داستان نويسـِ مارسي

در دل تاریکی بی‌انتها، جایی که سحابی‌ها زاده می‌شوند و ستاره‌ها خاموش می‌گردند، جهان نفسی تازه می‌کشد. کهکشان‌ها در مسیرهای بی‌پایان خود سرگردان‌اند، اما زمان، بی‌وقفه، به پیش می‌رود؛ و ما، ذرّاتی از غبار کیهانی، در آغوش این بی‌کرانگی، سالی را به گذشته می‌سپاریم.

سال نو نه رقمی در تقویم، که تپشی دیگر در قلب هستی است. گویی که کائنات، در چرخه‌ی بی‌انتها، بار دیگر درهای خویش را به سوی امکان‌های تازه می‌گشاید. هر کهکشان، داستانی ناگفته است، هر ستاره، سرودی خاموش، و هر انسان، کاوشگری در تاریکی‌های نادانسته.

در این لحظه، جایی میان گذشته‌ای که به ابرنواخترهای خاطره بدل شده و آینده‌ای که هنوز از جنس احتمالات است، ایستاده‌ایم. آیا شنیده‌ای؟ زمزمه‌ی کیهان را که با امواج نامرئی‌اش در گوش زمان می‌پیچد؟ نجوا می‌کند که آغاز، همیشه اینجاست.

بگذار سال نو، همچون انفجار یک ستاره‌ی دوردست، نوری باشد که مسیر را روشن می‌کند. بگذار آرزوهایمان همچون شهاب‌هایی که سینه‌ی آسمان را می‌شکافند، راه خود را بیابند. بگذار بدانیم که ما نه تنها سرنشینان این کهکشان، که خود، پاره‌ای از هستی بی‌مرزیم.

و در این شب که جهان در سکوتی ژرف فرو رفته، چشم بدوز به آسمان. آن نقطه‌ی نورانی که چشمک می‌زند، شاید پیام‌آوری باشد از زمانی دیگر، از جایی دورتر، از حقیقتی که هنوز پرده از آن برنداشته‌ایم.