کتب الشّیخ سعدی الی الصاحب شمس‌الدّین صاحب‌الدیوان:

صدرِ سخن را به‌تحیّتی لایقِ قدرِ صاحبِ اعظم - عزّ نصره -  آراستن میسّر نمی‌شود؛ بر دعا اقتصار کردن لازم گشت.
ز نقش روی تو، مشّاطه دست‌ باز‌کشید
که شرم داشت کی خورشید را بیاراید.
حق - سبحانه و تعالی - آن سایۀ با‌رحمت را کی به‌حقیقت آفتاب جهان افروزست، تا سایه‌ و آفتاب ضدّانند، از ضدّان و حسودان محروس و محمی داراد.  داعی مخلص به‌تهنیت و تحیّت عرضه می‌دارد؛ شکر المنعم واجب. همواره به‌ذکر محامد مشغول.
هرکه را بر سماط بنشستی
واجب آمد به‌خدمتش برخاست.
متوقّع‌ست به‌کرم مخدومی که شفقت و مرحمت از حامل دعا دریغ ندارد تا مزید سوابق نعم گردد و داعی مخلص بدین جسارت معذور فرماید.