Hazrati Umar (r.a) xalifa bo‘lgan davrda kechasi odatdagidek Madinada yurib, odamlarning ahvolini kuzatib yurardilar. Bir uyda bir ayol va uning bolalari yig‘lab o‘tirganini ko‘rib qoldilar. Hazrat Umar (r.a) yaqinlashib, ayoldan:
"Nega bolalaring yig‘layapti?" - deb so‘radilar.
Ayol dedi:
"Biz ochmiz, bu qozonda esa faqat suv va toshlarni qaynatib, bolalarimni aldamoqchiman."
Hazrat Umar (r.a) qattiq ta’sirlanib, darhol davlat omboriga borib, un va oziq-ovqatlarni o‘z yelkalariga ortib, o‘sha ayolning uyiga olib bordilar. U ayol Hazrat Umarni tanimagan holda shunday dedi:
"Sen bu og‘ir yukni yelkangda olib kelganingda, yaxshiroq bo‘lardi, chunki Umar bu ishni qilmasligini bilaman."
Hazrat Umar (r.a) jilmayib:
"Umar bu ishni qilmadi, lekin men qilaman," - deb javob berdilar.
Keyin ular o‘z qo‘llari bilan ayol va bolalariga ovqat pishirib berdilar. Shundan so‘ng, ayol ularga duo qilib dedi:
"Umar bu ishni qilganida, bizning muammolarimiz qolmagan bo‘lardi."
