Cinémathèque

با تشکر از آقای علی بختیاری عزیز بابت به اشتراک‌گذاشتن این شماره با ما.

خواب زیزفونی‌ را دیدم
آشفته در باد.
صبح، با تکان باد بیدار شدم،
در رخت‌خواب‌ام نشستم،
تمام آن‌چه دیدم:
برای فراموش‌کردن معشوق‌ام
فقط به رؤیایی نیاز داشتم
مملو از ملال،
مه بخارآلود،
دریازدگی،
و شهاب‌ها.

—ولادیمیر، ۱۴ سپتامبر ۱۹۶۴.

کاست: از این نقطه‌نظر نمی‌توان گفت که رنه رهبری بازیگران را به مرحله‌ای کشانده که تاکنون حتی نزد رنوآر و برگمان هم سابقه نداشته است چون یقین داشته که اهل سینما از خود سؤال خواهند که آیا رنه بلد است بازیگران را رهبری کند یا نه؟

والکروز: من شخصاً چنین سؤالی از خودم می‌کردم چون در مورد کلیۀ کسانی که از ساختن فیلم‌های مستند به تهیۀ فیلم‌های داستان‌دار می‌پردازند، این مسئله پیش می‌آید.

گدار: به‌نظر من این سؤال بیهوده است. سینما سینماست – لوبیچ در این مورد حرف جالبی زده که واقعاً قابل تحسین است: یک روز جوانی نزد او می‌رود و می‌پرسد که برای تهیۀ کمدی‌های کامل و بی‌نقص از کجا باید شروع کرد؟ لوبیچ به او جواب می‌دهد: «دوست من، بروید از کوهستان‌ها فیلم‌برداری کنید؛ وقتی یاد گرفتید از طبیعت فیلم‌برداری کنید، از انسان‌ها هم می‌توانید فیلم‌بردارید.»

محدودیت همیشه راه‌گشاست. محدودیت مانع ایجاد نمی‌کند، بلکه کار را عمیق‌تر می‌کند. —اعتمادی

گوشت سفت و خوش‌طعم‌اش. حظی در پی این میوه‌ی زیبای کاملاً رسیده می‌آید که حس می‌‌کنیم تا چند روز دیگر از شدت رسیدگی لِه خواهد شد.
این به‌اندازه‌ی بکارت مست‌کننده‌ است.
بازهم حس مالکیت.

همانطور که معشوقه‌های ناخوشایند را در ملأ عام می‌بخشیم، به‌یاد خلوت‌کردن‌هامان تمام بدجنسی‌هایش را بر او بخشیدم، به‌خاطر غرامت‌های خیالی، به‌خاطر رؤیاهایی که شب‌ها می‌دیدم و او در آن‌ها بسیار دلارام می‌نمود...

مادامی که دوستش داشتم هیچ‌گاه برایش گل نبرده بودم؛ حالا هر بار برایش گل می‌برم، همچون روز توسن، به‌یاد عشقم مقابلش زانو می‌زنم، گویی مقابل یک مقبره.
او هیچ‌گاه خود را چنین محبوب نپنداشته بود.