ᩘ𝑇𝒉𝑒 𝑏𝑎𝑏𝑒 𝒉𝑖𝑣𝑒

او دختری بود با نگاهی شبیه جمله‌ای ناتمام، انگار کلمه‌های زیادی در ذهنش جا مانده بودند، حرف‌هایی که یا زمانشان گذشته بود یا هرگز فرصتی برای گفتن پیدا نکرده بودند.

. ｡ ♡ بعضی چیزها را باید یک بار برای همیشه یاد گرفت.
مثلاً اینکه هیچ‌کس نمی‌تواند جای تو را در زندگی‌ات پر کند. نه آن آدمی که روزی برایش هر کاری می‌کردی، نه آن دوست قدیمی که فکر می‌کردی همیشه می‌ماند، نه حتی آن نسخه‌ای از خودت که دیگر وجود ندارد.

باید یاد بگیری که در دنیا هیچ ساحلی برای همیشه امن نیست. آدم‌ها می‌آیند و می‌روند، مسیرها عوض می‌شوند، و گاهی خودت را در جایی پیدا می‌کنی که حتی پنج سال پیش فکرش را هم نمی‌کردی.

اما مهم این است که تو یاد بگیری چطور روی پای خودت بایستی، چطور جای خالی‌ها را با چیزی پر کنی که از درونت می‌آید، نه از بیرون. مهم این است که بفهمی هیچ‌چیز ارزش از دست دادن خودت را ندارد.

بعضی چیزها را باید یک بار برای همیشه یاد گرفت، و بعدش دیگر هرگز فراموش نکرد.

در طلوعی که هنوز آفتاب، دل از خوابِ سنگینِ آسمان نکنده بود،
دخترک در میان سایه‌های لرزان خیابان قدم برمی‌داشت. سنگفرش‌ها، زیر گام‌هایش زمزمه‌ای خاموش داشتند؛ گویی قصه‌هایی از گذشته‌های دور در جانشان حک شده بود.

در سرش، هزار واژه ناتمام می‌چرخید. رؤیاهایی که روزگاری می‌خواست با صدای بلند به دنیا بگوید، حالا در سینه‌اش سرگردان مانده بودند. شاید اگر کمی شجاع‌تر بود، اگر کمی بی‌پروا‌تر… اما نه، سکوت هم گاهی خودش یک فریاد است.

باد، با لطافت رشته‌های مویش را به بازی گرفته بود. لحظه‌ای ایستاد، چشم بست و در دل خود نجوا کرد:
یک روز، شاید خیلی زود، خورشید از دل همین سکوت طلوع خواهد کرد.

آدم باید دیگران را همان طور که هستند بپذیرد، یا همان طور که هستند به حال خودشان بگذارد.

໒᪲᪲᭢᜴꤬
او از آن زن‌هایی بود که حتی غم در آغوششان زیبا به نظر می‌رسید