فرمانده‌‌ی نعنا؛

Limit:15

"شاید باید بیشتر تلاش می‌کردم... شاید باید بیشتر درباره کارهایم فکر می‌کردم... شاید نباید دنبال مقصر می‌گشتم... شاید باید فقط بیشتر درکت می‌کردم... شاید باید بیشتر به هردومان فرصت می‌دادم... شاید نباید عجله می‌کردم... شاید، فقط باید بغلت می‌کردم و می‌گذاشتم هردو در مکان امنمان آرامش داشته باشیم... شاید..."

خودکار را روی میز کوبید و دستش را میان تارهای موهایش فرو برد. دیگر خسته شده بود از نوشتن. این‌دفعه به جای نوشتن، شروع به فریاد زدن کرد.
"لعنت به همه شایدها... لعنت به همه شایدهایی که باید انجام می‌دادم و انجام ندادم...."

صدایش کم‌کم داشت می‌شکست.
"من الان فقط می‌خواهم که باشی... باشی و بغلم کنی... بگویی که یک دعوای ساده است... بگویی که دوباره زود از کوره در رفتم و تو می‌بخشی..."

به دیوار پشتش تکیه داد، آرام روی زمین سر خورد. به چشمانش اجازه باریدن داد. دیگر توانی نداشت... برای هیچ‌چیز...

𝚩ꤕ 𝗃꤀𝗂𝗇 .

ز لبـَت بوسـه‌ای دزدیـدم و تـو به جبـران، تمـامِ وجـودم را از آن خـود کـردی.
آه اِی شیریـن ترین تلخـی، اِی پرستـیـدنی ترین درد، خـود بگـو حـال که دیگر تـورا نـدارم با این غـمِ طاقـت فرسـا چـه کنـم.
چـه کنم با قلـبِ درد دیـده‌ای که ز دوریِ دلبـرَش دست از تپیـدن برداشـته.
چـه کنم ...
از کـه گلـه کنم نبـودِ عزیزکـم را..
از مردمـانی که هیـچ ز حـالِ من نمی‌دانند؟
از خـدایی که ایـن عشـق را گنـاهی نابخشـودنی می‌دانـد؟
سهـمِ مـن زیـن جهـان نبـودی و اِی کاش در جهانی دیگـر تنهـا مـرگ مـا را جـدا کند ، نه دستـان و عـشـقِ دیگـری ..
آنگـاه میبوسـمَت، تا آخریـن نفـس و به پروردگـار می‌گویـم این عـشـقِ ممنـوعـه، مقـدس‌تر از تمامِ مقدساتِ اوسـت و پـاک‌تر از این جهـانِ بی‌رحـم.