ʟᴏɴᴇʟʏ ꜱᴛᴀʀ

ماهِ خاکستریم هر روزی که میگذره داره تاریک تر میشه
آفتابگردون دیگه به خورشیدش خیره نمیشه.. دیگه رد آفتاب رو نمیبوسه..
از آسمونی که ماه نقره ای زیباتر از همیشه میدرخشید گذشتم..
از آسمونِ آبی که خورشیدم رو اونجا جا گذاشتم، گذشتم
از رویایی که کودکانه توی سرم ساختم گذشتم،
از آسمونی که برای من نبود، از دریایی که قایق غریبه ی روی آب رو بوسید تا توی دور افتاده ترین موجِ وجودش گم نشه،
از خشم، نفرت، هراس،‌ عشق و دلتنگی گذشتم،
از تموم آسمونهایی که برام غریبه بودن گذشتم و در نهایت آغوشِ اون غریبه، آسمونم شد، آسمونی که حتی نتونستم بهش نزدیک بشم،
چیزی تا پوچ شدن اون آغوش نمونده، تا به سیاهی رسیدن ماهِ خاکستری من، ماهی که هرگز برای من نبود.. زمان زیادی نمونده و من احساسش میکنم، رفتنِ اون ماه رو احساس میکنم و حتی نمیتونم بخاطرش اشک بریزم،، چون اون هرگز ماهِ من نبود..
اما پیش از رفتن، اون باید باهام خداحافظی کنه.. نباید بدون خداحافظی بره.. نمیتونه که بدون خداحافظی بره..
اما کاش، هیچوقت نمیرفت، کاش حداقل ماهِ خاکستری من میموند، تا یک روز شهامت این رو پیدا کنم که بهش بگم چقدر دوستش دارم،،
شاید یک روز تونستم ماهِ خاکستری رو به آغوش بکشم.. شاید..