𝙏𝙪𝙘𝙠𝙚𝙧٫

بعد از تو هیچ‌کس الفبای روح و خطوط قلبم را نخواهد خواند. نمی‌گذارم، نمی‌خواهم

در دل شبی آرام ، در تالاری که عطر چای داغ و ورق‌های کتاب کهنه در هوایش پیچیده ، مردی نشسته بود که انگار از قصه‌های قدیمی بیرون آمده باشد . کت مخملی سورمه‌ای بر تن داشت ، چشمانی که قصه‌ها در آن جریان داشتند ، و سکوتی که بیشتر از هر کلامی سخن می‌گفت .

کنار دستش فنجان چای نیمه‌نوشیده‌ای بود ، بخارش در نور کم‌رمق شمع‌ها می‌رقصید . کتابی گشوده روی میز ، داستانی ناتمام از عشقی که قرن‌ها پیش نوشته شده بود . اما دل او ، دلش جایی میان خطوط آن کتاب نبود؛ بلکه در جاده‌ای دور، در کنار کسی که نگاهش مانند طلوعی نرم ، در دل شب او جان می‌گرفت .

و او ، در حالی که آخرین جرعه چای را می‌نوشید ، می‌دانست که طلوع فردا برایش چیزی جز یک مقصد نخواهد داشت ؛ مسیری که او را با خودروی کلاسیکش ، به سوی عشقی جاودانه خواهد برد . دستی روی فرمان ، قلبی در تپش ، و ذهنی که مدام نام او را در سکوت زمزمه می‌کرد .