تاریکی شب آرام بر شهر خزید، مثل رازی قدیمی.
چراغ‌های کوچه، یکی‌یکی روشن شدند؛ نقطه‌هایی لرزان در دل تاریکی.
فواره‌ی آب، با صدایی نرم و مداوم، سکوت شب را می‌شکست ، انگار می‌خواست چیزی را فراموش کند.
و آن‌سو، مجسمه‌ای ایستاده بود؛ خیس از شبنم و نور، بی‌حرکت اما زنده‌تر از رهگذران.
او تنها تماشاگر شب بود، و فواره، تنها صدای باقی‌مانده در کوچه‌ای که به خواب نمی‌رفت.

بیشتر قراره فعالیت هارو کم کنم مثلا دیگه چند هفته ای پست نزارم و فقط روی سین و آمار تمرکز کنم، به علاوه اینکه یکم وقتم داره پر میشه و وضعیت خودم زیاد خوب نیست.
ممنون میشم این مدتی که پست نمیزارم و زیاد باهاتون در ارتباط نیستم لفت ندید و سین بزنید تا دوباره برگردم🤍