𝘔𝘢𝘵𝘪𝘭𝘥𝘢

Николаевский Ванёк

Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Труха⚡️Україна

Николаевский Ванёк

𝘔𝘢𝘵𝘪𝘭𝘥𝘢

𝘌𝘷𝘦𝘯 𝘵𝘩𝘰𝘶𝘨𝘩 𝘮𝘺 𝘴𝘩𝘢𝘥𝘰𝘸 𝘨𝘳𝘰𝘸𝘴, 𝘮𝘺 𝘭𝘪𝘧𝘦 𝘢𝘯𝘥 𝘺𝘰𝘶 𝘢𝘳𝘦 𝘦𝘲𝘶𝘢𝘭 𝘴𝘪𝘨𝘯!
𝘚𝘰 𝘮𝘺 𝘳𝘦𝘮𝘦𝘥𝘺 𝘪𝘴 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘳𝘦𝘮𝘦𝘥𝘺..
𝘐𝘯𝘧𝘰: @Jung_Info

Рейтинг TGlist

ТипПублічний

Верифікація

Не верифікований

Довіреність

Не надійний

Розташування

МоваІнша

Дата створення каналуЧерв 05, 2023

Додано до TGlist

Жовт 13, 2024

Я власник каналу

Історія змін

Статистика Телеграм-каналу 𝘔𝘢𝘵𝘪𝘭𝘥𝘢

Підписників

1 644

24 год.

4-0.2%Тиждень00%Місяць

1328.7%

Індекс цитування

0

Згадок1Репостів на каналах0Згадок на каналах1

Середнє охоплення 1 допису

22

12 год.160%24 год.220%48 год.220%

Залученість (ER)

16.67%

Репостів0Коментарів0Реакцій0

Залученість за охопленням (ERR)

0%

24 год.0%Тиждень

0.18%Місяць

0.42%

Охоплення 1 рекл. допису

18

1 год.18100%1 – 4 год.00%4 - 24 год.00%

Під'єднайте нашого бота до каналу і дізнайтеся стать аудиторії цього каналу.

Всього дописів за 24 години

11

Динаміка

Останні публікації в групі "𝘔𝘢𝘵𝘪𝘭𝘥𝘢"

Всі дописи

21.04.202507:54

چه نقش باحالی)) مرسی

21.04.202507:54

https://t.me/iits_Matilda
نقش وکیل در مافیا
نقش وکیل بسیار حیاتی است به این صورت که می تواند یکبار در بازی موکل خود را انتخاب کند و تا انتهای بازی به کمک کند.

21.04.202506:48

واقعا عالی شده.. خسته نباشی

Переслав з:

21.04.202506:46

سایه‌ای بی‌صدا و بی‌رحم، همچون خطی کشیده شده بر چهره‌ی شب.

حضورش نه به کلام است، نه به اشاره؛ یک سردی بی‌کران که با هر قدمش سنگینی بی‌احساسی را بر هوا می‌پاشد. چهره‌ای در تاریکی که گویا از دل مرگ زاده شده، بدون هیچ رنگ، بدون هیچ حرکت؛ مثل یک مجسمه‌ای از تاریکی و یخ، با چشمانی که نه می‌نگرند، بلکه تو را می‌بلعند.

دستانش، آرام اما سرشار از تهدید، ردهایی از وحشت بر جای می‌گذارند. هر گامی که بر زمین می‌گذارد، زمین نفس‌اش را حبس می‌کند، و هر حرکتی از او گویی پرده‌ای از مرگ بر زندگی اطراف می‌کشد. سکوتی که او با خود دارد، چیزی فراتر از تاریکی شب است؛ سکوتی سنگین، که حتی نور ماه جرأت ندارد به آن نزدیک شود.

چشمان او، دو شکاف بی‌انتها، خالی از هر احساسی، خالی از هر معنایی. نگاه او چیزی نیست که بتوان توصیفش کرد؛ نه خشم است، نه ناراحتی، نه حتی نفرت. گویی چشمانش پنجره‌ای به پوچی‌ای است که همه چیز را در خود فرو می‌برد. هیچ کلمه‌ای از او شنیده نشده، و هیچ کس جرأت نکرده تا نزدیک‌تر برود و بپرسد که این سردی از کجا آمده است.

آنکه او را می‌بیند، دیگر امیدی برای فرار ندارد. وحشت نه از حضور فیزیکی‌اش، بلکه از آن چیزی است که درون او نهفته؛ یک خلا، یک تهی که هر کس به آن نزدیک شود، انگار وجودش در گرداب بی‌احساسی فرو می‌رود. لبخند، گریه، فریاد—هیچ کدام در برابر او معنا ندارند. حتی زمان، با گذشتش، نتوانسته بر چهره‌ی او هیچ اثری بگذارد؛ هیچ رد پای زندگی، هیچ شیار از درد یا شادمانی. فقط سکون و بی‌رحمی.

ردایش، همچون سایه‌ای که با او پیوند خورده، هر جا که قدم می‌گذارد، زمین و زمان را در تاریکی فرو می‌برد. هیچ نوری نمی‌تواند نفوذ کند، هیچ صدا نمی‌تواند سکوت او را بشکند. حضورش خود کابوسی است که شب را به اسارت می‌گیرد و روز را از پا می‌اندازد.

او خود نمایی از مرگ است، اما نه مرگی ساده یا قابل فهم. مرگی که تو را پیش از آنکه بدرود کند، تکه‌تکه می‌کند و به هیچ مبدل می‌سازد. هر که به سایه‌اش نزدیک شود، دیگر نوری نخواهد دید، دیگر صدایی نخواهد شنید. در حضور او، حتی نفس کشیدن باری بر شانه‌هاست؛ باری که تنها با پایان یافتن از آن رهایی هست.

سکوتش سنگین‌تر از هر فریادی است، و هر که این سکوت را درک کند، به راز بی‌رحمی و هیبت او پی خواهد برد. اما هیچ کس جرأت ندارد، هیچ کس نزدیک نمی‌شود. او فقط می‌ماند، در تاریکی، بی هیچ نام، بی هیچ نشانی؛ و شب، گواهی بر حکمرانی بی‌احساس او.

" Writer: Arshida "

Переслав з:

21.04.202506:46

Переслав з:

21.04.202506:46

چیه؟ چرا اینجوری نگام می‌کنی؟ مگه تا حالا ندیدی یکی دستی‌دستی خودشو بدبخت کنه؟

آره، همینه که هست. من اون آدمم. اون کسی که بدون هیچ زور و زحمتی، یه دل نه صد دل عاشق شد و بدبختی‌های این عشقو با کمال میل به جون خرید.

خب، می‌پرسی از کجا شروع شد؟ بزار بهت بگم... همه‌چی از یه پیام ساده شروع شد. یه "سلام" که به ظاهر معمولی بود ولی پشتش یه دریای دل‌تنگی و احساس قایم شده بود. می‌خواستم فقط یه بار صداشو بشنوم، فقط یه بار بخندونمش، ولی خب... چی شد؟ اون خنده‌ها، اون نگاه‌ها، کار دستم داد.

هر روز که می‌گذشت، بیشتر و بیشتر غرقش می‌شدم. انگار تموم دنیا یه طرف و اون یه طرف. حتی وقتی می‌دونستم که شاید هیچوقت مال من نشه، باز هم دلم طاقت نمی‌آورد.

اینجوریه دیگه... عاشق که می‌شی، دست خودت نیست. انگار دنیا رو می‌دی به خاطر یه لبخند. حالا من موندم و این دلی که خودش دستی دستی بدبخت شد، ولی هنوز با همون عشق می‌زنه.

عشق... آره، یه دنیای عجیب و غریبه. اما باور کن، با تمام سختیاش، بازم می‌ارزه. حالا می‌فهمی چرا می‌گن عاشق بودن جنون داره؟ چون فقط مجنونا اینقدر با دل و جون می‌تونن دست از خودشون بکشن.
" Writer: Arshida "

20.04.202520:47

خودتون شیرینام؛

20.04.202520:36

پرنسِ فرانسوی؛

20.04.202520:36

دونه‌قهوه‌اوماش؛

15.04.202513:56

08.04.202520:37

درخشان ترین

08.04.202520:31

باباجی نخومخو

08.04.202520:31

میوی من

08.04.202520:30

پرنسِ زیبای من؛

Всі дописи

Рекламувався26 секунд

16.04.202520:12⁪ ⁪ ⁪ ⁪ ⁪ ⁪ ⁪ ⁪𝚩r𝗂𝗅𝗅𝗂ā𝗇𝗍 '⁪ ⁪ ⁪ ⁪ ⁪⁪ ⁪

4.8K

Рекорди

27.03.202515:26

1.7KПідписників

01.03.202523:59

400Індекс цитування

06.04.202510:30

40Охоплення 1 допису

28.02.202519:48

40Охоп рекл. допису

11.03.202520:51

16.67%ER

06.04.202510:30

2.42%ERR

Розвиток

Підписників

Індекс цитування

Охоплення 1 допису

Охоп рекл. допису

ERR

Популярні публікації 𝘔𝘢𝘵𝘪𝘭𝘥𝘢

Всі дописи

25.03.202501:02

25.03.202501:01

خنده داره

25.03.202501:01

یکا شد

27.03.202516:17

به به چه شود

28.03.202521:24

آخ خدا چقدر قشنگه این

Переслав з:

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌𝚨‌𝗋𝖺́𝗇𝖽𝖺𝗇𝗈

05.04.202512:07

21.04.202507:54

چه نقش باحالی)) مرسی

21.04.202507:54

21.04.202506:48

واقعا عالی شده.. خسته نباشی

Переслав з:

21.04.202506:46

Переслав з:

21.04.202506:46

سایه‌ای بی‌صدا و بی‌رحم، همچون خطی کشیده شده بر چهره‌ی شب.

حضورش نه به کلام است، نه به اشاره؛ یک سردی بی‌کران که با هر قدمش سنگینی بی‌احساسی را بر هوا می‌پاشد. چهره‌ای در تاریکی که گویا از دل مرگ زاده شده، بدون هیچ رنگ، بدون هیچ حرکت؛ مثل یک مجسمه‌ای از تاریکی و یخ، با چشمانی که نه می‌نگرند، بلکه تو را می‌بلعند.

دستانش، آرام اما سرشار از تهدید، ردهایی از وحشت بر جای می‌گذارند. هر گامی که بر زمین می‌گذارد، زمین نفس‌اش را حبس می‌کند، و هر حرکتی از او گویی پرده‌ای از مرگ بر زندگی اطراف می‌کشد. سکوتی که او با خود دارد، چیزی فراتر از تاریکی شب است؛ سکوتی سنگین، که حتی نور ماه جرأت ندارد به آن نزدیک شود.

چشمان او، دو شکاف بی‌انتها، خالی از هر احساسی، خالی از هر معنایی. نگاه او چیزی نیست که بتوان توصیفش کرد؛ نه خشم است، نه ناراحتی، نه حتی نفرت. گویی چشمانش پنجره‌ای به پوچی‌ای است که همه چیز را در خود فرو می‌برد. هیچ کلمه‌ای از او شنیده نشده، و هیچ کس جرأت نکرده تا نزدیک‌تر برود و بپرسد که این سردی از کجا آمده است.

آنکه او را می‌بیند، دیگر امیدی برای فرار ندارد. وحشت نه از حضور فیزیکی‌اش، بلکه از آن چیزی است که درون او نهفته؛ یک خلا، یک تهی که هر کس به آن نزدیک شود، انگار وجودش در گرداب بی‌احساسی فرو می‌رود. لبخند، گریه، فریاد—هیچ کدام در برابر او معنا ندارند. حتی زمان، با گذشتش، نتوانسته بر چهره‌ی او هیچ اثری بگذارد؛ هیچ رد پای زندگی، هیچ شیار از درد یا شادمانی. فقط سکون و بی‌رحمی.

ردایش، همچون سایه‌ای که با او پیوند خورده، هر جا که قدم می‌گذارد، زمین و زمان را در تاریکی فرو می‌برد. هیچ نوری نمی‌تواند نفوذ کند، هیچ صدا نمی‌تواند سکوت او را بشکند. حضورش خود کابوسی است که شب را به اسارت می‌گیرد و روز را از پا می‌اندازد.

او خود نمایی از مرگ است، اما نه مرگی ساده یا قابل فهم. مرگی که تو را پیش از آنکه بدرود کند، تکه‌تکه می‌کند و به هیچ مبدل می‌سازد. هر که به سایه‌اش نزدیک شود، دیگر نوری نخواهد دید، دیگر صدایی نخواهد شنید. در حضور او، حتی نفس کشیدن باری بر شانه‌هاست؛ باری که تنها با پایان یافتن از آن رهایی هست.

سکوتش سنگین‌تر از هر فریادی است، و هر که این سکوت را درک کند، به راز بی‌رحمی و هیبت او پی خواهد برد. اما هیچ کس جرأت ندارد، هیچ کس نزدیک نمی‌شود. او فقط می‌ماند، در تاریکی، بی هیچ نام، بی هیچ نشانی؛ و شب، گواهی بر حکمرانی بی‌احساس او.

" Writer: Arshida "

Переслав з: