکونت داشتند یا در آنها زبان‌های ایرانی صحبت می‌شد. انیران، متضاد «ایران»، در اوستا یافت می‌شود. یشت‌های ۸٫۲ و ۱۹٫۶۸ به نابودی سرزمین‌های غیرا ایرانی توسط xᵛarnah- («فرّه») اشاره می‌کنند. بر روی سکه‌ها، در کتیبه شاپور یکم در کعبه زرتشت و بر روی یک مُهر، شاهان ساسانی خود را «شاه شاهان ایران و انیران» می‌نامیدند. ظاهراً شاپور یکم در کتیبه خود مناطقی مانند ارمنستان و قفقاز را که عمدتاً توسط ایرانیان سکونت نداشتند، در «ایران» گنجانده بود. انیران شامل مناطقی می‌شد که از امپراتوری روم فتح شده بودند: سوریه، کاپادوکیه و کیلیکیا. موبد کرتیر، سی سال بعد، در کتیبه‌های خود فهرست صریح‌تری از استان‌های انیران ارائه داد، از جمله ارمنستان، گرجستان، آلبانی و بالاسگان، به همراه سوریه و آسیای صغیر. در ادبیات زرتشتی و احتمالاً در اندیشه سیاسی ساسانی نیز این اصطلاح بار مذهبی مشخصی دارد. یک فرد انیر صرفاً غیرا ایرانی نیست، بلکه به طور خاص غیر زرتشتی است. و انیر همچنین به پرستندگان دیوها (شیاطین) یا پیروان ادیان دیگر اطلاق می‌شود. اعراب و ترک‌ها انیر نامیده می‌شوند، همانطور که مسلمانان به طور کلی، دومی به شکلی پوشیده، نامیده می‌شوند

سنگ‌نوشته شاپور یکم بر کعبهٔ زرتشت که به ایران و انیران اشاره دارد.

انیران یک مفهوم دینی-زبانی-قومی به معنی ناایرانی است. در مبنای کلی، به تمامی سرزمین‌های ناایرانی، انیران گفته می‌شود ولی در نوشته‌های دینی، این مفهوم برای اشاره به دشمنان زرتشتیان و ایرانیان به کار رفته‌است.

واژه انیران از واژه پارسی میانه anērān و از پهلوی ʼnyrʼn آمده‌است. این مفهوم در برابر واژه ایران ērān قرار دارد که برای اشاره به مردم ایرانی یا شاهنشاهی ساسانی به کار می‌رود. هرچند در نوشته‌های دینی و شاید در دید سیاسی خود شاهنشاهان ساسانی این مفهوم با مزداپرستی گره خورده‌است. یک انیرانی (پارسی میانه: anēr) کسی است که ایرانی نیست، یا اینکه ایرانی است اما به دین زرتشت باور ندارد. در نوشته‌های زرتشتی پس از سقوط ساسانیان، تمامی مسلمانان صرف نظر از زبان و تبارشان انیرانی خوانده شده‌اند

چتر آفتابی بزرگ در دست سربازان در چهار چوب‌ های در کاخ تخت جمشید داریوش بزرگ