یه فولدر مخفی جایی گوشه ی گالریِ گوشیش جا خوش کرده بود که فقط و فقط خودش  ازش خبر داشت…و آینه ی روبروش

چرا؟ چون سند یک هنرمند بود و هیچکس به اندازه ی رِی قدر هنرش رو نمیدونست.

شاید چون سند هنرش رو به اندازه ی بدن زخمی و استفاده شده ی رِی، خرجِ هیچ بوم بی عیب و نقص دیگه ای نمی کرد.

سند یه هنرمنده وفادار بود، یه داوینچی به نوبه ی خودش و رِی مونالیزای خیانتکارش که حسرت یک لبخندِ واقعی رو به دلش انداخته بود.

سند بتهوون بود و رِی ناشنوایی که درک درستی از محبتِ پشت نوت های سمفونیِ شماره ی شش نداشت.

رِی آخرین نوت هایِ همون قطعه ی شادی بود که سند با غمگین ترین چشم ها مینواختشون…

سند عادت داشت قلبش رو به پای افرادی خرج کنه که قدر بودنش رو نمی‌دونن.

گفتنش شرم آوره اما رِی هم یکی از همون افراده، البته میشه گفت "بود".

فکر بهش غم انگیزه اما رِی بزرگترین ضربه رو مهمونِ قلب سند کرده بود

𝑨𝒈𝒐𝒏𝒚