مشاهده و آزمایش می‌تواند و باید شدیداً دامنه اعتقاد علمی پذیرفتنی را محدود کند، وگرنه علمی وجود پیدا نخواهد کرد ولی آنها به تنهایی نمی‌توانند يك قسمت خاص از چنین اعتقادی را تعیین کنند. عنصری ظاهرا دل‌بخواه در ترکیب حادثه‌ای شخصی و تاریخی، همیشه جزء سازنده‌ای از اعتقادی است که یک جامعه علمی در زمانی معین به آن دلبستگی داشته است. ولی آن عنصر دلبخواه حاکی از آن نیست که هر گروه علمی بتواند حرفه خود را بدون دخالت دسته‌ای از باورهای پذیرفته شده ادامه دهد، و نیز از اهمیت و نتیجه‌بخش بودن مجموعهٔ ویژه‌ای که گروه در زمانی معین، عملا نسبت به آن وابسته و متعهد است نمی‌کاهد.

•|توماس کوهن، ساختار انقلاب‌های علمی، ترجمه دل‌آرام|•

اختلال‌های روانی در عین حال، شکلی از بیماری پزشکی هستند که شبیه هیچ بیماری دیگری نیستند. مغز تنها اندامی است که می تواند به چیزی مبتلا شود که شاید بشود آن را «بیماری وجودی»(اگزیستانسیال) نامید که کارکردش نه در اثر جراحتی فیزیکی بلکه در پی تجربه‌ای ناخوشایند مختل می‌شود. هر اندام دیگری در بدن انسان برای آنکه گرفتار بیماری شود به محرکی فیزیکی نیاز دارد: سم ،عفونت ضربه شدید به بدن، خفگی؛ اما فقط مغز است که می‌تواند در اثر محرک‌های غیرمادی مانند تنهایی، تحقیر شدن یا ترس بیمار شود. اخراج از کار یا ترک همسر میتواند باعث افسردگی شود. دیدن ماشینی که از روی فرزند شخص رد میشود یا از دست دادن پس انداز بازنشستگی در بحرانهای مالی میتواند باعث PTSD شود. مغز فصل مشترک امر مادی و غیرمادی است که در آن احساسات و خاطرات ساختاری وصف ناپذیر از تجربه را میسازند که به شکل زیست شیمی مولکولی در می‌آید. بیماری روانی بیماری پزشکی است اما بیماری وجودی نیز هست. تمام آشوب و غوغای تاریخی و تمام وعده های آتی حرفه من و نیز شیفتگی بی‌امان گونه ما به رفتار انسان و بیماری روانی در این دوگانگی غریب جای دارد.

|لیبرمن، نشر نو|