«اینک عهد من با تو: تو پدر خیل ملتها خواهی گشت. و دیگر ترا اَبرام نخواهند نامید، بلکه نام تو ابراهیم خواهد بود، چه ترا پدر خیل ملتها می‌سازیم. (سفر پیدایش ۱۷: ۴-۵، ترجمه‌ی پیروز سیار) [توضیح: «اَبرام» به معنای پدر عالی‌مرتبه/متعال است و «ابراهیم» به معنای پدر افراد بسیار}

خدا ابراهیم را گفت: «زن خود سارای را دیگر سارای مخوان، بلکه نام وی ساره است. (سفر پیدایش ۱۷: ۱۵، ترجمه‌ی پیروز سیار)

خدا باز بر یعقوب پدیدار گشت، آنگاه که از فدّان اَرام بازمی‌گشت، و وی را برکت داد. خدا او را گفت: «نام تو یعقوب است، لیک دیگر ترا یعقوب نخواهند نامید، نام تو اسرائیل خواهد بود.» از این روی او را اسرائیل نامیدند. (سفر پیدایش ۳۵: ۱۰، ترجمه‌ی پیروز سیار)

[ياد كن‌] هنگامى [را] كه فرشتگان گفتند: «اى مريم، خداوند تو را به كلمه‌اى از جانب خود، كه نامش مسيح، عيسى‌بن‌مريم است مژده مى‌دهد، در حالى كه [او] در دنيا و آخرت آبرومند و از مقربان [درگاه خدا] است.» (آل‌عمران: ۴۵، ترجمه‌ی فولادوند)

اى زكريا ما تو را به پسرى كه نامش يحيى است مژده مى‏‌دهيم كه قبلا همنامى براى او قرار نداده‏‌ايم. (مریم: ۷، ترجمه‌ی فولادوند)

آیا سلین سلین بود یا کس دیگری بود؟ بعضی وقت‌ها احساس می‌کردم که حتی نمی‌دانم «من» چه کسی هستم. باشد، من نیکی بلین هستم. اما ببینید. یک نفر دیگر ممکن بود داد بزند: «هی، هری! هری مارتل!» و خیلی احتمال داشت من جواب بدهم «هان، چیه؟» منظورم این است که، من می‌توانستم هر کسی باشم، کجایش مهم است؟ اسم چه اهمیتی دارد؟ (پالپ، ترجمهٔ آرش یگانه، صفحهٔ ۲۳)