_بگم چنلتون چه وايبي داره و تبليغ بشه.

جـوین بـاش فـور کـن.

در مه عمیقی قدم میزد، در انتظار خودِ واقعیش.
گیج و گمراه بود، کسی را نمیدید بویی را حس نمیکرد و صدایی جز تپش قلبش را نمیشنید، همه جا تاریک و تار بود.. درست مانند قلب او که تار عنکبوت دورش حلقه زده بود، میخواست برای نجاتش فریاد بزند اما حتی انرژیِ باز کردن لب هایش از هم را نداشت، افکارش مانند طوفانی درون مغزش به وزش در آمده و شروع به عذاب دادنِ او میکردند، او گم شده بود اما امیدوار؟ نه.
او امیدوار نبود، او تنها امید زندگی اش را باخته بود.. اما برای چه قدم میزد؟ دنبالِ چه چیزی بود؟ مالودیِ قلبش به چه چیزی اشاره داشت؟
بی هدف و نا امید قدم هایش را بر روی زمینی که حتی نمیدیدش میگذاشت و بی حس به دور دستی که با ماه پوشانده شده بود خیره بود.
لرزش دستانش، سست شدن پاهایش، حلقه زدن اشک هایش، تند شدن تپش قلبش.. این ها نشانه‌ی چه بود؟! او خیلی وقت بود تمامیِ این احساسات کوچک را از دست داده بود..
حس میکرد به نوری نزدیک میشود، به نوری بیکران و درخشنده، نوری از امید نوری از عشق.. هیجان زده بود و با چشم های درشت به سمت مکانی که قلبش به او دستور میداد قدم برمیداشت، جسم فرشته ای رو به رویش بود.. فرشته ای بدونِ بال که از خود نور میدهد مانند ماه، احساسات را زنده میکند مانند موسیقی، قلب را به تپش می اندازد مانند گرمایِ نفس بعد از بوسه.. این چه حسی بود؟
گیج به آن فرد خیره بود و نزدیکتر میشد.. چهره ای آشنا اما غریب.. چهره ای که انگار هزاران سال عاشقِ او بود اما حتی خودش باخبر نبود.. آن جسم، شروع دوباره‌ی آن فرد بود! ..

جوین باش ، چک میشه

جوین باش ، چک میشه

جوین باشید چک میشه.

داستـان ما دروغِ محضـی بود کـه هـر دوی مـا به آن بـاور داشتیـم.
تو باور داشتی که قلبِ من زودتر از تو خواهد مُـرد؛
من باور داشتـم که تو، تا آخرین پیـچِ این مسیـرِ خاکستـری
کنـار من قدم خواهـی زد. چـه خیـال باطلـی! چـه دروغِ شیرینـی!
فکر می‌کردیم عشقـی ساخته‌ایـم کـه هرگـز ساخته نشـده.
امـا؛ تمـامِ کاخِ دروغینِ رویـاهای ما فـرو ریخـت.
تمـام چیزی کـه من بـه تو دادم، و تو بـه من دادی.
شاید احمـق بـودم که گمـان میکردم
اگر لبـه‌ی این پرتگاه بایستـم و پایـم به اشتباه بلغـزد،
برای گرفتن دست‌هـایم، از کوه‌های دور به سمت من پرواز خواهی کـرد.
امـا،‌ تو آن فرشته‌ی بی‌بـالِ خیـالِ من نبودی.
بال‌های تیـره‌ی تو، تکه پاره‌هـای قلبِ سوختـه‌ی خودِ من بودند
کـه با آن‌ها برای خود بـالِ پـرواز سـاختـه بـودی.
فرشته‌ی من؛ روحِ مُـرده‌ی مـرا در انتهای این پرتگاه رهـا کـردی.
حال من مانـده‌ام و صفحـات پـاره‌ شـده‌ای از وجـودِ تو در دستانـم
کـه با نـابـاوری به آن‌هـا نگـاه میکنـم.
تمـامِ آنچـه به تو دادم از بین رفت؛ تمـامِ وجـودم
در انتهای این پرتگاه سوخت و تو برای نجـاتِ من نیامـدی.

─╌ نوشتـه‌هـای‌سوختـه، ثـورا