.🇬 🇷 🇦 🇾.

Limit : 2150

تو به یکی گُل بده یه ماه
بعدِ یه ماه یه دونه چَک بزن
حق میده به خودش،
فحش بکشه تا
زنده و مُردت تا قبرِ بچه ات
حالا به یکی چَک بزن یه ماه
بعدِ یه ماه بِهش یه دونه گُل بده
خم میشه بذاره لب رو کَفِ پات
نشون می ده رویِ خوش بهت
منم به همه گُل دادم.
لطف کردم حالا توقع دارن.
اگه یه رو این پسر بد از دنیا رفت
واسه تیکه شکسته های نمکدونامن
مُرد اون آدمِ خونگرم.
ذاتِ درستشو فاتحه اشو خوندن.
پشیمونِه اگه باورتون کرد.
اگه بینتون گذاشت با پاکت پول فرق
اگه براتون نقشه نکشید.
اگه نفعِ خودشو دید بعدِ همه چی.
دیگه این کاسه ی صبر به ته رسید.
تعجب نکن شنیدی به گَله زده شیر.

ما از یکدیگر فرار کردیم.
آری فرار کردیم...
برای فراموشی یکدیگر در ذهن هایمان از یکدیگر غول هایی ترسناک ساختیم تا یکدیگر را زشت بپنداریم و دیگر به یکدیگر فکر نکنیم، با خیال اینکه هیچ کابوسی نمی‌بینیم.
من، چون دلباخته تاریکی شده بودم، تورا به غولی سفید رنگ تشبیه کردم، که از تو فراری شَوَم و به دلباختگی خود به تاریکی ادامه دهم، بیخبر از آنکه این غول سفید با سیاهی وجودم ادغام شد و اکنون جز یک خاکستری بی روح، هیچ نیستم..
من از چیزی فرار میکنم که بخشی از من شده بود..
شاید تو مرا به روشنایی تشبیه کردی که به غار تاریک خود پناه آوردی تا دیگر روشنایی را نبینی.
شاید تو راست میگفتی، من همان قهوه تلخ اول صبح ام، اما این تو بودی که با آگاهی بر تلخ بودن قهوه آن را نوشیدی، حال شکلاتی شیرین بخور، تا شاید زبانت تلخی قهوه را فراموش کند، اما به قلبت چه میخواهی بگویی؟بگو: شیرینی شکلات سبب شد عادت قهوه خوردن هر صبحم را ترک کنم، شاید اینگونه قلبت آسیبی نبیند، قهوه است دیگر به قلب آسیب میزند.
برای فرار از هم، صدف هایی که روزی تمام زندگیمان به آنها گره خورده بود را به سمت دریا پرتاب کردیم، بی خبر از آنکه بدانیم ممکن است روزی آنها باز به ساحلِ افکارمان برگردند.
بی آنکه بدانیم تو صدف بودی و من مروارید درونش، آری ما خودمان را به دریایی پهناور پرتاب کردیم، شاید به امید اینکه روزی صیادی ما از اعماق دریا بیرون بکشد.
راستش، دقت که کردم، فهمیدم اصلاً جذاب نبودی. رفتارت اصلاً دلنشین نیست و آدم‌هایی که کنارت هستن اصلاً آدم‌های خوشبختی نیستن.
فاصله تو از یه آدم خاص با یه آدم معمولی فقط دوست داشتن من بود.
با خود فکر میکردم که هر حرف قشنگ میتواند یک تکه از آن گذشته نفرین شده ام را به یغما ببرد، اما اینگونه نبود، در ظاهر اینگونه به نظر می‌رسید.
هیچ چیز نمی‌تواند ما را از دست گذشته‌ی ترسناکمان نجات دهد.
ما در ذهن یکدیگر حک شده ایم، هرچند که قلب هایمان دوست داشتن را فراموش کنند.
نمی‌گویم امکان پذیر نیست اما باید یاد بگیریم با آن کنار بیایم، چون چیزی که الان هستیم، همان شخصی است که تمام این گذشته نحص را پشت سر گذرانده.
مجموعه ای از تجارب و شکست ها.
شاید در ظاهر تغییر کرده باشیم اما ما هنوز همان اشخاصیم، هرچند که انکارش میکنیم.
هنوز هم همه چیز را بخاطر داریم.لبخندها و اشک‌ها، اخم‌ها و خوشرویی ها، حرفهای تلخ و شیرین. طرح صدفهایی که برایمان یک خاطره بود را گاها به تصویر میکشم.اما سوال بزرگ اینجاست که آیا هنوز هم به نظر زیبا هستند؟ یا بارها طراحیشان میکنیم تا اینکه روزی دیگر انها را به یاد نیاوریم؟
سرخیِ خونِ رگ‌های آبی‌ام از عمر کوتاهِ زیبایی می‌ترسد، به همین خاطر آن را به غمی نیلگون تشبیه میکنم.
اکنون با تصویر درون آینه هم غريبه‌ام، تو تنها آشنای منی. تنها غربت شکنِ من لبخند‌هایت بود.
از حوض آبیِ کمرنگِ فرتوتت دل نکن، ما با نامه هایمان قبایِ پاره سرنوشت را پینه می‌زنیم.
تو لطیف تر از این زخم های پینه بسته ای.
لطیف تر از آنکه تن خشکیده من بتواند در آغوشش بگیرد.
سرنوشت برگ لطیف، در آغوش تنه‌ی زمخت درخت فرتوت. چیزی جز خشک شدن و سقوط میان آتش آذر نیست.
ما هر دو از جنس هیزم های آتش گرفته مردادیم، میسوزیم و میان آتش دنیا گرفتار میشویم، هردوی ما به شخصی از جنس چشمه نیازمند بودیم..
ما خواستیم پینه زده باشیم، خواستیم فریاد بزنیم اما زورمان کمتر و گلویمان خشک تر و قلم‌مان بی جوهر تر از این حرف ها بود.
بیا دل از این زخم سرباز کرده بکنیم، دریای تو مروارید های زیادی خواهد داشت.
تو نشان از بوسه خورشید داری، مراقب پوست به رنگ برف خود باش...
دیگر از خشت‌های فرو ریخته‌ام نپرس، ارگ بمی را در سینه دارم، متلاشی و به خاک نشسته. من از دوران لبخند چشم‌های توام
از آن زمان که همه‌چیز دلپذیر تر بود.
آن هنگام که لعلِ وجودت تک نگین تاج من بود و ما داستان‌ها را می‌نوشتیم. لابه‌لای سطرها گم می‌شدیم. من از قرار گرفتن دستان تو در دستان خورشید خوشنودم، خرسندم که تاریکی وجودت دست در دستِ گرم خورشید گذاشته. این را بدان معنای واژه زندگی باقی خواهی ماند. حتی اگر حیات از این منظومه بار ببندد. صوت عشق مانند صور اسرافیل‌است. همان بهتر که راز مگوی ما باقی بماند. لعبت ناشناخته‌‌و کهنِ من بمان، عشق را در این بازار ارزان مفروش.راستش، سعی کردم یاد بگیرم که به جای ماندن، برای رفتن آماده باشم، یاد بگیرم که اگر زمان عزیمت فرا رسید، وسایلم را بتوانم بارِ یک کوله کوچک کنم و بروم..
چرا باید به گذشته‌ای پایبند موند
که با تمام کارامون ، عوضش کردیم.
فاصله‌ها، گاها حرفا‌ها و نگاه‌ها.
راستی به نظرت کدوممون اون دریا رو شنا کرد؟
حدس میزنم جفتمون تا میون راه اومدیم
و بعد برگشتیم.
هرگز تلاش همدیگه رو ندیدیم.
ندیدیم و امروز اینجاییم.
هرچقد گذشته زیبا باشه،گذشته.
ما تا ابد در آنجا زندانی خواهیم موند.
تمام.

یه سکانس تو انیمیشنِ «کتاب زندگی» هست که، شرط برنده شدن مانولو و برگشتنش توی دنیای واقعی و خروجش از دنیای مردگان، مبارزه با تمام گاو هاییه ک خاندانش تو کل عمرشون کشتن، مانولو به جای کشتن اونا و مبارزه باهاشون، براشون آهنگ میخونه و توی آهنگ ازشون عذر خواهی میکنه و میشه گفت روح تمام اونا به آرامش میرسه.
شاید درستش همینه، گاهی باید فروتنی کرد و غرور رو کنار گذاشت و عذر خواهی کرد، شاید اشتباهات رو درست نکنه ولی باعث تسلی روح که میشه...