Bu voqealarni yaxshi ko'raman, shuning uchun sizlar bilan bo'lishmoqchiman.
Bitta ko‘chadagi ko‘prik qurilishini rasmga olgani borganimda hali talaba edim. Endigina fotografiyaga kirib kelayotgan “yam-yashil kadr”. Nikonimga 2 ta fleshka solib, rasmlar olib qaytaman deganimda obyekt vakili baqir-chaqir qilib keldi. “O‘chiring kadrlarni!”, dedi. Ko‘z oldida o‘chirib ko‘rsatdim. Tahririyatga kelib, ikkinchi fleshkamni chiqarib, materialni chop etdik.
Keyinroq, hali universitetda 2-kurs vaqtimda bitta obyektga foto olishga bordim. Yangi bog' barpo etilayotgani va hokazo haqida. Eshikdan qo'riqchi qo'ymadi va “toshingizni tering” qabilida diplomatlik qildi. “Xo‘p”, deb “toshimni tergani” ketdim. Nariroq o‘tib qarasam, bog‘ning yarmi hali devor bilan ko‘tarilmagan va ochiq joyi bor ekan. Kirdim, 30-40 tacha kadr olib chiqib ketdim. Tahririyatga qaytgach qonun-qoidalarni buzganimni kechira olmasligimni, noto‘g‘ri ish qilganim vijdonimni qiynayotganini bayon qildim. Muharrir “obbo, Madina, yosh bolasize, qo‘ysangizchi”, dedi. Material chiqdi. O‘sha kuni baxtli edim.
Bu pes xarakterim keyinchalik ham yordamga keldi reportajlarda. Eshikdan haydashsa teshikdan, teshikdan haydashsa, eshikdan, undayam haydashsa devordan oshib tushinglar, deb o‘rgatishgan edi universitetda. Hamma ayb ustozlarimizda)
