«Հանրությանը խաբում էին՝ հայտարարելով, թե իբր հենց Ռուսաստանն է պահանջում «Զանգեզուրի միջանցք»։ Մենք կարող ենք քննադատել Ռուսաստանի մոտեցումը և այլն, բայց Ռուսաստանի մոտեցումը հետևյալն է՝ ես ուզում եմ ձեզ օգնել, չե՞ք ուզում իմ օգնությունը՝ «օկ», ես կհարմարվեմ նոր պայմաններին, կփորձեմ ընդհանուր լեզու գտնել Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ»:
«Ինչո՞ւ է հայկական հասարակության մեջ, իշխանություններում այդքան վախ Թուրքիայից և թուրքերին զայրացնելուց, բայց ռուսներին զայրացնելուց չեն վախենում։ Որովհետև թուրքերն իրականում կոտորել են հայերին, իսկ ռուսները երբեք չեն կոտորել հայերին։ Ուստի որոշակի մասի մոտ կա վախ թուրքերից, իսկ Ռուսաստանին, անկախ նրանից թե նրան ներկայացնում են որպես թշնամի, այդպես չեն ընկալում։ Չեն վախենում ինչ-որ բացասական, կոշտ հետևանքներից՝ իրենց հայտարարությունների կամ գործողությունների համար»։
«Նմանատիպ ծրագրերն ունեն կրթական լուրջ բաղադրիչ։ Դրա համար Հայաստանում Ռուսական տան տնօրեն Վադիմ Ֆեֆիլովը առանձնահատուկ տեղ է տալիս միջմշակութային երկխոսությանը։ Ռուսերեն լեզվով ներկայացումները լեզուն յուրացնելու, լեզվի իմացությունը բարելավելու խթան են»,–նշում է Գյուրջյանը։
«Նոր ցեղասպանությունները հնարավոր են դառնում այն պատճառով, որ դրանց նախորդածներն իրականացնողները չեն պատժվել»։
«Ծնողներն այսօր ապագա չեն տեսնում պարի մեջ, տղաները դպրոցն ավարտելուց հետո բանակ են գնում և հիմնականում չեն շարունակում։ Բայց չշարունակելու հիմնական պատճառը ցածր վարձատրությունն է՝ աշխատավարձի խնդիրը»։
«Պրոֆեսիոնալ պարով զբաղվողների քանակը Հայաստանում թեպետ ավելանում է, սակայն դա միայն աղջիկների հաշվին է. այս ոլորտում տղաներ գրեթե չկան»։
«Բոլոր ատյաններում, որտեղ խոսվում է Ադրբեջանի վերահսկողության տակ գտնվող հայկական հուշարձանների մասին, երբ հայկական կողմը փաստաթղթեր է ներկայացնում դրանց հայկականության վերաբերյալ, Ադրբեջանը դիմացը հազարավոր «փաստաթղթեր» է ներկայացնում, թե դրանք իբր ալբանական են կամ այլ ժողովուրդների են, ու խնդիրը տանում է փակուղի։ Մեզ համար հիմա կարևոր չէ այս պահին հուշարձանների պատկանելությունը, թե ումն է, որովհետև դա հայտնի է՝ մերն են․ կարևոր է, որ դրանք պահպանվեն։ Եվ երբ մի օր Ադրբեջանումխելամիտ մարդիկ գան իշխանության կամ իրավիճակ փոխվի, այդ հուշարձանները պահպանված կլինեն, այլ ոչ թե ոչնչացված»։
«Ուկրաինայի հարցով Լոնդոնում հանդիպումը վերաբերելու է պահանջներ ընդունելուն։ Արդեն ինչ-որ պահանջներ ընդունել են․ արդեն ՆԱՏՕ-ն ասում է, որ Ուկրաինան չի կարող ՆԱՏՕ-ի անդամ լինել, ԵՄ անդամ լինել։ Սա դասական օրինակ է, թե ինչպես չի կարելի սեփական ֆինանսական շահերի համար պետությունը դնել հարվածի տակ»։
«Կռիվը Արցախի համար չէ, կռիվը այս տարածքում ապրելու իրավունքի համար է։ Արցախը պարզապես այդ ամբողջ շղթայի մեջ ամենաթույլ օղակն էր, որովհետև հեռու էր մնացած հայկական տարածքից, անջատված էր լեռներով, լոգիստիկան դժվարացրած էր։ Արցախի մեկուսի խնդիր գոյություն չունի, գոյություն ունի այս տարածքում հայերի ապրելու իրավունքի խնդիր։ Եթե մենք հրաժարվենք Արցախից, ապա շղթայական ռեակացիայով, դոմինոյի էֆեկտով Հայաստանի եղած մարզերը հերթով անցնելու են Ադրբեջանին»։
«Ես համոզված եմ, որ ոչ միայն չի կարելի Արցախից հրաժարվել, այլ ընդհակառակը՝ Արցախի խնդիրը ամենայն վճռականությամբ պետք է վերադարձնել հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների օրակարգ, և դա միակ երաշխիքն է, որ Ադրբեջանը պատերազմ չի սկսի, որովհետև հասկանալի է, որ պատերազմի դեպքում կարող է զրկվել այն ամենից, ինչը այս ընթացքում կարողացել և ստացել է»։
«Եթե որևէ պետություն ցանկանում է ունենալ իդելական կառավարման մոդել, լավագույն օրինակը ցանկացած մեղվի ընտանիքի մոդելն է»։
«Մեղուների աշխարհը չափազանց հետաքրքիր, բազմաբովանդակ ու ուսուցանող է։ Մեղվի ընտանիքը մի պետության մոդել է, որտեղ ամեն ինչ համակարգված, ճիշտ ու իդեալական է»։
«Նախ սա հեղինակության հարց է. բոլոր պետությունները նայելու են Հայաստանին, որ անգամ իր նկատմամբ կատարված ցեղասպանության հարցում հետևողական չէ, որ անձինք, ովքեր կատարել են, ենթարկվեն պատասխանատվության»։
«Եթե այս հիմնահարցը առաջ չես տանում, նշանակում է՝ քո նկատմամբ բարոյական տեսանկյունից թույլատրելի է ապագայում կատարել այնպիսի գործողություններ, որոնք իրենց մեջ պարունակում են ցեղասպանություն․ մեկ է՝ դու չես նկատելու քո հետ կատարվող արարքները։ Օրինակ են՝ Արցախի հայաթափումը, էթնիկ զտումը և Արցախի հայկական պատմաշակությանին հուշարձանների վերացումը, որը ևս ցեղասպանության հանցակազմի մաս է, որովհետև նպատակը տանում է նրան, որ վերացվի կոնկրետ ազգի հետքը կոնկրետ տարածության վրա»։
«Արցախի նախկին նախագահները և բոլոր այն մարդիկ, ովքեր առնչվում էին քաղաքականությանը, որևիցե մեկը չէր ցանկանում, որ Արայիկ Հարությունյանը հրաժարական տար, չնայած ասում էին, որ հենց ունենանք բարենպաստ պայմաններ, մենք բոլորս պետք է կազմակերպենք նոր ընտրությունները»։
«Հրաժարականի բոլոր պրոցեսները գեներացնում էր Արայիկ Հարությունյանը, և մի օր լսում ենք, որ հրաժարականը ստորագրել է։ Մենք դա իմացել ենք պոստ ֆակտում և որպեսզի երկիրը չթողնենք առանց նախագահի, առանց այն էլ ծայրահեղ ծանր վիճակում գտնվող 9 ամիս բլոկադայից հետո, մենք բոլորս ստիպված էինք գնալ այդ քայլին»։
«Թուրքիայի համար Հարավային Կովկաս տարածաշրջանը չունի այն նշանակությունը, որը ուներ մի քանի տարի առաջ, և ինքն էլ առանձնապես չի ուզում ակտիվություն ցուցաբերել այստեղ։ ԱՄՆ–ի համար էլ այն շարունակում է մնալ Ռուաստանի ազդեցության գոտի»։
«Արտաքին քաղաքականության թուրք տեսաբանները եկել են այն եզրակացության, որ Թուրքիան հասել է Հարավային Կովկասում իր հնարավորությունների մաքսիմումին ներկա փուլում` 44–օրյա պատերազմից և Արցախի հայաթափումից հետո։ Այսինքն այս նոր ստատուս քվոն, որ հիմա ստեղծվել է Հարավային Կովկասում, իրեն ձեռք է տալիս ներկա փուլում»։
