کانال سرباز روح‌الله

اگر در حال خواندن این نوشته هستید، یعنی من کشته شده‌ام—احتمالاً به‌طور هدفمند—توسط نیروهای اشغالگر "اسرائیل".

وقتی که همه این‌ها آغاز شد، تنها ۲۱ سال داشتم، دانشجویی با رویاهایی مانند هر فرد دیگر... در طول هجده ماه گذشته، هر لحظه از زندگی‌ام را وقف مردمم کردم. لحظه‌به‌لحظه وحشت‌های شمال غزه را مستند کردم، مصمم بودم حقیقتی را که سعی داشتند دفن کنند، به جهان نشان دهم. روی پیاده‌روها، در مدارس و در چادرها—هر جایی که توانستم—خوابیدم. هر روز، نبردی برای بقا بود. ماه‌ها گرسنگی کشیدم، اما هرگز از مردمم جدا نشدم.

به خدا سوگند، وظیفه‌ام را به‌عنوان یک خبرنگار انجام دادم، جانم را برای رساندن حقیقت به خطر انداختم و حالا بالاخره آرام گرفته‌ام—چیزی که در این هجده ماه نشناختم. همه این‌ها را از روی ایمان به آرمان فلسطین انجام دادم. باور دارم که این سرزمین از آنِ ماست، و بزرگ‌ترین افتخار زندگی‌ام این بود که در راه دفاع از آن و خدمت به مردمش جان خود را فدا کنم.

اکنون از شما می‌خواهم: سخن گفتن درباره غزه را متوقف نکنید، نگذارید جهان رویش را از آن برگرداند. به مبارزه ادامه دهید، به روایت داستان‌های ما ادامه دهید، "تا فلسطین آزاد شود..."

برای آخرین بار، حسام شبات، از شمال غزه.