Мафтуна Абдуллаева.
#ҲИЛҚАТ
152-қисм.
Ҳаёт бумеранг.
ЁҚУТОЙ.
Абрам акам билан яқинроқ бўлиш учун тез-тез Амирани уйига бориб турдим. Сезяпман улар ҳам мени шаъмаларимни тушуняпти. Бўлмаса тиржайиб қўймасди. Янги йилдан кейин ниятимга етишимга оз қолганида, Амира келиб қолди. У ҳам сезди. Ҳар қалай гапимни тўғирладим. Муҳими Абрам ака "тасодифан" очиқ қолган кўйлагим замогидан кўриниб турган сийналаримга кўзини лўқ қилиб қараб қолди...
Амира 14~январда онасини уйига кетганини Майсара холамдан эшитиб, онамни бир амаллаб алдаб Абрам акамни уйига йўл олдим. Чунки тушлик пайти онасини уйига келишини, унгача ўйида бўлишини айтган экан... Мана мен кутган имкон!
Дарвозадан чақириб бордим. Абрам ака ҳозир деб овоз бергач, дарвозани қулфлаб ичкариладим.
- Ке...Амира уйда эмас лекин.
- Менга сиз керак эдингиз? Шу онамларникида битта уйни лампочкаси тинмай куйиб қоляпти. Айб потрондами? Бир кўриб беринг.
- Балки аввал ўзингни лампочкангни кўрармиз,- Абрам ака бир харакат билан мени белимдан қучиб олди.
Типирчилаган бўлдим. Кейин эса Абрам акам кўтариб олгач кўзимни юмиб олдим...
Абрам акам мени ерга қўйди. Кейин устимдаги чопонимни, халатимни ечди. Мен ҳам уни кийимига қўл юборгандим. Бирдан қўлимдан ушлаб қолди.
-Ҳаром қўлингни менга теккизма!
- Нима,- дедим тушунқирамай қараб. Мен эҳтиросли сўзлар ва бўсалар кутган эдим. Аммо Абрам акам чўнтагидан тугма билан босиб очиладиган пичоғини чиқарди.
- Ниятинг нима экан деб шунча қарадим. Индамасам индамай кетасан десам, сен орсиз ётоғимгача кириб келдинг. Лекин мен ҳалол тўшагимни сен билан булғамайман... Қадимда битта-иккита эркакка қониқмаган сендакаларни бичиб ташлашган экан. Менам шундай қиламан ҳозир...
Қўрқиб кетдим. Абрам акам зарб билан қорнимга пичоқни урди... Қўрққанимдан дод ҳам деёлмадим. Аммо у чаққонлик билан пичоқ тугмасини босиб улгурган экан.
-Қўрқдингми? Пичоқсиз сўйишни ўз маъноси... Сен эса Амирани кўчма маънода сўйгани келдинг. Ўз опангни.
- Абрам ака,- Абрам ака шарт сочимдан ушлаб ўзига чаппа қилиб олиб, бўйнимга пичоқни тиғини яна очиб бўйнимга ботирди.
-Абрам ака секинроқ ...- дедим нафасим тиқилиб. Шу пайт эшик очилиб...Амира опам кириб келди. Кўзи ҳайратда.
- Амира,- деди Абрам ака мени итариб юбориб.
- Бу ерда нима бўляпти?- деди опам титраб.
- Эрингиз мени зўрламоқчи бўлди,- дедим ҳар доимгидек ёлғонга тез ишлайдиган миямни ишлатиб.
- Шунақами,- тиржайди Абрам ака,- нега ётоқда эмасмиз унда.
- Менга таҳдид қилди Эрингиз,- дедим тез-тез кийимларимни кийиб,- ечинмасанг ўлдираман деди.
- Ҳозироқ йўқолмасанг, аниқ ўлдираман. На онамни ўйида, на бу уйда қорангни кўрмай, бўлмаса лампочкангни патронидан узиб оламан. Йўқол!
Учиб чиқдим. Кўчада аранг ўзимни тутиб кетяпман, бўғзимга йиғи тиқилиб келди. Нега мен шунақа эркакка учрамадим. Эрим ўйнаш тутиб кетди. Абрам акам ётоғигача кирган бўлсам ҳам қайрилиб қарамади.
