نـگاهِ خاکـسـتری

میخواهم با رقص قلم به کاغذ سپید رنگِ خون هدیه کنم.
شاید با رقص قلمم روی کاغذ کمی از درد قلب و حرفای نگفته‌ی مغزم کم بشود.

دیگر توان نوشتن ندارم، توان صحبت را که کلا در کل عمر نداشته‌ام، یا که قدرت فکر کردن؛ نمیدانم چطور اینهمه حرف‌های دفن شده و نگفته‌ام را به زبان بیاورم یا بر روی کاغذ .
دیگر ذهنِ آشفته‌ام قدرت تحمل این همه حرف‌های نگفته‌را ندارد، دیگر دردم را با کاغذ هم نمیتوانم در میان بگذارم زیرا که کاغذ خسته شده است از حرف‌های تکراری‌و دردناکم می‌گوید؛ بس است فریاد زدن‌های بی صدا و حرف‌های تکرار‌ی‌ات و قلم دگر نمینویسد... حق دارد میفهممش خسته است.

حال مثل آن طفلی‌ام که لال است؛ به همه نگاه میکنم و کلمه‌ای نمی‌توانم به‌زبان بی‌آورم.

و دستانم انگار پاره‌پاره‌اند با هر کلمه به کاغذ رنگ خون میدهند.

دیگر توان نوشتن و فکـر کردن‌های مداوم را ندارم.

در زندگی دیگر بازهم تورا می‌خواهم
آغوشت را، لبهایت را، چشمانت را من فقط معتاد اینها ام سیگارو و قهوه و کتاب بهانه است من در همه‌ی اینها دنبال تو میگردم.

افکارِ خط خورده

افکارِ خطـ خـورده