𝐒𝐠𝐡.

#ART

#DIGITAL_ART

تا آخر چالش پیامو نگه دارید

جوین شدن اجبار نیست

تا وقتی خط بزنم فرصت هست

دستش رو سمت یقش برد تا کمی اون رو پایین بکشه و راه نفسش باز بشه، اما با لمس ترقوش فهمید خیلی وقته اون تیکه پارچه رو از تنش بیرون کشیده.
هنوز هم راه نفسش گرفته‌بود، انگار سراغ صندوقچه‌ی قدیمی رفته بود و تیشرت دوازده سالگیش رو پوشیده بود درحالی که چیزی تنش نبود.
جلوی آینه ایستاد، بنظر میومد مشکل از پوست تنش باشه.
انگار کالبد جسمیش خیلی وقت بود که دیگه اندازش نبود؛ می‌تونست قسم بخوره بارها توی اینترنت تعویض بدن رو سرچ کرده بود تا یه بدن دو سایز بزرگتر بخره، شاید اونموقع راحت‌تر نفس می‌کشید اما هیچی، هیچی توی عصر تکنولوژی نبود تا به کمکش بیاد.
شاید باید خودش دست به کار می‌شد؟
در اتاق رو بست و به‌سمت خنجر مورد علاقش رفت، توی دستش گرفت و با عشق بهش نگاه کرد؛ نگین قرمز روی دسته‌ی خنجر توی گرگ و میش هوای اتاق می‌درخشید.
دوباره به آینه نگاه کرد؛ خنجر رو محکم‌تر دست گرفت و به سمت قفسه‌ی سینش برد، باید چند تا چاک به لباس چسبیده به استخون‌هاش اضافه می‌کرد؛ الان دیگه لباسای گشاد ترند بود‌ نه انقدر جذب!
نوک خنجر رو درست وسط سینش فشار داد و اون رو تا پایین کشید، قطرات خون با سوزش به بیرون ریختن اما برای اولین بار حس کرد که داره نفس می‌کشه، حجم عظیمی از هوا از خطی که با مداد رنگی قرمزش روی سینش کشیده بود به داخل کشیده شد و خنکی رو توی تک تک عضلات بدنش حس کرد.
داشت کار می‌کرد! مامان اگه می‌فهمید حالا فهمیده چطوری پارچه هارو ببره بهش افتخار می‌کرد نه؟
سراغ دست‌هاش رفت بعد نوبت پاهاش بود، حالا روی تک تک قسمت های بدنش خطوط عمیق و خونی دیده می‌شد و پوستش چند سایز گشادتر شده بود.
اما صورتش هنوز همون بود.
با ظرافت تمام خنجر رو دور تا دور لبش کشید و خون قرمز رو روی لب‌هاش پخش کرد، این باکیفیت ترین رژ قرمزی بود که تا به حال دیده.
گوشه ی چشم‌هاش خطوط مثلثی رو کشید تا آرایش چشم‌هاش رو از یاد نبره.
درد بدنش هر لحظه بیشتر میشد اما هیچوقت قرار نبود توی مسابقه با دردی که روی قلبش سنگینی می‌کرد برنده بشه.
هنوز هم احساس خفگی وجود داشت.
-دوباره!
سراغ قفسه‌ی سینش رفت و خطوط بیشتری روش نقاشی کرد، موازی، عمود، اریب، هر لحظه آروم‌تر می‌شد.
داشت نفس می‌کشید، از تک تک خطوط قرمز و دردناک تنش ممنون بود.
دوباره به آرایش صورتش که قطرات قرمز از هر گوشش به پایین می‌ریخت نگاه کرد که در اتاقش با شدت باز شد.
مامانش با ترس بهش خیره شده بود.
بعد از ماه‌ها عمیق ترین لبخند روی لب‌هاش نقش بست و گفت: