سینِ هفتم
سیبِ سُرخی‌ست،
حسرتا...
که مرا
نصیب
ازاین سُفره‌ی سُنّت
سروری نیست.
شرابی مردافکن در جامِ هواست،
شگفتا
که مرا
بدین مستی
شوری نیست.
سبوی سبزه‌پوش
در قابِ پنجره ــ
آه
چنان دورم
که گویی جز نقشِ بی‌جانی نیست.
و کلامی مهربان
در نخستین دیدارِ بامدادی ــ
فغان
که در پسِ پاسخ و لبخند
دلِ خندانی نیست.
بهاری دیگر آمده است
آری
اما برای آن زمستان‌ها که گذشت
نامی نیست...

«‏گفتم دوباره‌ همدیگر را می‌بینیم. دوباره همدیگر را پيدا می‌کنيم و در میان آن‌همه انسان، همدیگر را به‌جا می‌آوريم. خدانگهدار لوته. باز همدیگر را می‌بینیم. لوته به‌شوخی در جوابم درآمد که: لابد همین فردا! و این فردا چه دردی به دل من نشاند...»

امروزه مسئله اخلاقی این نیست که آیا باید حقیقت را به بیمار گفت یا خیر، بلکه این است که چگونه اطلاعات را به گونه‌ای افشا کنیم که هم به خودمختاری بیمار احترام بگذارد و هم آسیب را به حداقل برساند.

البته می‌دانم که من و این مردم مثل هم نیستیم و نمی‌توانیم هم باشیم. اما معتقدم اویی که فاصله گرفتن از این به اصطلاح عوام را لازمه حفظ احترام خود می‌داند، هم به اندازه آن ترسویی در خور سرزنش است که از ترس شکست، خودش را از نگاه دشمن پنهان می‌کند.
اگر بپرسی آدم‌های اینجا چه جوری‌اند، می‌گویم مثل همه‌جای دیگر! نسل و نژاد آدمی راستی که از یک قالب و قماش است. بیشترِ آن‌ها بیشتر وقتشان را صرف گذران زندگی‌شان می‌کنند و آن اندک فرصتی که برایشان به‌جا می‌ماند، چنان به وحشت‌شان می‌اندازد که با هر وسیله و ابزاری از پیِ دفع و کشتنش برمی‌آیند... آه، از این سرشتِ آدم‌ها!

رنج‌های ورتر جوان| گوته

در بخشی از سخنرانی دکتر مکری به نظریه‌ای در زیست‌شناسی و روان‌شناسی تکاملی اشاره دارند که بیان می‌کند رشد جنینی "Ontogeny" در برخی موارد مسیر تکامل گونه "Phylogeny" را تکرار می‌کند. اما پرسش اصلی اینجاست؛
آیا این تکرار فقط در سطح زیستی اتفاق می‌افتد، یا ذهن و روان انسان نیز مسیر تکاملی اجدادش را طی می‌کند؟