چیز زیادی ازت نمیدونم.
جز اینکه یه خواننده‌ای هستی که درام میزنه و کنسرت‌های خیابونی برگزار میکنه..
من- من هرشب، همون ساعت و به همون میدون میام تا اجرای تو رو ببینم.
کارم اشتباهه؟ خودخواهانه‌ست که بخوام غرقت کنم؟
آخه وقتی درام میزنی، جوری نگاهش میکنی که انگار داری بهش محبت میکنی.
وقتی میکروفون جلوی صورتته و میخونی، جوری رفتار میکنی که انگار داری باهاش عشق‌بازی میکنی.
خیلی بده که بخوام جای اون درام و میکروفون باشم؟
تا اونجوری نگاهم کنی؟
تا اونجوری انگشتات رو روی بدنم حرکت بدی و منو مال خودت کنی؟
شاید زیاده‌روی باشه چون زمان کمی‌عه که همدیگه رو میشناسیم ولی من بهت معتاد شدم، مینهو...
لطفا، حالا که دارم دوباره آرامش میگیرم، ازم سلبش نکن.