балам мендей ойлансын дейтін ата-аналар балалардың миын әбден улаған. оқушылар музыка мұғаліміне келіп, "музыка - харам, сіз - күнәһарсыз!" дегенде, биология мұғалімінің сабағынан бала дарвин теориясына уақыт құртпау үшін шығып кеткенде, қарапайым сабақта салынатын суреттерді салудан бас тартып қырсыққанда, ораза ұстамайтын мұғалімді жауындай жек көргенде, туған жеріне деген аз да болса жағымды сезімдерінің жоқтығын айтқанында жүрегім ауырады. төртінші сынып оқушыларының орыс қызды "Аллаға сенбейді" деп қатарға қоспағандарын көрдім. бесінші сыныптың қыздары бір-біріне "сестра" деп сөйлейді, өліп кетсе де "әпке, апа" деуге аузы бармайды олардың. осының бәәрі осы бір жылдың көлемінде көріп, естігеніммен, бүгін 6-сынып оқушысының "елі де, тілі де керек емес, маған салса, ислам үшін соғысып жүрер едім" дегенде кезек-кезек есіме түсті. ешкім күресе алмайды. мұғалім, психологтар тырысқан, тек ата-анасы айғайласып келе қалады екен. арманына "машаллаһ" деп отыр-мыс. соған көңілім түсті.
