سریالی پخش می‌شود به اسم تاسیان. تا الان که هفت هشت ده قسمت از آن گذشته، ساواک را سفیدشویی کرده، انقلاب را کار کمونیست‌ها می‌داند و انقلابیون مسلمان هم یک مشت پخمه بیکار هستند. ما را وارد درام احساسی الیگارشی وابسته به دربار کرده و ما باید دلمان به‌حال دخترک یک کارخانه‌دار که اتاقش از خانه من بزرگتر است بسوزد. اما چیزی که به آن فکر می‌کنم این است که چنین سریالی چگونه و چرا ساخته می‌شود؟ همه‌چیز به همان اتاق برمی‌گردد. ساکنین جدید اتاق آن دخترک کیستند؟ دختر بی‌حجاب فلان کارخانه‌دار، جایش را داده به دختر نیمه محجبه فلان حاج‌آقا و به‌جای مجلس رقص و شراب، در آن عمارت مصادره‌ای، هر هفته حدیث کسا خوانده می‌شود؟ من این کلمات را در مترو نوشته‌ام و ذهنم درگیر موعد اجاره خانه‌ام است و شاید فکر کنید که دارم غر می‌زنم، که می‌زنم. اما اگر از حامیان وفاق ده دستاورد آخر حکومت را بپرسی، حتما به ریجستری آیفون اشاره می‌کنند. و اگر از تفاوت فرزانه صادق مالواجرد و عباس آخوندی بپرسی، سکوت می‌کنند.
