سالها آرزویـَش همیـن بـود ؛
روزي بـرسد ڪـہ در غـروب عمـر، دسـت در دسـت معشـوقهـہاش، بـہ سڪوت مـرگ سـلام ڪند.
در خـیالهایـش همـیشـہ ایـن تصویـر را مےدید:
چـشمانِ خـستـہ، ولـے روشَـن از عشـق؛ لبخـندی ڪـہ هنـوز بـوي زندگـے مےداد؛ و آخـرین نـفس، آرام گـرفتـہ در آغـوش ڪسے ڪـہ همـہ هستےاش بـود.
اما زندگے، بـےرحـمتـَر از آن بـود ڪـہ بـہ رویاهایـش وفادار بـماند.
پیـش از آنڪـہ از او سیـر شـود، پـیش از آنڪـہ دلـش سیـر شـود از تـماشای چـهرهی محـبوبـش، روزگار، او را از ڪنارش ربـود.
معشـوقـہاش را بـردند، و او ماند؛ پیـر، شڪسته، بےدست و بےپناه.
حالا، هـَر شـب دَر دلِ تاریـڪے، دسـتان لـرزانـش را دَر هـوا مےچـرخاند؛ بـہ امید آنڪـہ شاید دوباره دسـتهای آشـنای او را بـیابد.
ولـے تنــہا چـیزی ڪـہ بـہ او مـےرسد، سـرمای بـےانتــہای تنـهایـے است.
آرزویِ مـرگـش هنـوز پابـرجاست.
اما دیگـر نـہ با لبخـند، نـہ با آغـوش؛
بلڪـہ با چـشمانے خالـے، و قلـبـے ڪـہ هـزار بار پیـش از تـَن، مـرده است ،،
