#Ҳикоя
ТУШЛАРИМГА КИРАСАН БОЛАМ.
(хаётий вокеа)
Мунисанинг тушига бугун яна ўғли Умиджон кирди. У оппоқ кийимда эмиш. Ҳадеб ҳовлини айланиб, Унга қараб, қиқир-қиқир кулармиш.
Муниса: "Кел, ўғлим, овқатингни еб ол”, дея чақирса, Умиджон шўхлик қилиб қочиб кетар ва бир зумда ғойиб бўлармиш. Муниса эса "Болам”, дея йиғлаб қолавераркан…
Аёл қўққисдан уйғониб кетди. Беихтиёр унгида ёшланган кўз ёшларини арта бошлади ва атрофга жовдираб ўғлини қидира бошлади.
Қани эди туши унгига айланиб қолса-ю, нуридийдасини тўйиб-тўйиб бағрига босса. Афсус тақдири азалнинг ҳукмига бирор чора топмоқ мушкул экан. Йўқса, у тилаб олган ўғлидан жудо бўлиб ўтирармиди?!
Муниса тиббиёт бўйича таҳсил олаётган кезлари Нодир исмли йигит билан танишиб қолди. Кейин юлдузи юлдузига тўғри келиб, оила қуришди. Улар кетма-кет учта қиз фарзандли бўлишди. Нодирнинг кунгли ғашлана бошлади. Гўё ўғил фарзанди йўқлиги оилада файз-баракани аритаётгандек эди. Энди кун ора уруш жанжал авж оларди.
Нодир ичиб келар, "Нега менинг ўғлим йўқ? Менга ўғил керак, билдингми, қиз туғадиган хотин билан яшамайман, кет”, дея Мунисанинг дилини хира қиларди. Худо аёлнинг жонини темирдан, сабр-қаноатини пулатдан яратган деса, муболаға бўлмайди. Муниса буларнинг барчасига сабр билан тишини-тишига қўйиб чидади. Орадан ҳеч қанча вақт ўтмай, Аллоҳнинг бу муштипар аёлга раҳми келди ва қўчқордек ўғил ато этди. Нодирнинг қувончини сўз билан тарифлаб бўлмасди.
Умиджон туғилди-ю, оиладаги жанжаллар барҳам топди. Хушнуд кунлар бошланди. Умиджон сал эсини таниб қолгач, уни боғчага беришди. Чунки куни бўйи Муниса ва Нодир ишда, қизлари эса мактабда бўларди. Умиджон 5 ёшга тўлди. У жуда шўх, ўйинқароқ бола бўлган эди. Боғчадан тез-тез қочиб келар, тенгдошлари билан қаерларгадир ўйнаб кетиб қоларди.
Бир куни у қўшни боғчадош болалар — Ҳасан ва Ҳусан билан биргаликда боғчадан қочиб кетди ва ўртоқ йигитчаларга "Кетдик, чўмилишга борамиз. Сизларни дадам мени кўп чўмилтирадиган жойга олиб бораман”, деди. Болалар шух-шодон бўлиб, экин ерларни суғориш учун махсус қазилган кўл томон етаклашиб югуриб кетишди. Бу вақтда Муниса шифохонада беморлар билан овора эди. Шу пайт унга боғчадан қўнғироқ бўлаётганини айтишди. Тарбиячилардан: "Умиджон қўшнингизнинг болалари билан яна қочиб кетибди, улардан дарак йўқ”, деган хабарни эшитди.
"Ҳеч қиси йўқ, уйда бўлса керак, опалари ҳам мактабдан келиб қолгандир” дея ўйлади Муниса.
Нодир шу куни негадир ишдан эртароқ қайтди. Энди дарвозасига яқинлашаётганидан қўшниси Акбар шошилганча: "Нодир, Зафарнинг эгиз ўғилчалари кўлга чўкибди, бирини топиб шифохонага жўнатдик. Иккинчиси йўқ”, деб қолди. Нодир шошилиб ўша томонга югурди. Улар ҳам кўлга тушиб эгизларнинг иккинчисини қидира бошлашди.
Шу пайт Нодирнинг кўзи қамишлар орасида юз тубан ётган болага тушди ва дарҳол бориб болани кўтарди-ю, даҳшатдан бақириб юборди.
Бу ўзининг тилаб олган ўғли Умиджон эди. Шу орада эгизларнинг иккинчиси Ҳасанни ҳам жонсиз ҳолда топишди.
Уйига келган Муниса эрининг қўлида ётган жонсиз норасидасини кўриб, ҳушини йўқотди.
Эртаси куни дилни ларзага соладиган дод-фарёд билан дунёга тўймай кетган уч гўдакни қабрга қўйишди.
Мана шу воқеадан сўнг Муниса саккиз ой фарзанди доғида бетоб бўлиб ётиб қолди. Энди тузалиб оёққа турганида, бир куни эри ичиб келиб, "Сен бефаҳм ўғлимга эплаб қаролмадинг”, дея жазава билан хотинини дуппослай бошлади. Эрининг беаёв калтаклаши туфайли аёл оғир аҳволда шифохонага ётқизилди.
Синглисининг зулум кўраётганини кўрган Мунисанинг акаси бу ҳақда Ички ишлар бўлимига ариза берди. Бундан хабар топган Нодир эса жазавага тушиб уйига кириб, ҳовли дарвозаларини тамбаллаб олди.
Ҳали шифохонадан чиқиб улгурмай, эри ўзини осиб қўйганлиги ҳақидаги шумхабарни эшитган Мунисанинг дили яна ларзага келди.
Шу тариқа тақдирнинг аччиқ зарбаларини елкасига ортган Муниса уч қизи билан ёлғиз қолибкетди.
Тақдир зарбалари туфайли Муниса ич-ичидан эзилиб: "Қани эди, барчаси туш бўлиб қолса”, дея фарёд қилса-да, матонат билан яшашни ҳам унутиб қўйгани йўқ..
😢Обуначидаримиздан келган хайотий вокеа бу ..
СИЗ хам вахтида тухтанг етиборизни оилайзга каратинг зеро хайотимиз бир марта берилган !
