هر شامگاهان، چون نشیند ماه سیمین‌فام بر حریر افلاک ، پدید آید ز دل سیاه شب، بانوی اندوه، خرامان و سبک‌بال.
افکند بر خاک جهان غباری از حزن، چنان که گردد با هر ذره‌اش سنگین‌تر دل فانیان.
فرو می‌ریزد ز چشمانش قطره قطره نور، از برای غم و دردهای نهان آدمیان.
ناله‌اش هست لالایی به گوش شب‌زنده‌داران زمین، روشنی‌بخش جان‌های خموش و حزین.
چون برآید زلف زرین سحر بر سپهر، ماند تنها شبنم اشکهایش به یادگار.