- Мен дадаси буламан, - деди Сарвар синглиси-га. - Сени хар куни богчага олиб бораман, чиро-йли куйлакчалар олиб бераман.
- Дадажон, энди хеч качон узокларга кетмайси-зми? - бийрон-бийрон сайрайди Мадина.
- Кетмайман, доим сен ва оийнг билан яшайман - дейди Сарвар.
Уларга караб Гулширин яна Давроннинг суз-ларини эслади: "Унга ота мехри етишмаяпти..."
Уша тунда алок-чалок туш курди: тушида Дав-рон Сарвар билан Мадинанинг кулидан тутиб кенг утлокзорда югурармиш. Болалар кикир-лаб кулишармиш. Улар Гулширинни хам енла-рига чакиришибди. Гулширин энди кадам таш-ламокчи булса ортидан кимдир чакирармиш. Караса-кузлари ич-ичига ботиб кетган, кийим-лари йиртик-ямок Зохид турганмиш. У кулини чузганча ердам сурармиш. Гулширин кай тара-фга юришни билмай аросатда колганмиш.
Чучиб уйгонди. Иштахаси булмай, бехафсала нонушта килди. Болаларини мактабга, богчага куйиб, ишга шошди. Хонасига кириши билан Даврон утирадиган стол томон каради-хеч ким
йук. Одатда, Даврон ишга эрта келиб, Гулширин келгунича хужжатларни тайерлаб куяди. "Кел-мабди хали, - уйлади Гулширин. - Нега кечикди экан? - "Кейин яна узига узи карши чикди: "Кел-
са гаплашмайман. Бундан кейин тилига эрк бермайдиган булади..."
Узини чалгитишга хар канча уринмасин, кули ишга бормади. Кузи тез-тез эшик томонга тики-либ ич-ичидан бетокатланарди. "Балки бирор иши чикиб колгандир..." Аммо иши чикиб колса Даврон албатта кунгирок килиб огохлантирар-ди. "Узим килсам-чи..." Шундай фикрда телефо-нга кул узатиб, Давроннинг ракамини тердию, яна кайтиб куйди. "Йук, кунгирок килмайман. Гапим таьсир килиб, узи телефон килди деб уй-лаши мумкин". Кечгача бехафсала ишлади.
"Келмагани яхши булди, жахлим чикиб турган-ди кечаги гапларидан. Келмаса келмас!"
Аммо Даврон эртаси куни хам келмагач, Гул-гириннинг хавотири ошди. Чинакамига хавоти-рлана бошлади. Яна кунгирок килди. Гушакдан "Ракам учирилган" деган овоз эшитилди. Дав-рон унинг гапларидан хафа булдимикан? Хафа булса, ишга келмайдими? Ахир, бу еги хисобот топшириш керак. Йук, бу ишни тезрок хал кил-маса булмайди. Ишламаса, урнига бошка одам олади.
Гулширин бир-бирига зид фикрлар куршови-да Дилобар опага кунгирок килди.
- Опажон, сиз тавсия килган Даврон ака икки кундан буен ишга келмаяпти. Телефони хам учирилган. Каердан топишни билмаяпман.
- Мен бугун Тошкентда эдим, булмаса, узим сизни уйига бошлаб борардим. Мен манзилини айтаман, езиб олинг.
Дилобар опа айтган манзилни Гулширин би-ларди. Коллежда укиган пайтларида уша куча-дан утишарди. Такси тутиб, манзилни айтди. Етгач, бировнинг уйига курук кул билан кириб бормай деб куча бошидаги дукондан ширинлик харид килди. Шу атрофда гаплашиб турган аел-лардан Давроннинг уйини суради.
- Хув анави кук дарвоза, - курсатди аеллардан бири.
Дарвозани кокаркан, Гулширин негадир хая-жонланарди. "Тавба, нега еш боладек бунча хаяжонланяпман? Нега пешонамни тер босяп-ти, ахир кун иссик эмас-ку?"
- Кираверинг, дарвоза очик, - ичкаридан аел ки-шининг овози эшитилди. Гулширин ховлига ка-дам босиши билан уч-турт еш атрофидаги киза-лок у томон югуриб келди.
- Ашгалому алайкум, - деди ширин тил билан.
- Ваалайкум ассалрм, - завки келди унга караб Гулгириннинг. - Бунча асал экан бу кищалок? Исмингиз нима?
- Вой, исмимни узийиз айтдийиз-ку, деди ширин тилли кизча. - Асал дедийиз-ку.
- Узим айланай сендан. Менга киз буласанми? - у кизчани багрига босди. Асал Гулгириннинг багрига сингиб кетди. Жажжи кулчаси билан уни буйнидан кучоклаб олди.
- Аяжон, келдийизми? Мени опкетиш учун кел-дийизми?
Гулширин бундай булишини кутмаганди.
Кизалок унинг буйнидан энтикиб хидларди. Агар "Асал, нима киляпсан?" деган овоз эшити-лмаганида, билмайди яна канча шу алфозда туришарди.
- Асал, кел, кизим, бу киши аянг эмас, - эллик беш-олтмиш ешлардаги аел Асални Гулширин-нинг багридан секингина ажратди.
- Ассалому алайкум, - салом берди Гулширин аелга, сунг кулиб кушиб куйди: - Куяверинг, ши-рин кизни узим киз килиб оламан.