امروز پنج آوریل، روز کودکان فلسطینی است.
به یاد می آوریم که در فاصله سال های ۲۰۰۳ و ۲۰۱۳ حدود ۷۰۰۰ کودک فلسطینی از خانه هایشان و یا در ایست های بازرسی توسط نیروهای ارتش اشغالگر ربوده شده اند. این یعنی به طور متوسط دو کودک فلسطینی در هر روز تحت بازداشت، بازجویی، پیگرد قانونی و‌یا زندان قرار گرفته است. گزارش یونیسف نشان می دهد که این کودکان تحت مجازات هایی بی رحمانه، غیرانسانی و تحقیرآمیز قرار گرفته اند، از غذا محروم شده اند، مورد ضرب و شتم و حمله سگها قرار گرفته اند. بررسی هایی که در سال ۲۰۲۰ انجام شده نشان می دهد که کودکان به طور فزاینده‌ای قادر به بازگشت کامل به زندگی عادی خود پس از آزادی از بازداشت نیستند، ۵۳ درصد از آنها کابوس‌های مکرر می‌بینند و ۷۳ درصد از بی خوابی رنج می برند.
به یاد می آوریم که سازمان نجات کودکان در گزارشی که سه ماه پیش از هفت اکتبر منتشر کرد نوشت: «کودکان فلسطینی بازداشت شده توسط نیروهای اشغالگر سطوح وحشتناکی از آزار و اذیت جسمی، جنسی و عاطفی را تجربه کرده اند، آنها به هنگام دستگیری برهنه شده با ضرب و شتم و چشم بند به سلول های انفرادی برده می شوند.»
به یاد می آوریم که پیش از ۷ اکتبر، حداقل ۴۴ کودک فلسطینی توسط سربازان یا مستعمره نشینان اسرائیلی در سال ۲۰۲۳ کشته شده بودند. کودکانی که مرگشان هیچ محکومیتی در پی نداشت و در اولویت هیچ اقدام سیاسی و رسانه ای نبود.
آلیس راتچیلد پزشک یهودی آمریکایی متخصص زنان که سالیان طولانی از عمر خود را در سرزمین های اشغالی به پژوهش و ارائه مراقبت های سلامت به زنان فلسطینی و خانواده های آنها گذرانده است در مصاحبه ای که پیش از هفت اکتبر انجام داده بود به این اشاره می کند که زیستن در اردوگاه اجباری غزه کودکان فلسطینی را در یک بی آیندگی و تعلیق وحشتناک قرار داده است و این بحران انسانی به یک نسل کامل از کودکان فلسطینی از نظر عاطفی آسیب زده است. او از کودکان غزه به عنوان «فرزندان سنگ» یاد می کند و می گوید: «مطالعاتی وجود دارد که نشان می دهد کودکانی که در مقابل سربازان اسرائیلی سنگ پرتاب می کردند و مقاومت می کردند از سلامت روانی بیشتری نسبت به کودکانی که منفعلانه تسلیم می شدند برخوردار بودند. اگرچه بدیهی است که کودکان سنگ در خطر کشته شدن هستند، اما واقعیت این است که کودکان غزه بیشتر عمر خود را در منطقه مرگ زندگی می کنند. »
حنین زعبی سیاستمدار زن فلسطینی می گوید: فلسطینی ها قدرت براندازی رژیم آپارتاید را نداشته اند اما یک قدرت داشته اند و آن اینکه به این رژیم تا بن دندان مسلح نه بگویند. اینکه عادی سازی را نپذیرند. این کاری است که فلسطینی ها توانسته اند و کرده اند.
بیایید از خودمان بپرسیم که ما در مواجهه با این نسل کشی چه کاری می توانستیم بکنیم و چه کرده ایم؟
