Мир сегодня с "Юрий Подоляка"
Мир сегодня с "Юрий Подоляка"
Труха⚡️Україна
Труха⚡️Україна
Николаевский Ванёк
Николаевский Ванёк
Мир сегодня с "Юрий Подоляка"
Мир сегодня с "Юрий Подоляка"
Труха⚡️Україна
Труха⚡️Україна
Николаевский Ванёк
Николаевский Ванёк
Aardmoeders ᚨᚨᚱᛞᛗᛟᛖᛞᛖᚱᛊ avatar
Aardmoeders ᚨᚨᚱᛞᛗᛟᛖᛞᛖᚱᛊ
Aardmoeders ᚨᚨᚱᛞᛗᛟᛖᛞᛖᚱᛊ avatar
Aardmoeders ᚨᚨᚱᛞᛗᛟᛖᛞᛖᚱᛊ
Veldsla, zonder dat velen dit weten kan het zomaar in je tuin groeien. Vooral op een wat meer zanderige grond want daarop gedeit ie goed. Ook op tuinpaden ed, waar de onderlaag met zand is bekleed is ie vaak te gast. Hij verspreidt zich makkelijk en groeit snel en wordt daarom ook gezien als onkruid of invasief. Dit plantje koop je in zakjes in de supermarkt of je loopt s'ochtends in badjas de tuin in en verzameld dit 'onkruid' voor op je crackertje met kaas. Veldsla voorziet ons in oa vit.A,C,K calcium, kalium, ijzer en is een van de groenten met omega 3. Het plantje groeit gevorkt dwz dat hij zich telkens in twee vertakt. Eerst de blaadjes, later de takjes met bloemetjes. Je kunt het hele plantje eten.
22.03.202518:03
😍🥰😍
Is het waar of is het een leugen? Zijn het verschillende kampen of twee vleugels van dezelfde vogel? Hoop je dat het waar is of dat je er finaal naast zit?
🤷‍♀ de tijd zal het ons leren of zelfs dat niet, zoals vaker bleek. Je kunt alleen vertrouwen op je eigen gevoel maar hoe betrouwbaar is dat?

Welkom op aarde. Welkom in de dualiteit. En is dat niet een natuurlijk iets dan is het wel in scène gezet.
In een blauwe of in een rode pil. Doe mij mn eigen pil. Kleurloos, smaakloos, woordloos, neutraal. De gulden middenweg pil. Als de natuur meebewegen zoals het leven zich aandient pil. Niet 'n geforceerd 'in het hart moeten blijven' of juist op voorhand 'de wapens trekken'. Nee gewoon de meest natuurlijke, niet met de kop in het zand maar ook niet willen beheersen.
Actie - Reactie op dat wat zich aandient. Want je kunt de rivier niet duwen of ontkennen. En je kunt nog zo vertrouwen op Wereldleiders, op God, het universum of Allah maar je dient uiteindelijk wel je eigen kameel vast te binden.😉

~aardmoeders~
Wist je dat er een natuurlijk antidepressivum in de bodem zit?

Het is de "Mycobacterium vacae-bacterie" die in de bodem wordt aangetroffen en die mensen inslikken of inademen wanneer ze tijd doorbrengen in de natuur en  tuinieren. Deze bacterie stimuleert het deel van de hersenen dat verantwoordelijk is voor de aanmaak van serotonine.

De meest gepassioneerde tuinders zullen je vertellen dat hun tuin hun ontspanning is en het tuinieren stress vermindert en de stemming verbetert.

Mycobacterium vaccae verbetert verder ook de cognitieve functies en heeft oa een gunstig effect op de ziekte van Crohn en zelfs op reumatoïde artritis.

De natuurlijke effecten van deze antidepressiva in de bodem, blijven tot zo'n 3 weken nawerken.

Ga dus naar buiten, het is waar we thuishoren.❤
Echt van dat weer om een lekkere cake te bakken....
20.02.202520:58
Een enkele keer, om "zakelijke" redenen, een rondje social media. Niet dat ik er gelukkig van word. Het dierenleed spat van mn scherm af. Van alles verschijnt er onder mn neus om een ander ervan te vergewissen dat het nu toch echt tijd wordt om veganist te worden. Het ene beeld nog walgelijker dan het ander.

Het volgend moment mensen die ervan overtuigd zijn dat als jouw geloof de weg van de natuur is. Dat wanneer je de weg, de waarheid en het leven vindt in de bloemen, de bloesems en het gezoem van bijen. Het wonder ervaart, in de vlucht van een vogel. En je liever de stem van de woordlozen volgt dan die van een prediker....je de weg van de duivel volgt.

Ik kijk, luister, zwijg en zucht en besef dat jezelf blijven in een wereld die constant probeert iets anders van je te maken het hoogste goed is. En misschien ook wel de grootste prestatie.
06.03.202515:12
Vervolg...Paul overleefde de fabriek niet. Berlijn werd dikwijls aangevallen door Engelse en Amerikaanse bommenwerpers. Een van die bommen was een voltreffer op een schuilkelder. De andere ooms waren meermaals getuige van onherkenbaar verminkte vrienden.
De Russen vielen binnen en beide ooms, los van elkaar, wisten vanuit Berlijn te vluchten, letterlijk uit de hel. Ik probeer me voor te stellen hoe. Van straathoek naar straathoek. Van bosje naar bosje.

Beide ooms spraken nooit over het gebeurde. Zwegen tot aan hun dood.
Ze werden verliefd, trouwden, kregen kinderen en hun verleden bleef verleden.

Het enige wat mn oom er eens aan mijn vader over losliet, was de kracht van de Russen. De onvoorstelbare snelheid waarmee ze binnenrolden en

oprukten. Krachtig, gedegen en niet te stuiten, als een locomotief. Daar denk ik nu wel eens aan en ik hoop dat de aan grootheidswaanzin lei(j)ders van de EU wijs genoeg zijn te weten met wie ze momenteel aan het k#tten zijn.

Tenzij het hele manuscript allang is uitgedacht en klaar ligt natuurlijk. Iets van een vogel met wereldwijde vleugels. Dan ontkomen we er hoe dan ook niet aan en is het achteraf gewoon Europa's 'eigen schuld'. Hadden we, jij moeder van drie, vuilnisman, postbode, docenten en cassières in de supermarkt, maar niet moeten doorgaan.
Ach ja....dan heb je ook ergens al een vermoeden wie de grote redder zal zijn.

Een ding staat zeker vast. Wie er ook 'wint' oorlog kent alleen maar verliezers.
"De diepe kritische denker is de misfit van de wereld geworden en dit is geen toeval.
Om orde en controle te behouden moet je de intellectuele, de wijze, de filosoof, de savant isoleren voordat hun ideeën mensen wakker maken."

~Carl Jung~
26.02.202507:46
Aardmoeders houdt van vakmanschap 👌 gelukkig bestaat dat in een steeds sneller wordende wereld nog steeds. Wat een werk....maar wat ook een vakmanschap😍
‘Laat niets liggen voor later.
Later wordt de koffie koud.
Later verlies je je interesse.
Later verandert de dag in nacht.
Later worden mensen volwassen.
Later worden mensen oud.
Later gaat het leven voorbij.
Later heb je er spijt van dat je iets niet hebt gedaan...toen je de kans had.

Het leven is een vluchtige dans, een delicaat evenwicht van momenten die zich voor ons ontvouwen en nooit meer op dezelfde manier terugkeren.

Spijt is een bittere pil om te slikken, een last die op de ziel drukt met de last van gemiste kansen en onuitgesproken woorden.

Laten we dus niets voor later overhouden. Laten we de momenten grijpen zoals ze komen, met een open hart en uitgestrekte armen om de mogelijkheden te omarmen die voor ons liggen. Want uiteindelijk zijn het niet de dingen die we hebben gedaan waar we spijt van hebben, maar de dingen die we ongedaan hebben gelaten, de woorden die we onuitgesproken hebben gelaten en de dromen die we niet hebben vervuld.”

~ Toshikazu Kawaguchi ~
"Voorouders spreken tegen degenen die luisteren."

We dragen ze mee, onze voorouders. In onze genen, in ons systeem. Niet alleen ons haarkleur en de kleur van de ogen maar ook hun eigen-aardigheden en naar-digheden. Ook hun angsten en verdriet. Het zijn die stukken in onszelf waarvan we maar niet begrijpen waarom we ze doen en waarom we ons toch vaak zo voelen. Of waarom bepaalde frustraties altijd weer terug komen. Hoe meer je jouw oorsprong onderzoekt, hoe meer je van jezelf gaat begrijpen.

Voorouders horen bij het op onderzoek gaan in jezelf en het verlangen oude wonden te helen. Ook al lijkt datgene wat jou is overkomen niets van doen te hebben met je voorouders. De wijze waarop je ermee omgaat doet dat wel.
En ook de kracht en het doorzetten te vinden in. Je bent niet alleen!

~aardmoeders~
De ienemienies van de wilde natuur🌸🌺🌼

Je kijkt zo overheen ze heen maar laag bij de grond gebeurd er veel.
Als het bloemen voor in een vaas zouden zijn, stonden er velden vol van. Maar zo groot zijn deze ienemienies niet. Toch steken deze kleine bloempjes, soms niet groter dan een halve cm in doorsnee, daadkrachtig hun kopjes omhoog.

Naast het verwonderen en genieten van het vernuftig pracht en praal onder mn voeten neem ik ook hierin weer de wijsheid, die zij me laten zien, met me mee.

In onze zoektocht naar groot verliezen we zo vaak de details uit het oog. Terwijl het 'm doorgaans in de kleine dingen zit. Soms moeten we gewoon wat meer moeite doen om te zien wat voor moois er in het bescheidene schuilt.🌱🪻🌸
De koffiemaler van mijn moeder
🥰 ik heb hem nog steeds.
Deze foto brengt me terug naar een tijd van ooit. Een wijze van leven waar ik zelf ook, in de loop der jaren, steeds meer naar terugkeerde.

Velen van ons verlangen tegenwoordig naar een eenvoudiger leven.
En sommigen zullen beweren dat we niet "achteruit" moeten gaan, dat het leven altijd gaat over "vooruit gaan", omdat we anders stoppen met groeien. Maar ons bestaan ​​is niet lineair, het is cyclisch. We gaan niet vooruit of achteruit. We herbekijken, vernieuwen en herrijzen.

Degenen die zich aangetrokken voelen tot iets eenvoudigers in deze tijd van technologische gemechaniseerde chaos, voelen de cyclus, voelen het wiel draaien, voelen een terugkeer en tegelijkertijd een tijd van vernieuwing.
Terug naar vroegere kennis en kunde, naar eenvoud van leven om een toekomst in verbinding te hervinden.
Aardmoeders is er ook dit jaar weer bij😍
Dobberen...
Mocht je van deze of gene privé berichten via dit kanaal ontvangen, blokkeren die hap. Het is niet van mij😊
Het is makkelijk om te rouwen om de levens die we niet leven. Makkelijk om te wensen dat we andere talenten hadden, ja hadden gezegd tegen kansen.

Het is makkelijk om te wensen dat we harder hadden gewerkt, meer hadden lief gehad, slimmer met onze financiën waren omgegaan, een opleiding wel hadden gedaan, wel die reis hadden gemaakt, 'ja' hadden gezegd tegen die aangeboden kop koffie of meer yoga hadden gedaan.

Het kost geen moeite om de vrienden die we niet maakten, het werk dat we niet deden, de partners waarop we niet verliefd werden, en wat we niet met de kinderen hebben gedaan, te missen.

Het is gemakkelijk om ergens spijt van te hebben en dit gevoel eindeloos herhalen, tot de tijd om is.

Het echte probleem is niet het betreuren van dat wat we niet geleefd hebben.
Het is de spijt zelf. De spijt die ons doet verschrompelen en ons het gevoel geeft dat we tekort schieten naar onszelf of de ander.

Want we kunnen nooit zeggen of een van de andere versies beter of slechter zou zijn geweest.
Een vriend van ons had een muis, die was zo brutaal en slim dat ie voor hem op de tafel stond te dansen en dat terwijl de, zij het hoogbejaarde, kat gewoon thuis was. Menig poging mislukte om hem te vangen tot de dag dat het wel lukte. Levend en wel. Nu schijnt het dat als je muizen levend vangt ze, als je ze zeg 50 a 100 m van huis vrijlaat, gewoon terugkeren. Vriend wilde bij deze wijsmuis echter het zekere voor het onzekere. Dus stak hij muis met val en al in zijn zak, stapte op zn brommer. En zo was het dat muis ging emigreren naar een park 5 km verderop.

Sommige dieren zijn gewoon zo slim dat ze de draak met je steken, zoals deze knager in dit filmpje😁
28.02.202507:04
Het water kent ons. Heeft weet van ons verleden en verbindt ons met de aarde, onze voorouders, het leven.
Prachtig hoe wij, als we nog dicht bij de oorsprong zijn (the native way) dit weten en voelen.

Opgegroeid op het water blijft het water altijd aan mij trekken om op te zijn. Op het water grond ik en voel ik mijn voorouders dichtbij...


https://youtu.be/OeeAMNxuqio?feature=shared
In weer en wind, buiten maar binnen schouwen en overdenken. Al striemt de regen nog zo fel en is de wind nog zo snijdend.
Hoe vaak heb ik al zo gelopen, vraag ik me af. Als kind? Ontelbaar....voor altijd dankbaar dat ik zo op mocht groeien.
En als volwassene?
Zo vaak, maar hou ik ervan?
Dit weer? Deze kouwe verlaten kilte?

Houden van in deze, is niet waar het over gaat.

Het raakt iets wezenlijks. Het is de stille eenzaamheid, die echt maakt. Afzondering brengt ons bij wie we werkelijk zijn, zonder de ruis van afleiding.
Als we niet in contact zijn met onszelf dan zullen we de essentie van anderen ook niet in diepte weten te raken. Want wie vervreemd is van zichzelf, is in wezen ook een vreemdeling voor anderen.

Jezelf kennen van binnen, van buiten, je niet anders voordoen. Niet anders willen, verwachten, eisen, moeten, hoeven.... alleen maar ZIJN. Elementair ín de elementen.

~aardmoeders~
21.02.202516:22
Ze had op haar jong gewacht. Had gevoeld hoe het in haar groeide. Ze had ervan gedroomd hoe het naast haar zou zwemmen. Volgroeid en vol leven. Maar het mocht niet zo zijn. Het kalf was geboren, had even geademd en daarna was er niets meer. Ze had het nog een tijdlang aangespoord door zachte duwtjes met haar neus te geven. Maar er kwam geen reactie meer.

Maar ze weigerde haar kleintje achter te laten. Als de golven het lichaampje naar omlaag duwde, dook zij de diepte in om het weer omhoog te brengen.
Keer op keer op keer en ze gaf niet op, 17 dagen lang.

Boten volgden, biologen hielden hun adem in. Vanaf de kust slikten toeschouwers hun tranen weg. Ze hadden het haar eerder zien doen. Zes jaar geleden had ze hetzelfde meegemaakt. 17 dagen van verdriet en duizenden kilometers van rouw.
En nu maakte ze het weer mee.

De andere orca's zwommen om haar heen, alsof ze het begrepen en haar wilden steunen. Maar de oceaan houdt geen rekening met rouw.

Haar kracht begon af te nemen. De baby glipte voor de zoveelste keer van haar neus, langzaam verdwijnend in het donkere water. En opnieuw dook ze er achteraan maar deze keer bracht ze haar jong niet meer mee omhoog. Met haar kalf zonk ongetwijfeld ook een deel van haar grote moederhart.
Je kunt ervoor kiezen om je wonden te onderzoeken en ze trachten te helen of je kunt je pijn doorgeven aan- en verspreiden onder anderen.

Alleen de eerste optie laat zien dat je een moedige en sterke persoonlijkheid bezit.
Показано 1 - 24 із 41
Увійдіть, щоб розблокувати більше функціональності.