خاطرات پس از مرگ

ظرفیت:تا وقتی خط‌ بخوره
امیدوارم درک کنید که دیلی های بهم ریخته نمیشه.

-مارجری مور برای حق کار کردن جنگید.

چی کار کرد؟
مارجری مور برای حق کار کردن زن‌ها تلاش کرد و ثابت کرد که زن‌ها هم می‌تونن تو کارهای بزرگ و مهم حضور داشته باشن. اون برای اینکه بتونه کار کنه، با مشکلات زیادی روبه‌رو شد، ولی هیچ وقت تسلیم نشد.

-فرناندا نوتو برای حقِ داشتن مالکیت جنگید.

چی کار کرد؟
فرناندا نوتو برای اینکه بتونه مال و اموال خودش رو داشته باشه، از حق خودش دفاع کرد و این حق رو برای زن‌ها به رسمیت شناخت. امروز دیگه زن‌ها می‌تونن دارایی خودشون رو نگه دارن.

-کلارا لودویگا برای حق سلامت و درمان جنگید.

چی کار کرد؟
کلارا لودویگا برای اینکه زن‌ها حق انتخاب درمان داشته باشن، ایستاد و گفت: "من می‌خوام خودم تصمیم بگیرم." این کارش باعث شد که زن‌ها هم بتونن به راحتی تو مسائل سلامتیشون دخالت داشته باشن.

 -آنا لیزا بیلز برای حق داشتن جیب جنگید!

چی کار کرد؟
آنا لیزا گفت: "چرا باید به کسی وابسته باشم؟ من خودم باید بتونم پولم رو با خودم حمل کنم." و به همین دلیل، یکی از اولین زن‌هایی شد که برای داشتن جیب یا کیف شخصی مبارزه کرد. این حق باعث شد که زنان بتونن از استقلال مالی خودشون دفاع کنن.

کتاب‌هایی که نویسنده‌هاشونو به جنون کشوندن!

-هاوارد فیلیپس لاوکرفت – وحشتی که خودش اسیرش شد.

-گوستاو مایرینک – نویسنده‌ای که حس می‌کرد تو داستان خودش زندانی شده.

هنرمند‌‌های ایرانی که باید بشناسید!

صادق هدایت – نویسنده‌ای که زخم‌های جامعه رو نشون داد.

عباس کیارستمی – مردی که سینما رو جهانی کرد.

سهراب سپهری – شاعری که با رنگ و کلمات نقاشی کرد.

هوشنگ گلشیری – نویسنده‌ای که سبک داستان‌نویسی ایران رو تغییر داد.

این چنل، شبیه به حس و حال "ریچارد براتیگان" یا حتی "صادق هدایت" داره. یه سبک نوشتن که توش سادگی، غم، و یه نوع خستگی عمیق از دنیا موج می‌زنه، اما در عین حال، شاعرانه و تاثیرگذاره.
این چنل پر از جملاتیه که انگار از یه جای خیلی شخصی و عمیق میان، شاید گاهی کوتاه و ساده، ولی پر از احساس. ممکنه عکسایی از هوای ابری، پنجره‌ای که به یه خیابون خیس از بارون باز می‌شه، یا یه لیوان چای نیمه‌خورده توی سکوت بذاره، چیزایی که یه جور خستگی آروم توشونه. نوشته‌هاش انگار یه حرف‌های نگفته‌ان، برای اونایی که بین خط‌ها رو می‌خونن و حسش می‌کنن.

این چنل می‌تونه شبیه "نیک هورنبی" باشه. هورنبی نویسنده‌ایه که عشق عمیقی به موسیقی داره و تو کتاباش مثل High Fidelity درباره تاثیر آهنگ‌ها بر زندگی و احساسات آدم‌ها می‌نویسه. چنل این فرد پر از ترک‌های خاص، پلی‌لیست‌هایی که حس و حال متفاوتی دارن، و شاید حتی متن‌های کوتاهی درباره حس هر آهنگ باشه. ادمین این چنل احتمالاً کسیه که با هر آهنگ یه خاطره داره، با هر ملودی یه داستان، و سلیقه‌اش تو انتخاب موسیقی طوریه که هرکسی که وارد چنلش بشه، یه چیزی برای گوش دادن پیدا می‌کنه.

این چنل اگه یه هنرمند بود، یانی تیرسن می‌شد؛ همون نوازنده‌ای که وقتی آهنگاشو گوش می‌دی، انگار توی یه فیلم فرانسوی قدیمی راه می‌ری، با یه غروب ملایم و بادی که آروم پرده‌ها رو تکون می‌ده.
اینجا پر از نت‌های پیانو، ملودی‌های کلاسیک و اون حس لطیف و شاعرانه‌ایه که از ترکیب موسیقی و هنر میاد. انگار یکی با یه پیانوی قدیمی توی یه اتاق پر از نور شمع نشسته و بدون اینکه بخواد چیزی رو توضیح بده، فقط حسش رو روی کلاویه‌ها جاری می‌کنه. یه چنل که حال‌وهوای یه دفتر نت دست‌نویس پر از رویاهای خاموش رو داره.

پرویز فنی‌زاده – بازیگری که تو قلب مردم موند.

فروغ فرخزاد – زنی که تابوها رو شکست.

کوروش یغمایی – پدر راک ایران

داریوش مهرجویی – مردی که سینمای ایران رو متحول کرد.

بهمن محصص – نقاشی که با تابلوهاش فریاد زد.

این چنل رو می‌شه شبیه به سبک «چارلز بوکوفسکی» تصور کرد. بوکوفسکی همیشه با کلمات خیلی صادقانه و خام، از عشق و درد و زندگی نوشت. این چنل هم همون vibe رو داره، یه حس عمیق از احساسات واقعی و لحظات سخت و عاشقانه. هر پست اینجا یه جورایی مثل حرف‌های درونی آدمه، بدون هیچ لایه‌ای از تظاهر. مثل همون متنی که نوشتی، این چنل بهت این حس رو می‌ده که می‌تونی با تمام احساساتت روبه‌رو بشی و اون‌ها رو با دیگران به اشتراک بذاری. یه جایی که با هر کلمه‌اش حس می‌کنی عمیق‌تر می‌ری توی خودت.

اگه بخوام به یه هنرمند تشبیهش کنم، این چنل یه چیزی بین فرانسیس بیکن و گویا‌ست.
بیکن‌طوره، چون نقاشیاش اون حس آشفتگی، خشونت کنترل‌شده و یه نوع جنون ظریف رو دارن. انگار چهره‌ی هانیبال نه فقط یه تصویر، بلکه یه ذهنیت پیچیده و درهم‌شکسته‌ست که لایه‌لایه روی بوم ریخته.
از گویا هم یه چیزی داره، چون یادآور نقاشی‌های سیاهشه. اون حس سایه‌روشن‌های وهمناک، چهره‌های سرد و یه ترس عجیبی که توی سکوت تابلوهاش موج می‌زنه. یه چیزی که نه جیغ می‌کشه، نه واضح می‌ترسونه، ولی یه جای عمیق توی ذهن آدم گیر می‌کنه.
در کل، این چنل جاییه که هنر و جنون دست همو گرفتن. جایی که هانیبال فقط یه شخصیت نیست، یه مفهومه. یه چیزی بین زیبایی و وحشت، وسواس و خلاقیت، تاریکی و ظرافت.

عاشق اینجام وای.