✅ خط قرمز ملت ایران
✍ اکبر اعلمی
در میانه‌ی دور تازه‌ای از بازی‌های دیپلماتیک، استیو ویتکوف، نماینده ویژه ترامپ در امور خاورمیانه، ساز تازه‌ای کوک کرده و از گنجاندن برنامه موشکی ایران در مذاکرات آینده سخن رانده است؛
اما پاسخ، روشن و کوبنده بود:
«امنیت ملی، قدرت دفاعی و نظامی، جزو خطوط قرمز جمهوری اسلامی ایران است.»
این را سردار نائینی، سخنگوی سپاه، گفت؛ اما آنچه پشت این جمله ایستاده، تنها اراده‌ی یک نهاد نظامی نیست،
بلکه صدای ملتی‌ست که از دل خاک و آتش، مفهومی به نام بازدارندگی را فهمیده است.
حقوق بین‌الملل نیز در کنار این ملت ایستاده است:
۱. ان‌پی‌تی(NPT) فقط درباره سلاح هسته‌ای است؛ نه درباره موشک، نه درباره دفاع مشروع.
۲. قطعنامه ۲۲۳۱ فقط «خواستار» شده بود ایران وارد برخی فعالیت‌های موشکی نشود و آن هم با مهلت معین؛
مهلتی که در ۱۸ اکتبر ۲۰۲۳ رسماً به پایان رسید.
۳. هیچ معاهده‌ای، هیچ قانون بین‌المللی‌ای، توسعه تسلیحات متعارف برای دفاع مشروع را منع نمی‌کند.
این یعنی ایران، همچون هر کشور مستقل و سربلند دیگری، حق دارد ستون‌های دفاع ملی‌اش را بر شانه‌ی دانش و اقتدار خود بنا کند.
اما این فقط مسأله قانون نیست.
این، مسأله حیثیت است. مسأله بقاست.
مردم ایران—از هر سلیقه و جناح، با هر نقد و نظر—وقتی پای امنیت در میان باشد، یک‌صدا می‌شوند.
از خرمشهر تا کرمانشاه، از تبریز تا سیستان، مردمی که بوی باروت و آوار را چشیده‌اند، خوب می‌دانند که امنیت را نمی‌شود گدایی کرد. باید ساخت.
قدرت موشکی، خط قرمز ماست؛
نه به زبان سیاست، که به زبان تاریخ.
نه صرفاً برای حکومت، که برای ملتی که دیگر هرگز نمی‌خواهد بی‌دفاع بماند.
…
می‌دانم که دو قبیله‌ی پرادعای اصولباز و اصلاحاتچی جعلی— که یکی گرفتار غرورِ بی‌خردی، دیگری اسیر منفعت‌طلبی بی‌ریشه است طبق معمول—چون از راقم این سطور خوش ندارند، حتی در بدیهی‌ترین مسائل ملی نیز راه انکار و سانسور پیش می‌گیرند.
اما این صدا، صدای من نیست؛
صدای ایران است، وقتی از خطوط قرمزش سخن می‌گوید.
از آنان که هنوز غیرت ملی در دل دارند، تقاضا می‌کنم در رساندن این صدا به گوش دیگران بکوشند.
امنیت، ارث مشترک ماست.
خاموشی، خیانت به خاک.
▫️جمعه ۲۹ فروردین ۱۴۰۴
🔻کانال رسمی جدید رحمتاله بیگدلی:
🆔 @rahmatollahbigdeli
