ㅤسـتارگـانِ مـرده؛
مـی‌خـواهــم در کهـکشان چشمانـت گـم شـوم، در آغــوشـت همـچون ستـاره‌ای بـسوزم و در قلبــت به جاودانـگی بپـیونـدم.
@xinwez_bot
@xinwez_bot
Рейтинг TGlist
0
0
ТипПубличный
Верификация
Не верифицированныйДоверенность
Не провернныйРасположение
ЯзыкДругой
Дата создания каналаКвіт 20, 2024
Добавлено на TGlist
Жовт 12, 2024Рекорды
25.04.202516:06
1.8KПодписчиков15.02.202523:59
500Индекс цитирования13.02.202501:04
840Охват одного поста07.03.202520:48
78Охват рекламного поста24.01.202523:59
14.29%ER10.02.202523:59
24.26%ERRПереслал из:
𝐵𝐿𝑈𝐸 𝑀𝑂𝑂𝑁
26.04.202515:56
هنوز هم به هنگام نیمه شب، تنهایی به سراغم می‌آید و غمی که شبیه به سوز سرما در قلبم نفوذ کرده، راه گلویم را بند می‌آورد.
این شب ها بدون تو،گویی تکه‌ای از وجودم را ربوده‌اند. آغوشم خالی و دلم به تنهایی می‌تپد.
دلتنگی‌ام مانند یک تکه ابر تیره بر فراز سرم معلق است. ابرهایی که گاهی باران اشک را بر گونه‌هایم می‌ریزند.
این غم یادآور لحظاتی است که حتی فراموشی هم نمی‌تواند آن را از یاد ببرد. یادآور عشقی که در سایه‌های شب و نجواهای دلنشین گم میشود و گرمایش در دل خاکسترهای زمان باقی می‌ماند.
احساسی که دلم را به آتش کشید و با یادش هر روز شمعی را در وجودم خاموش کرد.
این حس شبیه به زندانی است که درون وجودم محبوس شده و با هر لحظه که می‌گذرد، غم بیشتری را به من تحمیل می‌کند.
غمی که مرا به سکوت وا می‌دارد. سکوتی از جنس درد و تنهایی، سکوتی که در آن هیچ کلامی برای گفتن نیست و هیچ صدایی برای شنیدن.
چرا بی صدا مانده‌ام؟ چرا نمی‌توانم بگویم احساسات و افکارم مانند پیچکی دور گلویم است و خفه‌ام می‌کند. می‌خواهم فریاد بزنم، اما هربار که لب هایم را باز میکنم، فقط صدای سکوتی عمیق به گوش می‌رسد.
من بی صدا مانده‌ام؛اما در دل شاعری هستم که با هر نفس، شعری غمگین از قصه‌های ناگفته را سروده است.
این شب ها بدون تو،گویی تکه‌ای از وجودم را ربوده‌اند. آغوشم خالی و دلم به تنهایی می‌تپد.
دلتنگی‌ام مانند یک تکه ابر تیره بر فراز سرم معلق است. ابرهایی که گاهی باران اشک را بر گونه‌هایم می‌ریزند.
این غم یادآور لحظاتی است که حتی فراموشی هم نمی‌تواند آن را از یاد ببرد. یادآور عشقی که در سایه‌های شب و نجواهای دلنشین گم میشود و گرمایش در دل خاکسترهای زمان باقی می‌ماند.
احساسی که دلم را به آتش کشید و با یادش هر روز شمعی را در وجودم خاموش کرد.
این حس شبیه به زندانی است که درون وجودم محبوس شده و با هر لحظه که می‌گذرد، غم بیشتری را به من تحمیل می‌کند.
غمی که مرا به سکوت وا می‌دارد. سکوتی از جنس درد و تنهایی، سکوتی که در آن هیچ کلامی برای گفتن نیست و هیچ صدایی برای شنیدن.
چرا بی صدا مانده‌ام؟ چرا نمی‌توانم بگویم احساسات و افکارم مانند پیچکی دور گلویم است و خفه‌ام می‌کند. می‌خواهم فریاد بزنم، اما هربار که لب هایم را باز میکنم، فقط صدای سکوتی عمیق به گوش می‌رسد.
من بی صدا مانده‌ام؛اما در دل شاعری هستم که با هر نفس، شعری غمگین از قصه‌های ناگفته را سروده است.
История изменений канала
Войдите, чтобы разблокировать больше функциональности.
