آرزویِ داشـتـنِ تـورا بـا خـود بـه ابـدیـت مـی‌بـرم،
رویـایِ غـمگـینِ مـن.
تـو بـرایِ مـن تـنـها آرزویِ مـحـال بـودی کـه
گـویـا بـرایِ رسـیدن بـه آن تمـام شـدنِ
روحـم هـم کـافـی نـیسـت.
سـهـمِ مـن از داشـتنِ او تـنـها نـگاهِ آخـر بـود؛
شـایـد بـوسیـدن سـتـاره هـایِ سقـوط کـرده
از چـشمـانِ او کـافـی نـبـود،
بـایـد او را در جـسـم زخـم خـورده خـود یـکـی مـی‌کـردم.
تـا هـیچـوقـت نـتـوانـد مـرا تـرک کـند.
نـمـی‌دانـم چـگونـه شـد راهِ رسـیدن
بـه تـو طـولانـی تـر از هرچـیزِ دیـگری بـرایـم بـود.
هـرچـقـدر قـدم بـرمـی‌داشـتـم
از تـو بـیـشتـر دور مـی‌شـدم،
تـو در کـنـارِ مـن بـودی،
امـا فـرسـخ هـا از مـن دور بـودی آبـی مـن؛
و حتـی در آن لـحظـه خـاطرات
هـم بـوی دلتـنگـی مـی‌دادنـد،
رویـایِ آبـیِ مـرا تبـدیـل بـه خـاکسـتر خـامـوش کـردی.
امـا مـن در طـی تـمام لحـظات مانـنـد جـنونـی ناتـمـام
گـرفـتار بـویِ عطـرِ تلخِ تـو شـده بـودم.
بـاریـدم در تـاریـک تـریـن نـقطـه آسـمان آبـی،
تـا غـمی در گـوشـه کـنارِ قـلبِ پـاکِ تـو نبـاشـد.‌.
نشـد آنگـونـه کـه مـالِ مـن بـمانـی؛
در رویـایـی دیـگـر تـورا درآغـوش مـی‌کـشم
بـهشـت لـب‌هـایت را فتـح مـی‌کـنم.
تـو تـنهـا اشتـباهـی هـستـی
کـه مـی‌خـواهـم بـارهـا و بـارهـا آن را تـکرار کـنـم.

جوین باشید