ᴠɪᴄᴛᴏʀʏ

در سخت‌ترین لحظات زندگیم، اون‌هایی که فکر می‌کردم بهم نزدیکن، بدون هیچ حرفی و حمایتی، بدون اینکه دستی به سمتم دراز کرده باشن، به سادگی ازم رو برگردوندن.
از اون همه آدمِ نزدیک و هم‌خون فقط بی‌تفاوتی‌شون نصیبم شد. فهمیدم هیچ‌کس جز خودم نیست که بتونم بهش تکیه کنم.
من اون‌ها رو بدون اینکه خودشون بدونن از زندگیم خط زدم. نه از روی عصبانیت، بلکه به این دلیل که بالاخره فهمیدم اون‌ها هر چقدر هم‌خون و نزدیک باشن ولی باز‌هم آدم‌های من نیستن.